War against Edom
1 Some time later the armies of Moab and Ammon, together with their allies, the Meunites, invaded Judah. 2 Some messengers came and announced to King Jehoshaphat: “A large army from Edom has come from the other side of the Dead Sea to attack you. They have already captured Hazazon Tamar.” (This is another name for Engedi.) 3 Jehoshaphat was frightened and prayed to the Lord for guidance. Then he gave orders for a fast to be observed throughout the country. 4 From every city of Judah people hurried to Jerusalem to ask the Lord for guidance, 5 and they and the people of Jerusalem gathered in the new courtyard of the Temple. King Jehoshaphat went and stood before them 6 and prayed aloud, “O Lord God of our ancestors, you rule in heaven over all the nations of the world. You are powerful and mighty, and no one can oppose you. 7 You are our God. When your people Israel moved into this land, you drove out the people who were living here and gave the land to the descendants of Abraham, your friend, to be theirs forever. 8 They have lived here and have built a temple to honor you, knowing 9 that if any disaster struck them to punish them—a war, an epidemic, or a famine—then they could come and stand in front of this Temple where you are worshiped. They could pray to you in their trouble, and you would hear them and rescue them.
10 “Now the people of Ammon, Moab, and Edom have attacked us. When our ancestors came out of Egypt, you did not allow them to enter those lands, so our ancestors went around them and did not destroy them. 11 This is how they repay us—they come to drive us out of the land that you gave us. 12 You are our God! Punish them, for we are helpless in the face of this large army that is attacking us. We do not know what to do, but we look to you for help.”
13 All the men of Judah, with their wives and children, were standing there at the Temple. 14 The spirit of the Lord came upon a Levite who was present in the crowd. His name was Jahaziel son of Zechariah; he was a member of the clan of Asaph and was descended from Asaph through Mattaniah, Jeiel, and Benaiah. 15 Jahaziel said, “Your Majesty and all you people of Judah and Jerusalem, the Lord says that you must not be discouraged or be afraid to face this large army. The battle depends on God, not on you. 16 Attack them tomorrow as they come up the pass at Ziz. You will meet them at the end of the valley that leads to the wild country near Jeruel. 17 You will not have to fight this battle. Just take up your positions and wait; you will see the Lord give you victory. People of Judah and Jerusalem, do not hesitate or be afraid. Go out to battle, and the Lord will be with you!”
18 Then King Jehoshaphat bowed low, with his face touching the ground, and all the people bowed with him and worshiped the Lord. 19 The members of the Levite clans of Kohath and Korah stood up and with a loud shout praised the Lord, the God of Israel.
20 Early the next morning the people went out to the wild country near Tekoa. As they were starting out, Jehoshaphat addressed them with these words: “People of Judah and Jerusalem! Put your trust in the Lord your God, and you will stand your ground. Believe what his prophets tell you, and you will succeed.” 21 After consulting with the people, the king ordered some musicians to put on the robes they wore on sacred occasions and to march ahead of the army, singing: “Praise the Lord! His love is eternal!”
22 When they began to sing, the Lord threw the invading armies into a panic. 23 The Ammonites and the Moabites attacked the Edomite army and completely destroyed it, and then they turned on each other in savage fighting. 24 When the Judean army reached a tower that was in the desert, they looked toward the enemy and saw that they were all lying on the ground dead. Not one had escaped.
25 Jehoshaphat and his troops moved in to take the loot, and they found many cattle, supplies, clothing, and other valuable objects. They spent three days gathering the loot, but there was so much that they could not take everything. 26 On the fourth day they assembled in Beracah Valley and praised the Lord for all he had done. That is why the valley is called “Beracah.” 27 Jehoshaphat led his troops back to Jerusalem in triumph, because the Lord had defeated their enemies. 28 When they reached the city, they marched to the Temple to the music of harps and trumpets. 29 Every nation that heard how the Lord had defeated Israel's enemies was terrified, 30 so Jehoshaphat ruled in peace, and God gave him security on every side.
The End of Jehoshaphat's Reign
(1 Kings 22.41-50)31 Jehoshaphat had become king of Judah at the age of thirty-five and had ruled in Jerusalem for twenty-five years. His mother was Azubah, the daughter of Shilhi. 32 Like his father Asa before him, he did what was right in the sight of the Lord; 33 but the pagan places of worship were not destroyed. The people still did not turn wholeheartedly to the worship of the God of their ancestors.
