Further Judgment on Babylonia
1 The Lord says, “I am bringing a destructive wind against Babylonia and its people. 2 I will send foreigners to destroy Babylonia like a wind that blows straw away. When that day of destruction comes, they will attack from every side and leave the land bare. 3 Don't give its soldiers time to shoot their arrows or to put on their armor. Do not spare the young men! Destroy the whole army! 4 They will be wounded and die in the streets of their cities. 5 I, the Lord God Almighty, have not abandoned Israel and Judah, even though they have sinned against me, the Holy One of Israel. 6 Run away from Babylonia! Run for your lives! Do not be killed because of Babylonia's sin. I am now taking my revenge and punishing it as it deserves. 7 Babylonia was like a gold cup in my hand, making the whole world drunk. The nations drank its wine and went out of their minds. 8 Babylonia has suddenly fallen and is destroyed! Mourn over it! Get medicine for its wounds, and maybe it can be healed. 9 Foreigners living there said, ‘We tried to help Babylonia, but it was too late. Let's leave now and go back home. God has punished Babylonia with all his might and has destroyed it completely.’”
10 The Lord says, “My people shout, ‘The Lord has shown that we are in the right. Let's go and tell the people in Jerusalem what the Lord our God has done.’”
11 The Lord has stirred up the kings of Media, because he intends to destroy Babylonia. That is how he will take revenge for the destruction of his Temple.
The attacking officers command, “Sharpen your arrows! Get your shields ready! 12 Give the signal to attack Babylon's walls. Strengthen the guard! Post the sentries! Place troops in ambush!”
The Lord has done what he said he would do to the people of Babylonia. 13 That country has many rivers and rich treasures, but its time is up, and its thread of life is cut. 14 The Lord Almighty has sworn by his own life that he will bring many men to attack Babylonia like a swarm of locusts, and they will shout with victory.
A Hymn of Praise to God
15 The Lord made the earth by his power;
by his wisdom he created the world
and stretched out the heavens.
16 At his command the waters above the sky roar;
he brings clouds from the ends of the earth.
He makes lightning flash in the rain
and sends the wind from his storeroom.
17 At the sight of this, people feel stupid and senseless;
those who make idols are disillusioned
because the gods they make are false and lifeless.
18 They are worthless and should be despised;
they will be destroyed when the Lord comes to deal with them.
19 The God of Jacob is not like them;
he is the one who made everything,
and he has chosen Israel to be his very own people.
The Lord Almighty is his name.
The Lord's Hammer
20 The Lord says,
“Babylonia, you are my hammer, my weapon of war.
I used you to crush nations and kingdoms,
21 to shatter horses and riders,
to shatter chariots and their drivers,
22 to kill men and women,
to slay old and young,
to kill boys and girls,
23 to slaughter shepherds and their flocks,
to slaughter farmers and their plow horses,
to crush rulers and high officials.”
Babylonia's Punishment
24 The Lord says, “You will see me repay Babylonia and its people for all the evil they did to Jerusalem. 25 Babylonia, you are like a mountain that destroys the whole world, but I, the Lord, am your enemy. I will take hold of you, level you to the ground, and leave you in ashes. 26 None of the stones from your ruins will ever be used again for building. You will be like a desert forever. I, the Lord, have spoken.
27 “Give the signal to attack! Blow the trumpet so that the nations can hear! Prepare the nations for war against Babylonia! Tell the kingdoms of Ararat, Minni, and Ashkenaz to attack. Appoint an officer to lead the attack. Bring up the horses like a swarm of locusts. 28 Prepare the nations for war against Babylonia. Send for the kings of Media, their leaders and officials, and the armies of all the countries they control. 29 The earth trembles and shakes because the Lord is carrying out his plan to make Babylonia a desert, where no one lives. 30 The Babylonian soldiers have stopped fighting and remain in their forts. They have lost their courage and have become helpless. The city gates are broken down, and the houses are on fire. 31 Messenger after messenger runs to tell the king of Babylonia that his city has been broken into from every side. 32 The enemy have captured the river crossing and have set the fortresses on fire. The Babylonian soldiers have panicked. 33 Soon the enemy will cut them down and trample them like grain on a threshing place. I, the Lord Almighty, the God of Israel, have spoken.”
