The Foolishness of Trusting in Riches
1 Hear this, everyone!
Listen, all people everywhere,
2 great and small alike,
rich and poor together.
3 My thoughts will be clear;
I will speak words of wisdom.
4 I will turn my attention to proverbs
and explain their meaning as I play the harp.
5 I am not afraid in times of danger
when I am surrounded by enemies,
6 by evil people who trust in their riches
and boast of their great wealth.
7 We can never redeem ourselves;
we cannot pay God the price for our lives,
8 because the payment for a human life is too great.
What we could pay would never be enough
9 to keep us from the grave,
to let us live forever.
10 Anyone can see that even the wise die,
as well as the foolish and stupid.
They all leave their riches to their descendants.
11 Their graves are their homes forever;
there they stay for all time,
though they once had lands of their own.
12 Our greatness cannot keep us from death;
we will still die like the animals.
13 See what happens to those who trust in themselves,
the fate of those who are satisfied with their wealth—
14 they are doomed to die like sheep,
and Death will be their shepherd.
The righteous will triumph over them,
as their bodies quickly decay
in the world of the dead far from their homes.
15 But God will rescue me;
he will save me from the power of death.
16 Don't be upset when someone becomes rich,
when his wealth grows even greater;
17 he cannot take it with him when he dies;
his wealth will not go with him to the grave.
18 Even if someone is satisfied with this life
and is praised because he is successful,
19 he will join all his ancestors in death,
where the darkness lasts forever.
20 Our greatness cannot keep us from death;
we will still die like the animals.
Nietrwałość szczęścia ludzkiego
1 Przewodnikowi chóru. Psalm synów Koracha.
2 Słuchajcie tego, wszystkie ludy;
Nakłońcie uszu, wszyscy mieszkańcy świata!
3 Zarówno wy, synowie ludu, jak wy, synowie możnych,
Zarówno bogaty, jak i ubogi!
4 Usta moje będą wypowiadać słowa mądre;
A rozmyślanie serca mego będzie rozsądne.
5 Nakłonię do przypowieści ucho swoje,
Rozwiążę przy cytrze zagadkę swoją:
6 Czemu mam się bać w dniach złych,
Gdy osacza mnie złość moich napastników,
7 Którzy polegają na dostatkach swoich
I chlubią się mnóstwem bogactw swoich?
8 Przecież brata żadnym sposobem nie wykupi człowiek
Ani też nie da Bogu za niego okupu,
9 Bo okup za duszę jest zbyt drogi
I nie wystarczy nigdy,
10 By mógł żyć dalej na zawsze
I nie oglądał grobu.
11 Zobaczy bowiem, że mądrzy umierają,
Głupi i prostak pospołu giną
I zostawiają obcym bogactwo swoje.
12 Domy ich są grobami na wieki,
Mieszkania ich z pokolenia w pokolenie,
Chociaż imionami swymi nazwali kraje.
13 Ale człowiek, choć żyje w przepychu, nie ostoi się,
Podobny jest do bydląt, które giną.
14 Taka to jest droga tych, którzy żyją w błędnej pewności siebie,
I taki koniec tych, którym własna mowa się podoba. Sela.
15 Pędzą jak owce do otchłani,
Śmierć jest pasterzem ich.
Ale prawi panować będą nad nimi z poranku.
Zamysły ich będą unicestwione;
Otchłań będzie ich mieszkaniem.
16 Lecz Bóg wyzwoli duszę moją z krainy umarłych,
Ponieważ weźmie mnie do siebie. Sela.
17 Nie bój się, gdy się ktoś bogaci,
Gdy rośnie chwała domu jego,
18 Bo gdy umrze, nic z sobą nie weźmie
I nie pójdzie za nim chwała jego.
19 Choćby za życia swego mienił się szczęśliwym;
Choćby się chwalił, że mu się dobrze wiedzie,
20 Pójdzie do pokolenia ojców swoich,
Którzy już nigdy nie ujrzą światłości.
21 Człowiek, który żyje w przepychu, tego nie pojmie,
Podobny jest do bydląt, które giną.