Старозавітне служіння
1 Отже, перший Завіт мав постанови, служіння та земну святиню.
2 Тож був збудований перший намет, у якому були світильник, стіл і хліби покладання, який називається Святе.
3 За другою заслоною – намет, що називається Святе Святих;
4 він мав золоту кадильницю, ковчег Завіту, повністю покритий золотом, у якому містилася золота посудина, в якій була манна, розквітла палиця Аарона і скрижалі Завіту.
5 А над ним – херувими слави, які затінюють престол благодаті, про що нині не час говорити докладно.
6 Згідно з установленням, до першого намету постійно входили священики, щоб виконувати служіння;
7 до другого – один раз на рік входив лише первосвященик, не без крові, яку приносив за себе і за гріхи народу.
8 Святий Дух засвідчує те, що дорога до святині ще не відкрита, доки стоїть перший намет.
9 Він – образ теперішнього часу, в якому приносяться дари й жертви, які не можуть зробити досконалим сумління того, хто служить;
10 які відносяться тільки до їжі, напоїв, різних обмивань, постанов щодо тіла, і залишаються до часу виправлення.
Жертва Христа
11 А Христос, Первосвященик майбутніх благ, прийшов через більший, досконаліший, нерукотворний намет, тобто неземної будови;
12 і не завдяки крові козлів і телят, а завдяки власній крові Він увійшов один раз до святині й здійснив вічне викуплення.
13 Бо якщо кров козлів і телят та з водою змішаний попіл телиці, коли ним покропити, освячує нечистих для очищення тіла,
14 то наскільки більше кров Христа, Який вічним Духом приніс Себе, непорочного, Богові, очистить наше сумління від мертвих діл, щоб ми служили Живому Богові!
15 І тому Він є Посередником Нового Завіту, щоби через смерть для викуплення від переступів першого Завіту покликані одержали обітницю вічної спадщини.
16 Тому що де є заповіт, там має бути смерть заповітника,
17 адже заповіт вступає в силу після його смерті й не має жодної вартості, поки живе заповітник.
18 Тож і перший Завіт був освячений не без крові.
19 Адже Мойсей, проголосивши всім людям усі заповіді за Законом і взявши кров козлів і телят, – разом з водою, червоною вовною та гісопом – покропив і саму книгу, і весь народ,
20 промовляючи: Це кров Завіту, що його заповів вам Бог.
21 І намет, і весь посуд для служіння також окропив кров’ю.
22 І відтоді все за Законом очищається кров’ю, і без пролиття крові немає прощення.
23 Отже, треба було, щоби подоби небесних речей отак очищалися, а саме небесне – жертвами, які кращі від цих.
24 Адже Христос увійшов не в рукотворну святиню, яка відображала істинну, але в саме небо, щоб тепер з’явитися перед Божим обличчям за нас.
25 І не для того, аби багато разів приносити Себе, як первосвященик, входячи щороку до святині з чужою кров’ю, –
26 у такому випадку від створення світу Він мав би багато разів страждати. Тепер же Він з’явився один раз наприкінці віків, щоб Своєю жертвою усунути гріх.
27 І так, як призначено людям один раз померти, а потім суд,
28 так і Христос: один раз приніс Себе, аби понести гріхи багатьох; другий же раз Він з’явиться не задля гріха, а тим, які очікують Його на спасіння [через віру].
Stara i nowa służba Boża
1 Wprawdzie i pierwsze przymierze miało przepisy o służbie Bożej i ziemską świątynię.
2 Wystawiony bowiem został przybytek, którego część przednia nazywa się miejscem świętym, a w niej znajdowały się świecznik i stół, i chleby pokładne;
3 Za drugą zaś zasłoną był przybytek, zwany miejscem najświętszym,
4 Mieszczący złotą kadzielnicę i Skrzynię Przymierza, pokrytą zewsząd złotem, w której był złoty dzban z manną i laska Aarona, która zakwitła, i tablice przymierza;
5 Nad nią zaś cherubini chwały, zacieniający wieko skrzyni, o czym teraz nie ma potrzeby szczegółowo mówić.
6 A skoro tak te rzeczy zostały urządzone, kapłani sprawujący służbę Bożą wchodzą stale do pierwszej części przybytku,
7 Do drugiej zaś raz w roku sam tylko arcykapłan, i to nie bez krwi, którą ofiaruje za siebie samego i za uchybienia ludu.
