Ізраїльтяни визнають свої гріхи перед Богом
1 Двадцять четвертого дня того ж (сьомого) місяця, оголосивши піст, Ізраїльтяни зібрались, одягнулись у веретище й посипали попелом голови.
2 Це означало, що нащадки Ізраїльтян нарешті відокремились від усіх чужоземних народів. Вони стояли, визнаючи свої гріхи та беззаконня своїх батьків.
3 Тож чверть дня, стоячи на своїх місцях, вони читали Книгу Закону Господа, свого Бога; а другу чверть дня, визнаючи гріхи, вони поклонялись Господу, своєму Богові.
4 Стоячи на підвищенні, левіти: Ісус, Баній, Кадміїл, Шеванія, Бунні, Шеревія, інший Баній та Хенані, голосно волали до Господа, свого Бога.
5 Потім левіти – Ісус, Кадміїл, Баній, Хашавнія, Ходія, Шеванія і Петахія сказали: Встаньте, віддайте славу Господу, вашому Богові від віку й до віку! Нехай благословляють Ім’я Твоєї слави, і нехай воно буде звеличене понад усяке благословення і славу!
6 Ти єдиний є Господом! Ти створив небеса й небеса небес і все їхнє воїнство (зорі ), а також землю і все, що на ній, моря і все, що в них. Ти всьому цьому даєш життя, а небесне воїнство Тобі поклоняється.
7 Це Ти, Господи, є Тим Богом, Котрий обрав Аврама, і вивів його з Уру Халдейського, і дав йому ім’я Авраам.
8 А коли Ти переконався, що його серце щире перед Тобою, то уклав з ним Заповіт, що даси йому і його нащадкам землю ханаанців, хеттейців, аморейців, періззейців, євусейців, гіргашейців. І Ти дотримався Свого слова, бо Ти є справедливим.
9 Ти побачив пригноблення наших прабатьків у Єгипті, й Ти почув їхній зойк біля Червоного Моря.
10 Ти виявив ознаки й чудеса на фараонові, на всіх його слугах і на всьому народі його краю, адже Ти знав, як зухвало та зарозуміло вони з ними поводяться, – тоді Ти учинив славним Своє Ім’я аж по сьогодні.
11 Ти розділив перед ними море, й вони пройшли посеред моря, як по сухій землі, а тих, котрі їх переслідували, Ти кинув у глибочінь, наче камінь у бурхливі води.
12 Ти провадив їх удень хмарним стовпом, а вночі стовпом вогненним, освітлюючи їм дорогу, якою вони йшли.
13 Ти зійшов на гору Сінай і розмовляв із ними з небес; Ти дав їм справедливі суди, незмінні закони, добрі постанови й Заповіді.
14 Ти оголосив їм Свою святу суботу; Ти дав їм Заповіді, постанови та закон через Свого слугу Мойсея.
15 Коли вони були голодні, Ти дав їм хліб з неба, а коли відчували спрагу, Ти вивів їм зі скелі воду. Ти їм наказав увійти й успадкувати край, щодо якого Ти, піднявши Свою руку присягнув дати їм.
16 Але вони, наші батьки, повелися зухвало, стали тугошиїми, й не прислухались до Твоїх Заповідей.
17 Виявляючи впертість і непослух, вони забули про Твої чудеса, які Ти вчинив серед них, і в своїй запеклій зарозумілості збунтувались, обрали собі ватажка, щоби повернутись назад у єгипетське рабство. Але Ти є прощаючим Богом, милосердним і співчутливим, довготерпеливим і добрим, так що Ти їх не залишив.
18 Навіть тоді, коли вони зробили собі литого тельця й говорили: Це – твій бог, Ізраїлю , який вивів тебе з Єгипту, – чим учинили страшне блюзнірство, –
19 Ти у Своєму великому милосерді не залишив їх у пустелі й не позбавив їх хмарного стовпа вдень, щоб вести їх дорогою, ані вогненного стовпа вночі, який освітлював їм шлях, яким мали рухатись.
20 Більше того, Ти дав їм Свого доброго Духа, аби їх повчати, й манни Твоєї Ти їх не позбавив, а коли потерпали від спраги, Ти давав їм воду.
21 Протягом сорока років Ти їх годував у пустелі, так що їм нічого не бракувало. Одяг їхній не зношувався, їхні ноги не опухали.