34 The king of Babylonia cut Jerusalem up
and ate it.
He emptied the city like a jar;
like a monster he swallowed it.
He took what he wanted
and threw the rest away.
35 Let the people of Zion say,
“May Babylonia be held responsible
for the violence done to us!”
Let the people of Jerusalem say,
“May Babylonia be held responsible
for what we have suffered!”
The Lord Will Help Israel
36 And so the Lord said to the people of Jerusalem, “I will take up your cause and will make your enemies pay for what they did to you. I will dry up the source of Babylonia's water and make its rivers go dry. 37 That country will become a pile of ruins where wild animals live. It will be a horrible sight; no one will live there, and all who see it will be terrified. 38 The Babylonians all roar like lions and growl like lion cubs. 39 Are they greedy? I will prepare them a feast and make them drunk and happy. They will go to sleep and never wake up. 40 I will take them to be slaughtered, like lambs, goats, and rams. I, the Lord, have spoken.”
Babylon's Fate
41 The Lord says about Babylon: “The city that the whole world praised has been captured! What a horrifying sight Babylon has become to the nations! 42 The sea has rolled over Babylon and covered it with roaring waves. 43 The towns have become a horrifying sight and are like a waterless desert, where no one lives or even travels. 44 I will punish Bel, the god of Babylonia, and make him give up his stolen goods; the nations will not worship him any more.
“Babylon's walls have fallen. 45 People of Israel, run away from there! Run for your life from my fierce anger. 46 Do not lose courage or be afraid because of the rumors you hear. Every year a different rumor spreads—rumors of violence in the land and of one king fighting another. 47 And so the time is coming when I will deal with Babylonia's idols. The whole country will be put to shame, and all its people will be killed. 48 Everything on earth and in the sky will shout for joy when Babylonia falls to the people who come from the north to destroy it. 49 Babylonia caused the death of people all over the world, and now Babylonia will fall because it caused the death of so many Israelites. I, the Lord, have spoken.”
God's Message to the Israelites in Babylonia
50 The Lord says to his people in Babylonia: “You have escaped death! Now go! Don't wait! Though you are far from home, think about me, your Lord, and remember Jerusalem. 51 You say, ‘We've been disgraced and made ashamed; we feel completely helpless because foreigners have taken over the holy places in the Temple.’ 52 So then, I say that the time is coming when I will deal with Babylon's idols, and the wounded will groan throughout the country. 53 Even if Babylon could climb to the sky and build a strong fortress there, I would still send people to destroy it. I, the Lord, have spoken.”
Further Destruction on Babylon
54 The Lord says,
“Listen to the sound of crying in Babylon,
of mourning for the destruction in the land.
55 I am destroying Babylon
and putting it to silence.
The armies rush in like roaring waves
and attack with noisy shouts.
56 They have come to destroy Babylon;
its soldiers are captured,
and their bows are broken.
I am a God who punishes evil,
and I will treat Babylon as it deserves.
57 I will make its rulers drunk—
men of wisdom, leaders, and soldiers.
They will go to sleep and never wake up.
I, the king, have spoken;
I am the Lord Almighty.
58 The walls of mighty Babylon will be thrown to the ground,
and its towering gates burned down.
The work of the nations is all for nothing;
their efforts go up in flames.
I, the Lord Almighty, have spoken.”
Jeremiah's Message Is Sent to Babylonia
59 King Zedekiah's personal attendant was Seraiah, the son of Neriah and grandson of Mahseiah. In the fourth year that Zedekiah was king of Judah, Seraiah was going to Babylonia with him, and I gave him some instructions. 60 I wrote in a book an account of all the destruction that would come on Babylonia, as well as all these other things about Babylonia. 61 I told Seraiah, “When you get to Babylon, be sure to read aloud to the people everything that is written here. 62 Then pray, ‘Lord, you have said that you would destroy this place, so that there would be no living creatures in it, neither people nor animals, and it would be like a desert forever.’ 63 Seraiah, when you finish reading this book to the people, then tie it to a rock and throw it into the Euphrates River 64 and say, ‘This is what will happen to Babylonia—it will sink and never rise again because of the destruction that the Lord is going to bring on it.’”
