Ув’язнення Петра та Івана
1 Коли вони промовляли до народу, підійшли до них священики, начальник сторожі храму та садукеї ,
2 обурені тим, що вони навчали народ, проповідували воскресіння з мертвих в Ісусі.
3 Вони наклали на них руки і посадили у в’язницю до ранку, оскільки був уже вечір.
4 Багато з тих, які чули слово, повірили; кількість таких людей сягала п’яти тисяч.
Проповідь перед синедріоном
5 А наступного дня в Єрусалимі зібралися їхні начальники, старші й книжники ;
6 і Анна – первосвященик, і Каяфа, й Іван, і Олександр, і всі інші, які були з первосвященицького роду;
7 поставивши їх посередині, вони допитувалися: Якою силою чи яким ім’ям ви це зробили?
8 Тоді Петро, сповнений Святим Духом, сказав їм: Начальники народу і старші [ізраїльські]!
9 Якщо нас нині допитують про добрий вчинок хворій людині, як вона одужала,
10 то хай буде всім вам і всьому народові ізраїльському відомо: Ім’ям Ісуса Христа, Назарянина, Якого ви розіп’яли. Його Бог воскресив із мертвих; це Він зцілив того, хто стоїть перед вами.
11 Він є камінь, знехтуваний вами, будівничими, – камінь , що став наріжним.
12 І в нікому іншому немає спасіння, бо під небом немає іншого імені, даного людям, яким належить нам спастися!
Заборона говорити про Ісуса
13 Помітивши відвагу Петра й Івана і дізнавшись, що це люди невчені й прості, вони дивувалися, бо знали їх, що були з Ісусом.
14 І дивлячись на оздоровленого чоловіка, який стояв з ними, вони нічого не могли сказати проти.
15 Наказавши їм вийти із синедріону , вони радилися між собою,
16 кажучи: Що нам робити з цими людьми? Адже через них зроблено явне чудо, яке відоме всім, хто живе в Єрусалимі, – і не можемо того заперечувати.
17 Але щоби більше не поширювалося між народом, заборонімо їм [під загрозою], щоби далі нікому з людей не говорили про це Ім’я!
18 І, покликавши їх, наказали зовсім не говорити і не навчати в Ім’я Ісуса.
19 А Петро та Іван у відповідь сказали їм: Розсудіть, чи справедливо перед Богом більше слухати вас, аніж Бога?
20 Адже ми не можемо не розповідати про те, що бачили і чули!
21 Вони ж, погрозивши, відпустили їх, нічого не знаходячи, щоби покарати їх, – через народ, бо всі прославляли Бога за те, що сталося.
22 А чоловік, з яким сталося це чудо зцілення, мав понад сорок років.
Спільна молитва віруючих
23 Коли їх відпустили, вони прийшли до своїх і переказали те, що їм говорили первосвященики і старші.
24 Ті, коли почули, однодушно піднесли голос до Бога й сказали: Владико [Боже], Ти, Котрий створив небо й землю, море й усе, що в них!
25 Який Святим Духом устами нашого батька, Твого слуги Давида, сказав: Чому розбушувалися люди, й народи задумали марноту?
26 Зійшлися земні царі, зібралися правителі разом проти Господа та проти Його Христа!
27 Адже справді в цьому місті зібралися проти святого Слуги Твого Ісуса, Якого Ти помазав, – Ірод і Понтій Пилат із язичниками та людьми Ізраїлю,
28 аби здійснити те, що наперед призначила Твоя рука і Твоя воля, щоб воно сталося.
29 Тепер же, Господи, поглянь на їхні погрози і дай Своїм рабам з усією сміливістю говорити Твоє слово,
30 коли простягнеш Свою руку для оздоровлення, ознак і чудес, щоби збувалися вони святим Ім’ям Твого слуги Ісуса!
31 І як вони помолилися, затряслося те місце, де вони були зібрані, й усі наповнилися Святим Духом і сміливо почали говорити Боже Слово.
Спосіб життя перших християн
32 Всі ті, які повірили, мали одне серце й душу; і ніхто нічого зі свого майна не називав власним, бо все було в них спільне.
33 Апостоли з великою силою свідчили про воскресіння Господа Ісуса, і велика благодать була на них усіх.
34 Не було між ними жодного нужденного. Бо ті, хто мав поле або дім, продавали їх та приносили кошти від проданого
35 і клали біля ніг апостолів, а кожному давалося те, чого хто потребував.
36 Так Йосип, прозваний апостолами Варнавою, – що в перекладі означає «син потіхи», – левіт, родом з Кіпру,
37 мав поле; він продав його, приніс гроші й поклав біля ніг апостолів.