22 Ти давав їм царства й народи, які Ти їм підкоряв поступово. Так вони оволоділи краєм хешбонського царя Сіхона, а також краєм башанського царя Оґа.
23 Ти намножив їхніх нащадків, як зірок небесних, і впровадив їх у край, який Ти обіцяв їхнім батькам, що вони туди увійдуть і його успадкують.
24 Їхні нащадки прийшли туди й заволоділи тим краєм. Ти впокорив перед ними мешканців того краю, ханаанців, видавши їм у руки їхніх царів та народи краю, аби чинили з ними за своєю волею.
25 Захопивши укріплені міста та врожайну землю, вони заволоділи домами, повними всякого добра, висіченими в скелі криницями, виноградниками, оливковими садами й різними плодовими деревами у великій кількості. Отже, вони їли, насичувались, товстіли, насолоджуючись Твоєю великою добротою.
26 Проте з часом вони стали впертими й збунтувалися проти Тебе, занедбали Твій Закон, як непотрібний, та вбивали Твоїх пророків, котрі свідчили між ними, аби навернути їх до Тебе; вони припускались великого блюзнірства.
27 Тому Ти видав їх у руки їхніх ворогів, які їх пригноблювали. Але під час свого утиску вони знову волали до Тебе, й Ти вислуховував з Твоїх небес, і в Своєму великому милосерді Ти давав їм визволителів, які їх рятували з рук їхніх ворогів.
28 Але коли наступав спокій, то вони знову починали творити зло перед Тобою. Тому Ти віддавав їх у руки їхніх ворогів, котрі їх пригноблювали. Тоді вони знову волали до Тебе, й Ти знову вислуховував їх на небесах, і в Своєму великому милосерді рятував їх багато разів.
29 Отже, Ти їх попереджував, аби навернути їх до Свого Закону, але в своїй зухвалості вони не дотримувались Твоїх Заповідей, і грішили проти Твого судочинства, дотримуючись якого, людина мала би жити ним. Бунтуючись, вони повертались до нього спинами, залишаючись тугошиїми й неслухняними.
30 Багато років через Своїх пророків, натхненних Твоїм Духом, Ти терпляче застерігав їх, але вони не слухали, й тоді Ти видавав їх у руки чужоземних народів.
31 Однак, у Своєму великому милосерді Ти остаточно їх не знищував і не залишав їх, адже Ти є милосердним і милуючим Богом.
32 Тож тепер, Боже наш, Боже великий, могутній і грізний, Котрий дотримується Свого Заповіту і милосердя, не вважай незначними в своїх очах всі ті страждання, які спіткали нас: наших царів, наших можновладців, наших священиків і наших пророків, наших батьків і весь Твій народ із часу ассирійських царів і до сьогодні.
33 Безперечно, Ти справедливий в усьому, що нас спіткало, адже Ти дотримувався вірності, тоді як ми грішили, –
34 наші царі, наші можновладці, наші священики й наші батьки, – не дотримуючись Твого Закону і не зважаючи на Твої Заповіді й Твої застереження, які Ти їм провіщав.
35 Адже навіть коли вони ще були у власній країні й користувались отриманим від Тебе великим добробутом на просторій і врожайній землі, якою Ти їх наділив, вони не служили Тобі належним чином й не залишили своїх злочинів.
36 І от ми тепер є невільниками на землі, яку Ти дав нашим батькам, щоб споживати її плоди та користуватись її добробутом, оскільки ми стали рабами.
37 Весь щедрий врожай землі тепер належить царям, яких Ти поставив над нами за наші гріхи. Вони владарюють навіть над нашими тілами та нашою худобою, як їм заманеться, тоді як ми у великому утиску.
Modlitwa pokutna ludu
1 A dwudziestego czwartego dnia tego miesiąca zgromadzili się synowie izraelscy poszcząc, odziani w wory pokutne oraz z głowami posypanymi ziemią.
2 A rodowici Izraelici odłączyli się od wszystkich obcoplemieńców. Potem powstali i wyznali swoje grzechy oraz przewinienia swoich ojców.
3 Następnie, stojąc każdy na swoim miejscu, czytali z księgi Zakonu Pana, swojego Boga, przez ćwierć dnia, a przez następną ćwierć wyznawali swoje grzechy, oddając pokłon Panu, swojemu Bogu.