The words of Jeremiah end here.
Sąd Pana nad Babilonem
1 Tak mówi Pan: Oto Ja wzbudzę przeciwko Babilonowi
i mieszkańcom Chaldei
wiatr złowrogi
2 I poślę przeciwko Babilonowi wiejaczy, którzy go przewieją
i spustoszą jego kraj,
gdy rozłożą się zewsząd przeciwko niemu w dniu niedoli.
3 Niech łucznik nie opada z sił
i niech nie nuży się ten, kto jest odziany w pancerz!
Nie oszczędzajcie jego młodzieńców,
wytępcie doszczętnie całe jego wojsko!
4 Niech padną polegli w ziemi chaldejskiej,
a ciężko ranni na jego ulicach!
5 Gdyż nie jest Izrael ani Juda opuszczony jak wdowa przez swojego Boga, Pana Zastępów,
natomiast ich ziemia pełna jest winy wobec Świętego Izraelskiego.
6 Uchodźcie z pośrodka Babilonu
i niech każdy ratuje swoje życie,
abyście nie zginęli przez jego winę,
gdyż jest to czas pomsty dla Pana,
On odda mu to, na co zasłużył!
7 Babilon jest złotym kubkiem w ręku Pana,
upijającym całą ziemię.
Z jego wina piły narody,
dlatego też narody oszalały.
8 Babilon padł znienacka i został rozbity.
Biadajcie nad nim,
weźcie balsamu na jego ból,
może da się go uleczyć.
9 Leczyliśmy Babilon,
ale nie dało się go uleczyć;
zostawcie go! Chodźmy każdy do swojego kraju,
gdyż jego sąd niebios sięga
i wznosi się aż do obłoków!
10 Pan ujawnił słuszność naszej sprawy;
pójdźmy i opowiadajmy na Syjonie o dziele Pana, naszego Boga!
11 Wyostrzcie strzały, namaśćcie tarcze!
Pan pobudził ducha królów medyjskich,
gdyż jego plan skierowany jest przeciwko Babilonowi, aby go zniszczyć;
taka jest bowiem pomsta Boga, pomsta za jego świątynię.
12 Podnieście sztandar przeciwko murom Babilonu,
wzmocnijcie straż, postawcie warty, wystawcie czaty,
bo jak umyślił Pan, tak spełnia to, co powiedział
o mieszkańcach Babilonu!
13 Ty, co mieszkasz nad wielką wodą
i jesteś bogaty w skarby,
nadszedł twój kres;
nić twojego żywota przecięta.
14 Pan Zastępów przysiągł na swe życie:
Zaprawdę, choćbyś był pełen ludzi jak szarańczy,
jednak podniosą przeciwko tobie okrzyk wojenny.
15 Ten, który stworzył ziemię swoją mocą,
założył okrąg świata swoją mądrością
i swoim rozumem rozpostarł niebiosa —
16 Gdy On wyda swój głos, to szumią wody na niebie,
obłoki unoszą się od krańców ziemi,
On tworzy błyskawice na deszcz
i wyprowadza wiatr ze swoich komór.
17 Głupi jest każdy człowiek, gdy nie rozumie,
że każdy złotnik okryty jest hańbą z powodu bałwana,
gdyż oszustwem jest to, co ulał,
i nie ma w tym ducha.
18 Są one marnością, robotą wartą śmiechu,
zginą, gdy przyjdzie na nie kara.
19 Innym niż one jest dział Jakuba:
On jest bowiem stwórcą wszystkiego,
a Izrael jest dziedzicznym jego plemieniem,
jego imię Pan Zastępów.