34 Everything else that Jehoshaphat did, from the beginning of his reign to its end, is recorded in The History of Jehu Son of Hanani which is a part of The History of the Kings of Israel.
35 At one time King Jehoshaphat of Judah made an alliance with King Ahaziah of Israel, who did many wicked things. 36 At the port of Eziongeber they built ocean-going ships. 37 But Eliezer son of Dodavahu, from the town of Mareshah, warned Jehoshaphat, “Because you have made an alliance with Ahaziah, the Lord will destroy what you have built.” And the ships were wrecked and never sailed.
Pokonanie Moabitów i Ammonitów
1 Po tych wydarzeniach ruszyli Moabici, Ammonici, a z nimi także niektórzy Maonici na wojnę z Jehoszafatem.
2 I przyszli posłańcy do Jehoszafata z doniesieniem: Ruszyło przeciwko tobie wielkie wojsko z tamtej strony morza, z Edomu, i oto są już w Chase-son-Tamar, to jest w En-Gedi.
3 Wtedy Jehoszafat zląkł się i postanowił zwrócić się do Pana, ogłosił też post w całej Judzie.
4 Zebrali się więc Judejczycy, ażeby zwrócić się do Pana o pomoc, również ze wszystkich miast judzkich przyszli, aby szukać Pana.
5 Jehoszafat stanął wobec zgromadzenia Judy i Jeruzalemu w świątyni Pańskiej przed nowym dziedzińcem
6 I rzekł: Panie, Boże ojców naszych! Czy nie Ty jesteś Bogiem w niebiesiech? Ty władasz nad wszystkimi królestwami narodów. W twoim ręku jest siła i moc i nie ma takiego, kto by ci móg? sprostać.
7 Czy nie Ty, Boże nasz, wypędziłeś mieszkańców tej ziemi przed swoim ludem izraelskim i dałeś ją potomstwu Abrahama, przyjaciela swego, na wieki?
8 Oni zamieszkali w niej i zbudowali w niej świątynię imieniu twojemu, powiadając:
9 Jeżeli spadnie na nas nieszczęście, miecz karzący, zaraza czy głód, to staniemy przed tą świątynią i przed twoim obliczem, gdyż twoje imię mieszka w tej świątyni, i będziemy wołać do ciebie z głębi naszego ucisku, a Ty wysłuchasz i ocalisz.
10 Oto właśnie teraz Ammonici, Moabici i mieszkańcy gór Seiru, do których nie pozwoliłeś wkroczyć Izraelowi, gdy szedł z ziemi egipskiej, tak iż ominęli ich i nie zniszczyli,
11 Właśnie oni tak nam się odpłacają, że ruszają na nas, aby nas wypędzić z twojego dziedzictwa, które dałeś nam w posiadanie.
12 Boże nasz! Czy ich nie osądzisz? Bo myśmy bezsilni wobec tej licznej tłuszczy, która wyruszyła przeciwko nam; nie wiemy też, co czynić, lecz oczy nasze na ciebie są zwrócone.
13 Podczas tego stali przed Panem wszyscy Judejczycy, nawet ich małe dzieci, ich kobiety i synowie,
14 A wtedy pośród tego zgromadzenia Duch Pański spoczął na Jachazielu, synu Zachariasza, syna Benajasza, syna Jaiela, syna Mattaniasza, Lewicie, z potomków Asafa,
15 I ten rzekł: Posłuchajcie uważnie, wszyscy Judejczycy i wy, mieszkańcy Jeruzalemu, i ty, królu Jehoszafacie! Tak mówi do was Pan: Wy się nie bójcie i nie lękajcie tej licznej tłuszczy! Gdyż nie wasza to wojna, ale Boża.
16 Jutro zejdźcie naprzeciw nich; pójdą oni stokiem Sis, a natkniecie się na nich na skraju doliny przed pustynią Jeruel.
17 Nie waszą rzeczą będzie tam walczyć, ustawcie się tylko i stójcie, i oglądajcie ratunek Pana, o Judo i Jeruzalemie! Nie bójcie się i nie lękajcie! Jutro wyjdźcie przed nich, a Pan będzie z wami!