4 Potem na stopniu przeznaczonym dla Lewitów stanęli: Jeszua, Bani, Kadmiel, Szebaniasz, Bunni, Szerebiasz, Bani i Kenani i wołali donośnym głosem do Pana, swojego Boga,
5 Lewici zaś: Jeszua i Kadmiel, Bani, Chaszabnejasz, Szerebiasz, Hodiasz, Szebaniasz, Petachiasz rzekli: Powstańcie, błogosławcie Pana, waszego Boga, od wieku aż na wieki. I błogosławili chwalebne imię Tego, który jest wzniosły ponad wszelkie błogosławieństwo i uwielbienie, mówiąc:
6 Ty jedynie jesteś Panem!
Ty stworzyłeś niebiosa, niebiosa niebios i cały ich zastęp,
Ziemię i wszystko, co jest na niej,
Morza i wszystko, co jest w nich,
Ty też wszystko to utrzymujesz przy życiu,
A zastęp niebieski oddaje ci pokłon.
7 Ty, Panie, jesteś tym Bogiem, który wybrał Abrama
I wywiodłeś go z Ur chaldejskiego,
I nadałeś mu imię Abraham.
8 A gdy stwierdziłeś, że serce jego jest ci wierne,
Zawarłeś z nim przymierze,
że ziemię Kananejczyka,
Chetejczyka, Amorejczyka,
Peryzyjczyka, Jebuzejczyka,
Girgazyjczyka dasz jego potomstwu,
I dotrzymałeś swego słowa, bo jesteś sprawiedliwy.
9 Ty wejrzałeś na niedolę naszych ojców w Egipcie
I wysłuchałeś ich wołania nad Morzem Czerwonym.
10 Dokonałeś znaków i cudów na faraonie i na wszystkich jego sługach,
I na całym ludzie jego ziemi,
Wiedziałeś bowiem, iż podle się z nimi obchodzili.
Toteż uczyniłeś sławnym swoje imię, jak to jest i dzisiaj.
11 Rozdzieliłeś morze przed nimi,
Przeszli więc przez jego środek po suchej ziemi,
A ścigających ich wrzuciłeś w głębinę,
Jak się wrzuca kamień do wód wezbranych.
12 Słupem obłocznym wiodłeś ich w dzień,
A słupem ognia w nocy,
Oświetlając im drogę, po której iść mieli.
13 Potem zstąpiłeś na górę Synaj
I rozmawiałeś z nimi z niebios,
I dałeś im prawe ustawy,
Nauki prawdziwe,
Dobre przepisy i przykazania.
14 Ogłosiłeś im swój święty sabat,
Nadałeś im przykazania, przepisy i naukę
Przez Mojżesza, swego sługę.
15 Gdy byli głodni, dałeś im chleb z nieba,
Wodę ze skały im wydobyłeś, gdy byli spragnieni,
I obiecałeś im, że wkroczą i odziedziczą ziemię,
Którą dać im poprzysiągłeś.
16 Lecz oni, nasi ojcowie, podle postąpili,
Usztywniając swoje karki i nie słuchając twoich przykazań.
17 Uchylali się od posłuszeństwa, nie pomnąc na cuda,
Jakie czyniłeś z nimi,
Owszem, usztywniali swoje karki i wpadli na pomysł,
Aby wrócić do swojej niewoli w Egipcie.
Ale Ty jesteś Bogiem odpuszczenia,
Miłosiernym i litościwym,
Cierpliwym i wielce łaskawym,
Więc ich nie opuściłeś.
18 Nawet gdy uczynili sobie lanego cielca,
Mówiąc: To jest twój Bóg, który cię wywiódł z Egiptu,
I popełniali wielkie bluźnierstwa,
19 Ty dla wielkiego swego miłosierdzia
Nie opuściłeś ich na pustyni;
Słup obłoczny nie odstąpił od nich w dzień,
Prowadząc ich po drodze,
Ani słup ognisty w nocy,
Oświetlając im drogę, po której iść mieli.
20 Dałeś im swego dobrego ducha, aby ich pouczał;
Twojej manny nie odjąłeś od ich ust
I wodę im dałeś, gdy byli spragnieni.
21 Przez czterdzieści lat utrzymywałeś ich na pustyni
Tak, że niczego im nie brakło.
