Все має свій час
1 Все має свій час, і кожна справа під небом має свою пору.
2 Є час народитись і час помирати; час садити і час виривати посаджене;
3 є час убивати і час лікувати; час руйнувати і час будувати;
4 є час плакати і час сміятися; час сумувати і час танцювати;
5 є час розкидати каміння і час збирати каміння; час обіймати і час ухилятись від обіймів;
6 є час шукати і час губити; час зберігати і час розкидати;
7 є час роздирати і час зашивати; час мовчати і час говорити;
8 є час любити і час ненавидіти; час для війни і час для миру.
9 Яка користь тому, хто працює, з усього того, над чим він трудиться?
10 Я міркував про копітке заняття, яке Бог дав людям, аби вони про щось клопотались.
11 Усе Він учинив свого часу чудово, і навіть прагнення вічності вклав у їхнє серце, однак людина не здатна зрозуміти діло, яке Бог звершив для неї від початку й до кінця.
12 І я зрозумів, що для людей немає нічого кращого, як лише радіти і, поки вони живуть, робити добро.
13 Це також є Божим даром, – що людина може їсти, пити і отримувати задоволення від своєї праці.
14 Я зрозумів: усе, що робить Бог, – воно залишатиметься повіки. До нього нічого не можна додати, як і відняти від нього нічого не можна, і Бог так чинить, щоби шанували Його.
15 Те що є, воно було давніше, як і те що має статись, також відбулось ще давніше, адже Бог час від часу відновлює минуле.
Беззаконня замість справедливості
16 Бачив я і таке, що твориться під сонцем: замість правосуддя – безправ’я, а на місці справедливості – беззаконня.
17 І тоді я сказав самому собі: Бог судитиме як праведного, так і нечестивого, адже для кожної справи і кожного вчинку є свій час.
18 Відносно людей я зрозумів таку істину: Бог їх випробовує, аби вони зрозуміли, що самі по собі вони – ніщо інше як тварини.
19 Адже доля людей така сама доля, як і тварин, – у них одна доля. Вмирають одні так само, як вмирають інші; всі мають однакове дихання. В цьому відношенні в людини немає переваги над твариною, бо все – марнота!
20 Всі йдуть у одне місце, – все з землі постало, й все знову повертається в землю.
21 Та й хто знає, чи дух людей підноситься вгору, і чи дух тварин сходить униз, у землю?!
22 Тому я зрозумів, що немає нічого кращого для людини, як бути задоволеною своєю справою, оскільки така її доля. Та й хто їй дозволить побачити, що буде після неї?
Wszystko ma swój czas
1 Wszystko ma swój czas
i każda sprawa pod niebem ma swoją porę:
2 Jest czas rodzenia i czas umierania;
jest czas sadzenia i czas wyrywania tego, co zasadzono.
3 Jest czas zabijania i czas leczenia;
jest czas burzenia i czas budowania.
4 Jest czas płaczu i czas śmiechu;
jest czas narzekania i czas pląsów.
5 Jest czas rozrzucania kamieni i czas zbierania kamieni;
jest czas pieszczot i czas wstrzymywania się od pieszczot.
6 Jest czas szukania i czas gubienia;
jest czas przechowywania i czas odrzucania.
7 Jest czas rozdzierania i czas zszywania;
jest czas milczenia i czas mówienia.
8 Jest czas miłowania i czas nienawidzenia;
jest czas wojny i czas pokoju.
9 Jaki pożytek ma pracujący z tego, że się trudzi?
10 Widziałem żmudne zadania, które Bóg zadał ludziom,
aby się nimi trudzili.
11 Wszystko pięknie uczynił w swoim czasie,
nawet wieczność włożył w ich serca;
a jednak człowiek nie może pojąć dzieła,
którego dokonał Bóg od początku do końca.
12 Poznałem więc, że dla ludzi nie ma nic lepszego,
jak tylko radować się i używać, póki żyją.
13 Również to jest darem Bożym, że człowiek może jeść i pić,
i dogadzać sobie przy całym swoim trudzie.
14 Wiem, że wszystko, cokolwiek Bóg czyni,
trwa na wieki:
Nic nie można do tego dodać i nic z tego ująć;
a Bóg czyni to,
aby się go bano.
15 To, co jest, było już dawno,
a to, co będzie, też już jest od dawna;
bo Bóg przywraca to, co przeminęło.
Niesprawiedliwość w życiu ludzkim
16 Nadto stwierdziłem pod słońcem:
Na miejscu prawa było bezprawie,
a na miejscu sprawiedliwości złość.
17 Pomyślałem więc sobie:
Bóg będzie sądził zarówno sprawiedliwego, jak i bezbożnego;
bo każda sprawa i każde działanie ma swój czas.
18 I pomyślałem sobie:
Ze względu na synów ludzkich Bóg tak to urządził,
aby ich doświadczyć i aby im pokazać,
że nie są czymś innym niż zwierzęta.
19 Bo los synów ludzkich jest taki, jak los zwierząt,
jednaki jest los obojga. Jak one umierają, tak umierają tamci;
i wszyscy mają to samo tchnienie.
Człowiek nie ma żadnej przewagi nad zwierzęciem.
Bo wszystko jest marnością.
20 Wszystko idzie na jedno miejsce;
wszystko powstało z prochu
i wszystko znowu w proch się obraca.
21 Bo któż wie, czy dech synów ludzkich wznosi się ku górze,
a dech zwierząt schodzi w dół na ziemię?
22 Tak więc stwierdziłem, że nie ma nic lepszego nad to,
że człowiek raduje się ze swoich dzieł,
gdyż taki jest jego los;
bo któż da mu oglądać to, co się po nim stanie?