El arca en tierra de los filisteos
1 Después de que los filisteos capturaron el arca de Dios, la llevaron desde Ebenezer a Asdod.
2 Tomaron el arca y la metieron en el templo de su dios Dagón, y la pusieron junto a ese ídolo.
3 Al siguiente día, cuando los habitantes de Asdod se levantaron, vieron que Dagón estaba arrodillado ante el arca del Señor, así que tomaron a Dagón y lo devolvieron a su lugar.
4 Pero al día siguiente, Dagón estaba una vez más de rodillas ante el arca del Señor, solo que ahora Dagón tenía cortadas la cabeza y las dos manos, y nada más le había quedado el tronco, el cual estaba colocado sobre el umbral.
5 Por esta razón, hasta hoy los sacerdotes de Dagón y todos los que entran en su templo de Asdod, no pisan el umbral del templo.
6 El poder del Señor se dejó sentir sobre los habitantes de Asdod y sobre todo su territorio, pues los castigó con terribles tumores.
7 Al darse cuenta de esto, los habitantes de Asdod dijeron: «El arca del Dios de Israel no debe quedarse entre nosotros, porque ha hecho sentir su poder contra nuestro pueblo y contra Dagón, nuestro dios.»
8 Entonces convocaron a los jefes de los filisteos, y les preguntaron:
«¿Qué debemos hacer con el arca del Dios de Israel?»
Y los jefes respondieron:
«Llévenla hasta Gat.»
Y los filisteos se llevaron el arca del Señor hasta allá.
9 Pero después de habérsela llevado, el poder del Señor se dejó sentir contra los habitantes de la ciudad pues les quebrantó su ánimo, y todos, desde el más chico hasta el más grande, estaban afligidos porque se llenaron de tumores.
10 Por eso enviaron el arca de Dios a Ecrón. Pero cuando el arca llegó allá, los ecronitas se espantaron y dijeron:
«Nos han enviado el arca del Dios de Israel para matarnos a todos nosotros y a nuestro pueblo.»
11 Entonces convocaron a los jefes de los filisteos para decirles:
«Devuelvan el arca del Dios de Israel al lugar que le corresponde, para que no nos mate a todos.»
Y es que toda la ciudad vivía con el temor a la muerte, pues el poder de Dios había aumentado contra ellos,
12 y los que no morían se llenaban de tumores, y sus gritos llegaban hasta el cielo.
Филистимці і Ковчег
1 Тим часом филистимці, захопивши Божий Ковчег, повезли його з Евен-Езера до Ашдода.
2 Отже, взявши Господній Ковчег, филистимці внесли його в храм свого бога Даґона й поставили його біля самого Даґона.
3 Піднявшись наступного ранку, і ввійшовши в храм Даґона мешканці Ашдода побачили, що він лежить долілиць перед Господнім Ковчегом. Вони підняли Даґона, й поставили його на своє місце.
4 Встали вони вранці наступного дня, – аж ось Даґон знову лежить долілиць перед Господнім Ковчегом; до того ж Даґонова голова й обидві долоні його рук відбиті та лежать на порозі, – від Даґона залишився лише йоготулуб .
5 Тому жерці Даґона й кожен, хто приходить у храм Даґона в Ашдоді, і дотепер не ступають на поріг храму Даґона.
6 Отже, вельми тяжіла Господня караюча рука на мешканцях Ашдода; Він вразив Ашдод і його околиці болісними наростами.
7 Коли мужі Ашдода усе це побачили, то сказали: Не повинен залишатися в нас Ковчег Бога Ізраїлю, адже вельми важкою виявилась Його рука над нами та над нашим богом Даґоном.
8 І вони послали жерців , запросили до себе всіх филистимських князів, й запитали: Що маємо зробити з Ковчегом Бога Ізраїлю? А ті вирішили відправити Ковчег Бога Ізраїлю у Ґат! Тож спровадили Ковчег Бога Ізраїлю туди.
9 Після того як перенесли Ковчег у Ґат , сталося так, що караюча Господня рука затяжіла й над тим містом; це викликало серед людей дуже велике збентеження, оскільки Він (Господь ) уразив людей міста, – від малого й до великого, – так що появилися на них болючі нариви.
10 Тоді Божий Ковчег вони відправили до Екрона. Але трапилось так, що коли прибув Божий Ковчег до Екрона, то мешканці Екрона закричали, волаючи: Спровадили до нас Ковчег Бога Ізраїлю, аби знищити нас і наш народ?
11 Тож вони послали гінців й, зібравши всіх филистимських князів, сказали: Відправте Ковчег Бога Ізраїлю, й нехай він повернеться на належне йому місце, аби він не нищив ні нас, ні нашого народу! Адже все місто охопила смертельна загроза, через те що затяжіла над містом Божа караюча рука.
12 Люди, котрі ще не померли, були вражені болісними наривами, так що голосіння від міста піднялось до небес!