1 Дарій, мідієць, посів царство у віці шістдесяти двох років.
2 І вирішив Дарій настановити над царством сто двадцять сатрапів, – вони мали відати справами усього царства.
3 Над ними було призначено трьох головних урядників, одним з яких був Даниїл. Усі сатрапи перед ними (урядниками ) звітували, аби цар не зазнавав жодних збитків.
Змова урядовців та сатрапів проти Даниїла
4 Оскільки Даниїл вирізнявся від інших урядовців і сатрапів незвичайною силою духу, цар мав намір постановити його над усім царством.
5 Тому інші урядовці разом із сатрапами шукали приводу для звинувачення Даниїла відносно царських справ. Проте жодної підстави чи провини щодо нього знайти не могли, тому що в усьому він був вірний, і не допускав недбальства, – через те й не можна було його звинуватити.
6 Нарешті ці мужі вирішили: Нам не знайти проти Даниїла якогось приводу, хіба що пошукаємо щось проти нього в Законі його Бога.
7 Якось ці урядовці й сатрапи прийшли до царя і сказали йому: Живи повіки, царю Дарію!
8 Всі урядовці царства, намісники, сатрапи, радники та інші службовці вважають, що потрібна царська Постанова, обов’язкова для виконання, яка забороняла би будь-кому впродовж тридцяти днів звертатися з проханням до будь-якого бога, чи людини, окрім тебе, царю. Хто ж її порушить , буде вкинутий у лев’ячу яму.
9 Отже, царю, дай розпорядження і підпиши наказ, аби, згідно з непорушним законом мідійців і персів, вона не могла бути скасована, або відкликана.
Даниїл у ямі з левами
10 Цар Дарій затвердив таку постанову підписом.
11 Дізнавшись про підписаний указ, Даниїл пішов до свого дому, вікна якого в його горішній кімнаті були відкриті в бік Єрусалима, і тричі на день він схилявся на коліна і молився, прославляючи свого Бога, як він зазвичай робив і до цього.
12 Тоді ці мужі, прийшовши несподівано, застали Даниїла, коли він молився і благав свого Бога про допомогу .
13 Вони негайно подались до царя і нагадали про царський указ: Хіба не ти видав наказ, за яким кожна людина, котра протягом тридцяти днів звертатиметься з проханням до будь-якого бога чи людини, крім тебе, царю, буде вкинена до лев’ячої ями? Відповідаючи, цар промовив: Це слово непорушне, як закон мідійців і персів, – і не може бути змінене!
14 Тоді вони сказали царю такі слова: Даниїл, один з юдейських переселенців, не зважає на тебе, й не підкоряється указу, який ти підписав, а тричі на день звершує свої молитви!
15 Почувши ці слова, цар дуже засмутився і вирішив докласти всіх зусиль, аби ще до заходу сонця врятувати і спасти Даниїла.
16 Але, прийшовши разом до царя, зловмисники заявили цареві: Пам’ятай, царю, що закон мідійців і персів не можна відмінити жодним рішенням чи наказом, які цар міг би видати!
17 Тоді, за наказом царя, привели Даниїла й кинули його до ями з левами. При цьому, звертаючись до Даниїла, цар промовив: Твій Бог, Котрому ти віддано служиш, визволить тебе!
18 Принесли великий камінь і поклали його на отвір ями. Цар запечатав його своїм перснем та перснями своїх вельмож, аби в справі Даниїла нічого не було змінено.
19 Після цього цар відійшов у свій палац і провів безсонну ніч, цілковито відмовившись від їжі та будь-яких розваг.
20 Вранці, щойно почало світати, цар з поспіхом подався до лев’ячої ями.
21 Наблизившись до ями, цар жалібним голосом заволав до Даниїла, звертаючись до нього такими словами: Даниїле, слуго Живого Бога! Чи зміг твій Бог, Котрому ти незмінно служиш, врятувати тебе від левів?
22 Даниїл так відізвався до царя: Царю, живи повіки!
23 Мій Бог послав Свого ангела, аби він замкнув пащі левів, так що вони не завдали мені жодної шкоди, оскільки я перед Ним невинний, та й супроти тебе, царю, я не вчинив жодного зла.
24 Цар дуже зрадів і наказав витягти Даниїла з ями. Підняли Даниїла з ями, і не знайшлось на ньому жодного ушкодження, оскільки він був вірний своєму Богові.
25 За наказом царя привели тих мужів, котрі звинувачували Даниїла, і вкинули до лев’ячої ями їх, їхніх дітей і їхніх жінок. Не встигли вони досягти дна ями, як леви накинулись на них і навіть потрощили всі їхні кості.
Цар Дарій шанує Бога
26 Після цього цар Дарій написав: Всім народам, племенам і язикам, котрі живуть по всій землі! Нехай ваш мир помножується!
27 Від мене дається наказ, аби в усьому володінні мого царства боялися і шанували Бога Даниїла, адже Він є Богом живим, Котрий існує вічно, а Його царство не може бути знищене, і Його влада ніколи не закінчується.
28 Він визволяє і спасає, чинить ознаки та чудеса на небесах і на землі, – Він врятував Даниїла від лев’ячої сили!
29 Отже, Даниїл був успішним під час царювання Дарія, а також при владарюванні Кіра Персидського.
Daniel wśród lwów
Zawiść satrapów
1 Wówczas Dariusz, Med, liczący sześćdziesiąt dwa lata, objął królestwo. 2 Dariusz postanowił mianować stu dwudziestu satrapów na zarządców państwa, którzy byli rozmieszczeni w całym królestwie, 3 nad nimi zaś trzech zwierzchników, a jednym z nich był Daniel. Satrapowie składali im sprawozdania, aby nie obciążać króla. 4 Ale Daniel wyróżniał się wśród zwierzchników i satrapów, gdyż posiadał niezwykłego ducha. Król więc zamierzał postawić go na czele całego królestwa.