18 Wtedy Jehoszafat pochylił głowę twarzą aż do ziemi, a także wszyscy Judejczycy i mieszkańcy Jeruzalemu padli przed Panem, oddając pokłon Panu.
19 Lewici zaś z rodu Kehatytów i z rodu Korachitów wstali, aby chwalić Pana, Boga izraelskiego, głosem nader donośnym.
20 Wstawszy wcześnie rano, wyruszyli na pustynię Tekoa. A gdy wyruszali, Jehoszafat stanął i rzekł: Słuchajcie mnie, Judejczycy i mieszkańcy Jeruzalemu! Zawierzcie Panu, Bogu waszemu, a ostaniecie się! Zawierzcie jego prorokom, a poszczęści się wam.
21 A naradziwszy się z ludem, wyznaczył śpiewaków dla Pana, którzy odziani w święte szaty mieli kroczyć przed zbrojnymi i śpiewać hymn pochwalny: Wysławiajcie Pana, albowiem na wieki trwa łaska jego.
22 Gdy tylko zaczęli śpiewać radosne pienia pochwalne, Pan nastawił zasadzkę na Ammonitów, Moabitów i mieszkańców pogórza Seir, którzy ruszyli na Judę i zostali pobici.
23 Ammonici i Moabici wystąpili bowiem przeciwko mieszkańcom pogórza Seir, aby ich doszczętnie wytracić, a gdy wybili mieszkańców Seiru, dopomogli sobie nawzajem do zguby.
24 Gdy zaś Judejczycy doszli do wieży strażniczej u wejścia na pustynię i spojrzeli na tę tłuszczę, oto wszędzie leżały trupy na ziemi i nikt nie ocalał.
25 A gdy Jehoszafat i jego lud zbrojny zabrali się do zagarniania łupu, znaleźli wiele bydła, różnego mienia, szat i kosztownych naczyń, i nabrali tego tyle, że nie mogli unieść. Trzy dni zagarniali łup, gdyż był tak obfity.
26 Czwartego dnia zgromadzili się w Dolinie Beraka, tam bowiem błogosławili Pana; dlatego miejscowości tej nadali nazwę Dolina Beraka i nosi ją ona do dnia dzisiejszego.
27 Potem powrócili wszyscy mężowie judzcy i jeruzalemscy na czele z Jehoszafatem do Jeruzalemu, a wrócili radośni, gdyż Pan uradował ich wyzwoleniem od ich nieprzyjaciół.
28 I wkroczyli do Jeruzalemu przy dźwiękach lutni i cytr, i trąb, i poszli do świątyni Pańskiej.
29 I padł strach przed Bogiem na wszystkie królestwa ziem, gdy usłyszano, że Pan walczył z nieprzyjaciółmi Izraela.
30 A królestwo Jehoszafata zażywało spokoju, którego jego Bóg zewsząd mu użyczył.
Charakterystyka rządów Jehoszafata
(I Król. 22,41—50)31 Tak panował Jehoszafat nad Judą. Władzę królewską objął mając trzydzieści pięć lat, a panował w Jeruzalemie dwadzieścia pięć lat. Matka jego miała na imię Azuba, a była córką Szilchiego.
32 Kroczył on drogą swojego ojca Asy i nie odstąpił od niej, czyniąc to, co prawe w oczach Pana.
33 Jednakże świątynki na wzgórzach nie zostały zniesione i lud nie trwał szczerze przy Bogu swoich ojców.
34 Pozostałe zaś sprawy Jehoszafata, pierwsze i ostatnie, są zapisane w dziejach Jehu, syna Chananiego, które weszły do Księgi Królów Izraelskich.
35 Po tych wydarzeniach Jehoszafat, król judzki, sprzymierzył się z Achazjaszem, królem izraelskim, ten zaś postępował bezbożnie.
36 Sprzymierzył się z nim, aby budować okręty płynące do Tarszysz. Budowali te okręty w Esjon-Geber.
37 Wtedy Eliezer, syn Dodajasza z Mareszy, wystąpił przeciwko Jehoszafatowi z takim proroctwem: Ponieważ sprzymierzyłeś się z Achazjaszem, Pan zdruzgocze twoje dzieło. I rozbiły się te okręty, i nie mogły popłynąć do Tarszysz.