Odzienia ich nie zdarły się
I nogi ich nie napuchły.
22 Dałeś im królestwa i ludy,
Przydzielając im je jako przyległość,
Toteż wzięli w posiadanie ziemię Sychona, ziemię króla Cheszbonu,
I ziemię Oga, króla Baszanu.
23 Liczbę ich synów pomnożyłeś jak gwiazdy niebieskie
I sprowadziłeś ich do ziemi, o której powiedziałeś ich ojcom,
Że wejdą do niej i wezmą ją w posiadanie.
24 I przyszli synowie, i wzięli w posiadanie ziemię,
Ty zaś powaliłeś przed nimi mieszkańców tej ziemi, Kananejczyków,
I wydałeś w ich rękę zarówno królów, jak i ludy tej ziemi,
By postąpili z nimi według swojej woli.
25 Zdobyli warowne grody i żyzną ziemię!
I wzięli w posiadanie domy pełne wszelkiego dobra,
Drążone cysterny, winnice, gaje oliwne i drzewa owocowe w obfitości.
Jedli tedy i byli syci, utyli i opływali w dostatki dzięki wielkiej twojej dobroci.
26 Wtedy stali się oporni i zbuntowali się przeciwko tobie, i odrzucili od siebie twój zakon, zabili twoich proroków, którzy ich ostrzegali, aby ich nawrócić do ciebie, i popełnili wielkie bluźnierstwa.
27 Toteż wydałeś ich w ręce ich wrogów, a ci ciemiężyli ich. W czasie ucisku zaś wołali do ciebie, a wtedy Ty wysłuchałeś ich z niebios i według obfitego swego miłosierdzia dałeś im wybawicieli, którzy wybawiali ich z ręki ich wrogów.
28 Lecz gdy znów zażyli spokoju, zawrócili do czynienia zła przed tobą. Toteż na nowo wydałeś ich w ręce ich nieprzyjaciół, którzy ich ujarzmili. Wtedy znowu wołali do ciebie i Ty wysłuchałeś ich z niebios, i wyrwałeś ich wiele razy według obfitego miłosierdzia twego.
29 Ostrzegałeś ich, aby ich nawrócić do swego Zakonu, lecz oni podle postąpili i nie słuchali twoich przykazań i grzeszyli przeciwko twoim prawom. Jeżeli je człowiek wypełnia żyje. Lecz oni odwracali się do nich plecami, usztywniali swoje karki i nie usłuchali.
30 Przez wiele lat okazywałeś im cierpliwość i ostrzegałeś ich przez swego ducha za pośrednictwem swoich proroków, lecz oni nie przyjęli tego w swoje uszy. Toteż wydałeś ich w moc ludów różnych krajów.
31 Dzięki obfitemu miłosierdziu twojemu nie wygubiłeś ich i nie opuściłeś, gdyż Ty jesteś Bogiem litościwym i miłosiernym.
32 Teraz więc, Boże nasz, Boże wielki, potężny i straszny, który dotrzymujesz przymierza i łaski, niechaj nie wyda ci się małym cały ten mozół, jaki nas spotkał, naszych królów, naszych książąt, kapłanów, naszych proroków i naszych ojców oraz cały lud twój, od czasów królów asyryjskich aż do dziś dnia.
33 Wszak Ty jesteś sprawiedliwy we wszystkim, co przyszło na nas; Ty dochowałeś wierności, ale my postąpiliśmy bezbożnie:
34 Nasi królowie, nasi książęta, nasi kapłani i ojcowie nie wypełniali twojego Zakonu i nie zważali na twoje przykazania i na twoje napomnienia, których im udzielałeś.
35 Gdy jeszcze byli w swoim królestwie, mimo obfitych dóbr, które im dałeś, w ziemi rozległej i urodzajnej, którą im dałeś, nie służyli ci i nie odwrócili się od swoich złych uczynków.
36 Tak tedy jesteśmy dziś niewolnikami w ziemi, którą dałeś naszym ojcom, aby z jej plonów i dóbr spożywali, otośmy w niej niewolnikami.
37 Obfite swoje płody przynosi ona królom, których ustanowiłeś nad nami za nasze grzechy, oni władają nad naszymi ciałami i nad naszym bydłem według swojego upodobania. Przeto jesteśmy w wielkim ucisku.