Божа любов до Ізраїля
1 Коли Ізраїль був ще дитиною, Я його полюбив, – з Єгипту покликав Я Свого сина.
2 Чим більше Я розмовляв з ними (Ізраїльтянами ), тим далі вони відходили від Мене. Вони стали приносити жертви ваалам і кадили ладаном перед ідолами.
3 Але ж це Я навчив Єфремових нащадків ходити, – брав їх на Свої руки, хоча й вони не розуміли, що це Я лікував їхні рани.
4 Я їх притягував поворозками людяності – пов’язями любові, і був для них, як Той, Котрий знімає ярмо з їхньої шиї, – притуляючись до щоки, нахилявся до них і годував.
5 Вони не повернуться в єгипетську країну, але Ассирія буде їхнім царством, оскільки не захотіли навернутись до Мене .
6 Тому меч шаленітиме в їхніх містах, поламає їхні засуви й пожере їх через власні задуми.
7 Мій народ уперто прагне залишити Мене, – і хоч його кличуть угору, жоден з них не хоче з місця підвестись.
8 Як же мені залишити тебе, Єфреме? Як видати тебе, Ізраїлю? Хіба можу Я вчинити з тобою так, як з Адмою, – допустити те, що сталось з Цевоїмом ? Моє серце перевертається в Мені, і Я сповнений милосердя.
9 Я не зроблю за спонуканням Мого гніву, – не зможу цілковито знищити Єфрема. Адже Я – Бог, а не людина, і пробуваю посеред тебе, як Святий, – тому не ввійду у гніві в місто.
10 Вони підуть за Господом! Почувши Його голос, наче лева, – з тремтінням прийдуть діти заходу.
11 Тремтячи, прилетять, як пташки з Єгипту, – зберуться , як голуби з ассирійського краю. Я поселю їх знову в їхніх домівках, говорить Господь.
Miłość Boga większa niż ludzka złość
1 Gdy Izrael był młody,
pokochałem go
i z Egiptu powołałem mojego syna.
2 Im częściej odzywałem się do nich,
tym dalej oni odchodzili ode mnie;
składali ofiary Baalom i kadzili bałwanom.
3 A przecież to Ja sam uczyłem Efraima chodzić,
brałem ich na swoje ramiona,
lecz oni nie wiedzieli, że to Ja ich leczyłem,
4 Przyciągałem ich więzami ludzkimi, powrozami miłości,
i byłem dla nich jak ten, który podnosi niemowlę do swojego policzka,
i nachylałem się do nich, aby ich nakarmić.
5 Wrócą do ziemi egipskiej,
i Assur będzie ich królem,
bo nie chcieli się do mnie nawrócić.
6 Dlatego miecz będzie szalał w ich miastach,
połamie ich zasuwy i wysiecze ich w warowniach.
7 Bo mój lud uporczywie trwa w odstępstwie ode mnie,
a chociaż wzywają Baala, jednak im nie pomaga.
8 Jakże mógłbym cię porzucić, Efraimie,
zaniechać ciebie, Izraelu?
Jakże mógłbym zrównać ciebie z Adam,
postąpić z tobą jak z Seboim?
Zadrżało we mnie serce,
byłem do głębi poruszony.
9 Nie wyleję mego srogiego gniewu,
nie chcę ponownie zniszczyć Efraima,
bo Ja jestem Bogiem, a nie człowiekiem,
jestem pośród ciebie jako Święty
i nie przychodzę, aby niszczyć.
10 Pójdą za Panem, który jak lew zaryczy,
a gdy tak zaryczy, dzieci z drżeniem przybiegną od zachodu.
11 Przylecą z drżeniem jak ptaki z Egiptu
i jak gołębie z ziemi asyryjskiej;
i pozwolę im znowu mieszkać w ich domach — mówi Pan.