5 W tej sytuacji zwierzchnicy i satrapowie postanowili znaleźć powód do oskarżenia Daniela w sprawach dotyczących królestwa. Nie mogli jednak znaleźć takiego powodu ani winy, był on bowiem godny zaufania i nie można mu było zarzucić żadnego zaniedbania ani błędu. 6 Wówczas ci ludzie powiedzieli: Nie możemy postawić Danielowi żadnego zarzutu, chyba że wysuniemy przeciw niemu oskarżenie związane z prawem jego Boga. 7 Zwierzchnicy więc i satrapowie pośpieszyli gromadnie do króla i tak do niego powiedzieli: O, królu Dariuszu, żyj wiecznie! 8 Wszyscy zwierzchnicy państwa, namiestnicy i satrapowie, doradcy i rządcy uradzili, aby król wydał zarządzenie i ustanowił, że ktokolwiek w ciągu trzydziestu dni zanosiłby modlitwy do jakiegoś boga lub człowieka poza tobą, królu, zostanie wrzucony do jaskini lwów. 9 Teraz więc, królu, wydaj postanowienie i podpisz dekret, który byłby nieodwołalny, według nienaruszalnego prawa Medów i Persów. 10 Król Dariusz podpisał więc wtedy dekret i postanowienie.
Odwaga Daniela
11 Gdy Daniel dowiedział się, że dekret został podpisany, poszedł do swojego domu, gdzie w górnym pokoju miał okno skierowane ku Jerozolimie, i tam trzy razy dziennie padał na kolana, modlił się i uwielbiał swego Boga, tak samo, jak czynił to przedtem. 12 Wtedy ci ludzie przybyli gromadnie i znaleźli Daniela, który modlił się i wzywał swego Boga.
13 Potem udali się do króla i tak powiedzieli na temat królewskiego postanowienia: Czy nie podpisałeś postanowienia, że ktokolwiek zanosiłby w ciągu trzydziestu dni modlitwy do jakiegokolwiek boga lub człowieka poza tobą, królu, ma być wrzucony do jaskini lwów? Król odpowiedział: Rzeczywiście, jest to zgodne z nienaruszalnym prawem Medów i Persów. 14 Na to oni zwrócili się do króla: Oto Daniel, ten spośród uprowadzonych z Judy, nie liczy się z tobą, królu, ani z dekretem i postanowieniem podpisanym przez ciebie. Trzy razy dziennie odmawia swoje modlitwy. 15 Gdy król usłyszał te słowa, bardzo się zasmucił i postanowił ratować Daniela. Aż do zachodu słońca starał się go ocalić. 16 Lecz ci ludzie przybyli gromadnie do króla i powiedzieli: Wiedz, królu, że zgodnie z prawem Medów i Persów żaden zakaz czy dekret wydany przez króla nie może być odwołany. 17 Wtedy król polecił sprowadzić Daniela i wrzucić go do jaskini lwów. Król jednak zwrócił się do Daniela tymi słowami: Twój Bóg, któremu nieustannie służysz, cię uratuje. 18 Po czym przyniesiono kamień i zatoczono na otwór jaskini. Król zaś zapieczętował go swoją pieczęcią i pieczęciami swoich dostojników, aby w sprawie Daniela nic nie uległo zmianie. 19 Następnie król odszedł do swojego pałacu, przez całą noc nie spał, lecz pościł i nie pozwolił na rozrywki w swojej obecności.
Ocalenie
20 O świcie król wstał i udał się do jaskini lwów. 21 Gdy był blisko jaskini, zawołał do Daniela głosem pełnym bólu: Danielu, sługo żyjącego Boga, czy Bóg, któremu nieustannie służysz, zdołał cię wybawić od lwów? 22 Wtedy Daniel odpowiedział królowi: O, królu, żyj wiecznie! 23 Mój Bóg posłał swojego anioła i on zamknął paszcze lwom, dlatego nie wyrządziły mi krzywdy. On bowiem uznał mnie za niewinnego. Również wobec ciebie nie uczyniłem nic złego. 24 Wtedy król bardzo się ucieszył i kazał wydobyć Daniela z jaskini. Gdy go stamtąd wyciągnięto, nie znaleziono na nim żadnych obrażeń, bo zaufał swemu Bogu. 25 Natomiast tych ludzi, którzy oskarżyli Daniela, przyprowadzono na rozkaz króla i wrzucono do jaskini lwów wraz z ich dziećmi i żonami. Zanim spadli na dno jaskini, pochwyciły ich lwy i zmiażdżyły im wszystkie kości.
Wyznanie wiary Dariusza
26 Potem król Dariusz napisał do wszystkich narodów, ludów i języków, zamieszkujących całą ziemię: Pokój wasz niech będzie wielki! 27 Niniejszym wydaję dekret, by na całym obszarze mojego królestwa odczuwano lęk i drżenie przed Bogiem Daniela,
On bowiem jest Bogiem żyjącym
i trwa na wieki.
Jego królestwo jest niezniszczalne,
a Jego panowanie trwać będzie do końca.
28 On ratuje i uwalnia,
oraz czyni znaki i cuda na niebie i ziemi.
On uratował Daniela z mocy lwów.
29 Danielowi zaś dobrze się powodziło za panowania Dariusza i za panowania Cyrusa, Persa.