20 Jesteś moim młotem, moim orężem wojennym;
tobą miażdżę narody
i tobą niszczę królestwa.
21 I tobą miażdżę rumaka i jego jeźdźca,
i tobą miażdżę wóz i jego woźnicę.
22 I tobą miażdżę mężczyznę i kobietę,
i tobą miażdżę starca i dziecko,
i tobą miażdżę młodzieńca i dziewicę.
23 I tobą miażdżę pasterza i jego trzodę,
i tobą miażdżę rolnika i jego zaprzęg,
i tobą miażdżę namiestników i urzędników.
24 Ale odpłacę Babilonowi i wszystkim mieszkańcom Chaldei
za wszystko ich zło,
które popełnili na Syjonie na oczach waszych — mówi Pan.
25 Oto Ja wystąpię przeciwko tobie,
góro zniszczenia — mówi Pan —
która zniszczyłaś całą ziemię;
i wyciągnę moją rękę przeciwko tobie,
i strącę cię ze skał,
i zamienię cię w górę płonącą.
26 I nie wezmę z ciebie kamienia na narożnik
ani kamienia do fundamentów,
gdyż będziesz wieczną ruiną — mówi Pan.
27 Podnieście sztandar na ziemi,
zadmijcie na rogu między narodami,
wyznaczcie przeciwko niemu narody,
wezwijcie przeciwko niemu królestwa Ararat, Minni i Aszkenaz,
wyznaczcie przeciwko niemu dowódcę!
Sprowadźcie rumaki jak włochatą szarańczę!
28 Wyznaczcie przeciwko niemu narody,
królów medyjskich, ich namiestników i wszystkich ich urzędników,
i cały obszar ich władztwa!
29 Trzęsie się ziemia i drży,
gdyż spełnia się plan Pana dotyczący Babilonu,
aby obrócić ziemię babilońską w pustynię bez mieszkańców!
30 Przestali walczyć rycerze Babilonu,
siedzą w warowniach,
siła ich wyczerpała się,
zniewieścieli;
podpalone są jego siedziby,
złamane jego zawory.
31 Goniec biegnie za gońcem, zwiastun za zwiastunem,
by donieść królowi babilońskiemu,
że jego miasto zdobyte ze wszystkich stron,
32 Że brody są obsadzone, bastiony spalone,
a wojownicy zdjęci strachem.
33 Albowiem tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela:
Córka babilońska jest jak klepisko w czasie, gdy się je ubija;
już wkrótce, a przyjdzie dla niej czas żniwa.
34 Pożarł mnie, zniszczył mnie Nebukadnesar, król babiloński,
odstawił mnie jak puste naczynie,
pochłonął mnie jak potwór,
napełnił mną swój brzuch,
wypędził mnie z mojej rozkosznej ziemi,
35 Gwałt mnie zadany i mój upadek niech dotkną Babilon — tak niech powiedzą mieszkańcy Syjonu!
Moja krew na mieszkańców Chaldei — tak niech powie Jeruzalem!
36 Dlatego tak mówi Pan:
Oto Ja poprowadzę twoją sprawę
i dokonam pomsty za ciebie.
Wysuszę jego morze i sprawię, że wyschną jego źródła.
37 I stanie się Babilon kupą gruzów,
siedliskiem szakali,
miejscem grozy i gwizdania,
bez mieszkańców.
38 Będą ryczeć razem jak lwy,
warczeć jak lwie szczenięta.
39 Gdy się rozochocą, przygotuję dla nich ucztę
i upiję ich, aż pomdleją
i zasną snem wiecznym, z którego się nie obudzą — mówi Pan.
40 Ściągnę ich jak owce na rzeź,
jak barany razem z kozłami.
41 Hej, Babilon zdobyty
i wzięta chwała całej ziemi!
Babilon przedmiotem grozy wśród narodów!
42 Morze podeszło pod sam Babilon,
przykryło go naporem swoich fal.
43 Jego miasta stary się pustynią,
ziemią suchą i stepem;
krajem, w którym nikt nie mieszka
i przez który nie przechodzi żaden człowiek.