Piotr i Jan przed Sanhedrynem
1 Gdy przemawiali do ludu, podeszli do nich kapłani i dowódca straży świątynnej oraz saduceusze, 2 oburzeni, że nauczają lud i głoszą zmartwychwstanie w Jezusie. 3 Pojmali ich i wtrącili do więzienia aż do następnego dnia, bo był już wieczór. 4 A wielu z tych, którzy usłyszeli naukę, uwierzyło. Liczba mężczyzn sięgała pięciu tysięcy.
5 Następnego dnia zebrali się w Jeruzalem ich przełożeni, starsi i nauczyciele Prawa: 6 arcykapłan Annasz, Kajfasz, Jan, Aleksander i wszyscy pozostali z rodu arcykapłańskiego. 7 Postawili ich w środku i pytali: Jaką mocą albo w czyim imieniu to uczyniliście? 8 Wtedy Piotr napełniony Duchem Świętym powiedział do nich: Przełożeni ludu i starsi. 9 Jeżeli przesłuchujecie nas dzisiaj z powodu dobrodziejstwa, dzięki któremu chory człowiek jest uzdrowiony, 10 to niech wam wszystkim i całemu ludowi Izraela będzie wiadomo, że w imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, którego ukrzyżowaliście, a którego Bóg wskrzesił z martwych, że przez Niego ten człowiek stanął przed wami zdrowy. 11 On jest kamieniem, odrzuconym przez was budujących, Tym, który stał się kamieniem węgielnym . 12 Nie ma w nikim innym zbawienia. Nie dano bowiem ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni. 13 Gdy widzieli odwagę Piotra i Jana i dowiedzieli się, że są oni ludźmi nieuczonymi i prostymi, dziwili się. Rozpoznawali również, że byli z Jezusem. 14 Patrząc też na stojącego z nimi uzdrowionego człowieka, nie wiedzieli, co odpowiedzieć. 15 Kazali więc wyjść im z sali Rady i naradzali się między sobą. 16 Mówili: Co mamy zrobić z tymi ludźmi? Dokonali bowiem jawnego cudu, oczywistego dla wszystkich mieszkańców Jeruzalem. Nie możemy przecież temu zaprzeczyć. 17 Lecz aby się to nie rozpowszechniało wśród ludu, zabrońmy im surowo mówić do kogokolwiek w to Imię. 18 Przywołali ich potem i zakazali im w ogóle przemawiać i nauczać w imię Jezusa. 19 Wtedy Piotr i Jan odpowiedzieli: Rozsądźcie, czy wobec Boga jest słuszne bardziej słuchać was niż Boga? 20 Nie możemy przecież nie mówić tego, co widzieliśmy i słyszeliśmy. 21 Oni jednak ponowili groźby, a nie znajdując żadnej podstawy do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało. 22 Człowiek, który doznał tego cudownego uzdrowienia, miał bowiem ponad czterdzieści lat.
Modlitwa wierzących o odwagę
23 Kiedy zostali zwolnieni, przyszli do swoich i opowiedzieli, co im oznajmili arcykapłani i starsi. 24 Ci, gdy to usłyszeli, zgodnie wznieśli głos do Boga i powiedzieli: Wszechwładny Stwórco nieba i ziemi, i morza, i wszystkiego, co w nich istnieje, 25 który przez Ducha Świętego powiedziałeś ustami naszego ojca Dawida, Twego sługi: Dlaczego wzburzyły się narody i ludy knują rzeczy próżne? 26 Powstali królowie ziemi i książęta zeszli się przeciw Panu i przeciw Jego Mesjaszowi. 27 Zeszli się bowiem rzeczywiście w tym mieście przeciw Twemu świętemu Słudze, Jezusowi, którego namaściłeś, Herod i Poncjusz Piłat z poganami i ludem Izraela, 28 aby uczynić to, co zamierzyła Twoja ręka i myśl. 29 A teraz spójrz, Panie, na ich groźby i daj Twoim sługom z całą odwagą głosić Twoje Słowo, 30 gdy Ty będziesz wyciągał rękę, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię Twego świętego Sługi, Jezusa. 31 Po tej modlitwie zadrżało miejsce, na którym byli zebrani. Wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i odważnie głosili Słowo Boga.
Pierwotna wspólnota
Wspólnota dóbr
32 Jedno serce i jeden duch ożywiały wszystkich wierzących. Nikt nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. 33 Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa. Towarzyszyła im bowiem wielka łaska. 34 Nikt z nich nie cierpiał niedostatku, bo właściciele pól albo domów sprzedawali je i przynosili pieniądze uzyskane ze sprzedaży, 35 I składali u stóp apostołów. Każdemu też rozdzielano według potrzeby. 36 Także Józef, lewita rodem z Cypru, nazwany przez apostołów Barnabas, to znaczy Syn Pocieszenia, 37 sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i złożył u stóp apostołów.