Життя марнотне
1 Слова Давидового сина, Еклезіаста, царя в Єрусалимі .
2 Наймарніша марнота, – сказав Еклезіаст, – марнота марнот, – геть усе марнота!
3 Яка користь людині з усіх її трудів, які вона звершує під сонцем?
4 Покоління відходить, і покоління приходить, тоді як земля непорушна повіки.
5 Сонце сходить, але після того, як сонце заходить, воно знову поспішає до свого місця, де має знову сходити.
6 Вітер віє на південь й повертає до півночі, – вітер постійно кружляє і в своєму круговороті повертається на власне коло.
7 Усі ріки й потоки течуть у море, але море від того не переповнюється, – з часом вони (ріки ) повертаються на те місце, звідки вони течуть, щоб знову плисти.
8 Усякі речі втомлюють, й усе сказати людина не зможе. Око не насититься баченням, і вухо не насититься слуханням.
9 Те, що було колись, воно знову буде, і що вже траплялось, те й повториться, – немає під сонцем нічого нового.
10 Іноді люди про щось кажуть: Дивись, це щось нове, – проте в минулі віки, задовго до нас, воно вже було.
11 Минулого вже не пам’ятають, як і забудеться сучасне для тих, котрі прийдуть після них пізніше.
Мудрість марнотна
12 Я, Еклезіаст, царював над Ізраїлем у Єрусалимі.
13 Я поставив собі за мету щиро шукати й мудро дослідити все, що діється під небом. Адже Бог дав людям дуже невдячне завдання, щоб вони про нього клопотались.
14 Я побачив усі справи, що діються під сонцем, – і от усе марнота й гонитва за вітром.
15 Те, що криве, не піддається випрямленню, і чого не існує, того неможливо врахувати.
16 Тоді я сказав самому собі, говорячи: Ось я став славнозвісним і здобув більше мудрості від усіх, що владарювали переді мною в Єрусалимі, – тепер у мене багато мудрості та знання.
17 Я щиро вирішив осягнути, що таке мудрість та пізнання, а що безглуздя і глупота, але я збагнув, що це також гонитва за вітром.
18 Адже, де багато мудрості, там не менше і смутку, – хто примножує пізнання, той примножує і глибокі переживання.
Wszystko jest marnością
1 Słowa Kaznodziei, syna Dawida, króla w Jeruzalemie.
2 Marność nad marnościami,
mówi Kaznodzieja,
marność nad marnościami,
wszystko marność.
3 Jaki pożytek ma człowiek z całego swego trudu,
który znosi pod słońcem?
4 Pokolenie odchodzi i pokolenie przychodzi,
ale ziemia trwa na wieki.
5 Słońce wschodzi i słońce zachodzi,
i śpieszy do swego miejsca,
gdzie znowu wschodzi.
6 Wiatr wieje ku południowi
i skręca ku północy;
wiatr ustawicznie krąży
i w swym biegu okrężnym wraca.
7 Wszystkie rzeki płyną ku morzu,
a jednak morze nie wzbiera;
w dalszym ciągu płyną rzeki do miejsca,
do którego zdążają.
8 Ludzie się trudzą mówieniem,
lecz i tak nikt wszystkiego nie wypowie.
Oko nie nasyci się widzeniem,
a ucho nie zadowoli się słyszeniem.
9 To, co było, znowu będzie,
a co się stało, znowu się stanie:
nie ma nic nowego pod słońcem.
10 Czy jest coś, o czym można by powiedzieć:
Oto jest coś nowego?
Dawno to już było w czasach, które były przed nami.
11 Nie pamięta się o tych, którzy byli poprzednio,
ani o tych, którzy będą potem;
także o nich nie będą pamiętali ci, którzy po nich przyjdą.
Życiowe doświadczenie mędrca
12 Ja, Kaznodzieja, byłem królem nad Izraelem w Jeruzalemie.
13 Postanowiłem szczerze mądrością zgłębić i zbadać wszystko,
co się działo pod niebem:
Jest to żmudne zadanie, jakie zadał Bóg synom ludzkim,
aby się nim trudzili.
14 Widziałem wszystkie sprawy,
które się dzieją pod słońcem,
a wszystko to jest marnością
i gonitwą za wiatrem.
15 To, co krzywe, nie da się wyprostować,
a to, czego brakuje, nie da się policzyć.
16 Toteż pomyślałem w sercu swoim tak:
Oto stałem się wielki
i zdobyłem więcej mądrości niż wszyscy,
którzy byli przede mną w Jeruzalemie,
a moje serce poznało wiele mądrości i wiedzy.
17 I postanowiłem szczerze poznać mądrość i wiedzę,
szaleństwo i głupotę; lecz poznałem, że i to jest gonitwą za wiatrem.
18 Bo gdzie jest wiele mądrości, tam jest wiele zmartwienia;
a kto pomnaża poznanie, ten pomnaża cierpienie.