Еліфаз: Хто, бувши невинним, загинув?
1 Після цього заговорив Еліфаз із Темана.
2 Якщо я спробую заговорити з тобою, чи не буде для тебе втомливо? А втім, хто може стримати від слова?
3 Адже ти сам повчав багатьох, підтримуючи знеможені руки;
4 твої слова підбадьорювали тих, котрі спотикались, – ти зміцнював тремтячі коліна.
5 Тепер же, коли прийшло горе на тебе, ти занеміг; зачепило тебе, – й ти занепав духом.
6 Невже твоя богобійність перестала бути для тебе опорою, а твої праведні дороги стали безнадійними?
7 Отже, пригадай, хто коли, бувши невинним, загинув, або, коли праведні були знищені?
8 Адже я сам спостерігав: хто, обробляючи поле беззаконня, сіяв горе, той сам його і пожинав, –
9 такі гинуть від Божого дихання, – й від подиху Його гніву зникають.
10 Замовкає ревіння лева і голос левеняти, бувають потрощені зуби молодих левів!
11 Лев гине через брак здобичі, й щенята левиці розпорошуються.
12 Але до мене доходить потаємне слово і моє вухо ловить навіть шепіт;
13 серед роздумів щодо нічних видінь, коли глибокий сон огортає людей,
14 мене іноді охоплює жах, і тремтіння пробирає мене до самих кісток.
15 Легке дихання торкнулось мого обличчя, і моє волосся стало дибом, –
16 хтось стояв біля мене, але я не міг його розпізнати з вигляду; перед моїми очима була якась постать, і я почув тихий голос:
17 Хіба смертна людина може бути праведніша за Бога, або чоловік чистіший за свого Творця?
18 Адже Він і Своїм слугам не довіряє, і в своїх ангелів знаходить недоліки, –
19 тим більше в мешканцях хатинок із глини, підвалини яких стоять на земному поросі. Вони будуть розчавлені, як міль…
20 Їх топчуть зранку й до вечора, – як непотрібні, вони гинуть навіки.
21 Щойно кілок від їхнього намету виривають, вони й не відають, як помирають.
Replika Elifaza
1 Wtedy zabrał głos Elifaz z Temanu i rzekł:
2 Czy cię to zmęczy, gdy będziemy rozmawiali z tobą?
Lecz któż zdoła powstrzymać się od słów?
3 Oto sam wielu podnosiłeś na duchu
i krzepiłeś osłabione ręce.
4 Upadającego podnosiły twoje słowa, a uginające się kolana umacniałeś.
5 A gdy to obecnie na ciebie spadło,
tracisz cierpliwość,
ponieważ ciebie to dotknęło,
trwożysz się.
6 Czy twoja bogobojność już nie jest twoją ufnością,
a twoją nadzieją nienaganne twoje postępowanie?
7 Przypomnij sobie, kto kiedy, będąc niewinny, zginął,
albo gdzie ludzie prawi byli wytępieni!
8 Jak daleko spojrzeć, ci, którzy orali bezprawie
i rozsiewali zło, zawsze je zbierali.
9 Od tchnienia Bożego giną,
od powiewu jego gniewu niszczeją.
10 Ryk lwa, pomruk lwicy ustał
i kły lwiąt skruszone,
11 Lew ginie z braku łupu,
a szczenięta lwicy rozpraszają się.
12 Lecz mnie doszło potajemne słowo
i moje ucho usłyszało jego szept.
13 W niepokojących myślach o widzeniach nocnych,
gdy głęboki sen ogarnia ludzi,
14 Strach mnie ogarnął
i drżenie przeniknęło moje członki,
15 Powiew musnął moją twarz,
Zjeżyły się włosy na mym ciele,
16 Coś stanęło, lecz nie rozpoznałem jego wyglądu;
Była to jakaś postać przed moimi oczyma, i usłyszałem cichy szept:
17 Czy śmiertelnik może być
sprawiedliwszy niż Bóg,
a człowiek czystszy niż jego Stwórca?
18 Oto On swoim sługom nie ufa
i swoim aniołom przypisuje braki.
19 O ileż bardziej mieszkańcom chatek glinianych,
których fundament jest w prochu,
którzy mogą być łatwiej zdeptani niż mole.
20 Roztrzaskani są między porankiem i wieczorem,
niepostrzeżenie giną na zawsze.
21 Gdy palik ich namiotu zostanie wyrwany, umierają,
nie wiedząc nawet jak.