8 Przez to Duch Święty wskazuje wyraźnie, że droga do świątyni nie została jeszcze objawiona, dopóki stoi pierwszy przybytek;
9 Ma to znaczenie obrazowe, odnoszące się do teraźniejszego czasu, kiedy to składane bywają dary i ofiary, które nie mogą doprowadzić do wewnętrznej doskonałości tego, kto pełni służbę Bożą;
10 Są to tylko przepisy zewnętrzne dotyczące pokarmów i napojów, i różnych obmywań, nałożone do czasu zaprowadzenia nowego porządku.
Oczyszczająca moc ofiary Chrystusowej
11 Lecz Chrystus, który się zjawił jako arcykapłan dóbr przyszłych, wszedł przez większy i doskonalszy przybytek, nie ręką zbudowany, to jest nie z tego stworzonego świata pochodzący,
12 Wszedł raz na zawsze do świątyni nie z krwią kozłów i cielców, ale z własną krwią swoją, dokonawszy wiecznego odkupienia.
13 Bo jeśli krew kozłów i wołów oraz popiół z jałowicy przez pokropienie uświęcają skalanych i przywracają cielesną czystość,
14 O ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego ofiarował samego siebie bez skazy Bogu, oczyści sumienie nasze od martwych uczynków, abyśmy mogli służyć Bogu żywemu.
15 I dlatego jest On pośrednikiem nowego przymierza, ażeby gdy poniesiona została śmierć dla odkupienia przestępstw popełnionych za pierwszego przymierza, ci, którzy są powołani, otrzymali obiecane dziedzictwo wieczne.
16 Gdzie bowiem jest testament, tam musi być stwierdzona śmierć tego, który go sporządził;
17 Bo testament jest prawomocny z chwilą śmierci, a nie ma nigdy ważności, dopóki żyje ten, kto go sporządził.
18 Dlatego i pierwsze przymierze nie zostało zapoczątkowane bez rozlewu krwi.
19 Gdy bowiem Mojżesz ogłosił całemu ludowi wszystkie ustawy zakonu, wziął krew cielców i kozłów wraz z wodą, wełną szkarłatną i hizopem, i pokropił zarówno samą księgę, jak i cały lud,
20 Mówiąc: To jest krew przymierza, które Bóg dla was ustanowił.
21 Podobnie też pokropił krwią przybytek i wszystkie naczynia przeznaczone do służby Bożej.
22 A według zakonu niemal wszystko bywa oczyszczane krwią, i bez rozlania krwi nie ma odpuszczenia.
Niepowtarzalność ofiary Chrystusa
23 Jest więc rzeczą konieczną, aby odbicia rzeczy niebieskich były oczyszczane tymi sposobami, same zaś rzeczy niebieskie lepszymi ofiarami aniżeli te.
24 Albowiem Chrystus nie wszedł do świątyni zbudowanej rękami, która jest odbiciem prawdziwej, ale do samego nieba, aby się wstawiać teraz za nami przed obliczem Boga;
25 I nie dlatego, żeby wielekroć ofiarować samego siebie, podobnie jak arcykapłan wchodzi do świątyni co roku z cudzą krwią,
26 Gdyż w takim razie musiałby cierpieć wiele razy od początku świata; ale obecnie objawił się On jeden raz u schyłku wieków dla zgładzenia grzechu przez, ofiarowanie samego siebie.
27 A jak postanowione jest ludziom raz umrzeć, a potem sąd,
28 Tak i Chrystus, raz ofiarowany, aby zgładzić grzechy wielu, drugi raz ukaże się nie z powodu grzechu, lecz ku zbawieniu tym, którzy go oczekują.