44 I nawiedzę Bela w Babilonie,
i wyciągnę z jego paszczy, co pochłonął.
I już nie będą tłumnie płynąć do niego narody.
Padł także mur Babilonu.
45 Wyjdź z jego pośrodka, mój ludu,
i niech każdy ratuje swoje życie przed żarem gniewu Pana!
46 Lecz niechaj nie wątpi wasze serce, nie lękajcie się na wieść słyszaną w kraju, gdy w jednym roku rozchodzi się jedną wieść, a w następnym roku wieść inna i gwałt panuje w kraju, i władca występuje przeciwko władcy!
47 Dlatego oto idą dni, gdy nawiedzę bałwany Babilonu; i cały jego kraj okryje się hańbą, i wszyscy jego pobici padną pośród niego.
48 Wtedy wykrzykiwać będzie radośnie nad Babilonem niebo i ziemia, i wszystko, co jest na nich, albowiem z północy przyjdą przeciwko niemu pustoszyciele — mówi Pan.
49 Również Babilon musi upaść za pobitych Izraela tak, jak za Babilon padli pobici całej ziemi.
50 Wy, ocaleni od jego miecza, uchodźcie, a nie zatrzymujcie się! Pamiętajcie o Panu na obczyźnie, a Jeruzalem miejcie w sercu!
51 Wstyd nas ogarnął, gdy usłyszeliśmy o zniewadze i rumieniec wstydu okrył nasze oblicze, że cudzoziemcy weszli do świętych miejsc przybytku Pana.
52 Dlatego oto dni idą — mówi Pan, gdy nawiedzę jego bałwany, a w całym jego kraju jęczeć będą pobici.
53 Choćby Babilon wstąpił na niebiosa i choćby swoją twierdzę zbudował na niedostępnej wysokości, jednak ode mnie przyjdą do niego pustoszyeiele — mówi Pan.
54 Krzyk słychać z Babilonu i wieść o wielkim zniszczeniu z ziemi chaldejskej,
55 Gdyż Pan niszczy Babilon i usuwa z niego wielki gwar; choćby ich fale huczały jak potężne wody i rozlegał się hałaśliwy ich głos,
56 Gdyż pustoszyciel przybył do Babilonu i jego bohaterowie zostali wzięci do niewoli, ich łuki złamane, Pan jest bowiem Bogiem odpłaty, On rzetelnie odpłaca.
57 Upiję jego książąt i jego mędrców, i jego namiestników, i urzędników, i jego bohaterów, i zasną snem wiecznym, i już się nie obudzą — mówi Król; jego imię Pan Zastępów.
58 Tak mówi Pan Zastępów: Mury obszernego Babilonu będą doszczętnie zburzone, a jego wysokie bramy ogniem spalone. W ten sposób ludy trudzą się dla marności, a narody mozolą się dla ognia.
59 Słowo, które zlecił prorok Jeremiasz Serajaszowi, synowi Neriasza, syna Machsejasza, gdy udał się z Sedekiaszem, królem judzkim, do Babilonu w czwartym roku jego panowania. Serajasz był kwatermistrzem.
60 A Jeremiasz spisał na jednym zwoju wszystkie klęski, które miały spaść na Babilon, wszystkie owe słowa, napisane o Babilonie.
61 I rzekł Jeremiasz do Serajasza: Gdy przyjdziesz do Babilonu, dopilnuj tego, by przeczytać głośno wszystkie te słowa,
62 I powiedz: Panie, Ty powiedziałeś o tym miejscu, że je zniszczysz, tak że nie będzie w nim mieszkał ani człowiek, ani bydło, lecz będzie pustkowiem po wieczne czasy.
63 A gdy głośno przeczytasz cały ten zwój, przywiąż do niego kamień i wrzuć go do Eufratu,
64 Mówiąc: Tak niechaj utonie Babilon i niechaj nigdy nie podniesie się z nieszczęścia, które Ja nań sprowadzę! „I mozolą się…” — dotąd są słowa Jeremiasza.