BOOK FIVE
(Psalms 107–150)
In Praise of God's Goodness
1 “Give thanks to the Lord, because he is good;
his love is eternal!”
2 Repeat these words in praise to the Lord,
all you whom he has saved.
He has rescued you from your enemies
3 and has brought you back from foreign countries,
from east and west, from north and south.
4 Some wandered in the trackless desert
and could not find their way to a city to live in.
5 They were hungry and thirsty
and had given up all hope.
6 Then in their trouble they called to the Lord,
and he saved them from their distress.
7 He led them by a straight road
to a city where they could live.
8 They must thank the Lord for his constant love,
for the wonderful things he did for them.
9 He satisfies those who are thirsty
and fills the hungry with good things.
10 Some were living in gloom and darkness,
prisoners suffering in chains,
11 because they had rebelled against the commands of Almighty God
and had rejected his instructions.
12 They were worn out from hard work;
they would fall down, and no one would help.
13 Then in their trouble they called to the Lord,
and he saved them from their distress.
14 He brought them out of their gloom and darkness
and broke their chains in pieces.
15 They must thank the Lord for his constant love,
for the wonderful things he did for them.
16 He breaks down doors of bronze
and smashes iron bars.
17 Some were fools, suffering because of their sins
and because of their evil;
18 they couldn't stand the sight of food
and were close to death.
19 Then in their trouble they called to the Lord,
and he saved them from their distress.
20 He healed them with his command
and saved them from the grave.
21 They must thank the Lord for his constant love,
for the wonderful things he did for them.
22 They must thank him with sacrifices,
and with songs of joy must tell all that he has done.
23 Some sailed over the ocean in ships,
earning their living on the seas.
24 They saw what the Lord can do,
his wonderful acts on the seas.
25 He commanded, and a mighty wind began to blow
and stirred up the waves.
26 The ships were lifted high in the air
and plunged down into the depths.
In such danger the sailors lost their courage;
27 they stumbled and staggered like drunks—
all their skill was useless.
28 Then in their trouble they called to the Lord,
and he saved them from their distress.
29 He calmed the raging storm,
and the waves became quiet.
30 They were glad because of the calm,
and he brought them safe to the port they wanted.
31 They must thank the Lord for his constant love,
for the wonderful things he did for them.
32 They must proclaim his greatness in the assembly of the people
and praise him before the council of the leaders.
33 The Lord made rivers dry up completely
and stopped springs from flowing.
34 He made rich soil become a salty wasteland
because of the wickedness of those who lived there.
35 He changed deserts into pools of water
and dry land into flowing springs.
36 He let hungry people settle there,
and they built a city to live in.
37 They sowed the fields and planted grapevines
and reaped an abundant harvest.
38 He blessed his people, and they had many children;
he kept their herds of cattle from decreasing.
39 When God's people were defeated and humiliated
by cruel oppression and suffering,
40 he showed contempt for their oppressors
and made them wander in trackless deserts.
41 But he rescued the needy from their misery
and made their families increase like flocks.
42 The righteous see this and are glad,
but all the wicked are put to silence.
43 May those who are wise think about these things;
may they consider the Lord's constant love.
Pan wybawcą z wszelkiej niedoli
1 Wysławiajcie Pana, albowiem jest dobry,
Albowiem łaska jego trwa na wieki!
2 Niech mówią odkupieni przez Pana.
Ci, których wyzwolił z ręki nieprzyjaciela,
3 Których zebrał z ziem, ze wschodu i zachodu
Z północy i południa!
4 Błądzili po pustyni, po pustkowiu,
Nie znajdując drogi do miasta zamieszkałego.
5 Byli głodni i spragnieni,
Dusza w nich omdlewała.
6 Wołali do Pana w niedoli swej,
A On wybawił ich z utrapienia.
7 Poprowadził ich drogą prostą,
Aby mogli dojść do miasta zamieszkałego.
8 Niechaj wysławiają Pana za łaskę jego
I za jego cuda dla synów ludzkich,
9 Napoił bowiem duszę pragnącego,
A duszę głodnego napełnił dobrem!
10 Siedzieli w ciemności i mroku,
Związani nędzą i żelazem,
11 Ponieważ sprzeciwili się słowom Bożym
I pogardzili radą Najwyższego.
12 Serce ich upokorzył trudem;
Słaniali się, a nikt nie pomógł.
13 I wołali do Pana w swej niedoli,
A On wybawił ich z utrapienia.
14 Wyprowadził ich z ciemności i z mroku,
A więzy ich rozerwał.
15 Niechaj wysławiają Pana za łaskę jego
I za cuda jego dla synów ludzkich!
16 Ponieważ skruszył bramy spiżowe
I połamał zasuwy żelazne.
17 Chorowali z powodu swego występnego życia
I cierpieli z powodu swych win.
18 Wszelki pokarm obrzydł im
I bliscy już byli bram śmierci.
19 Wtedy wołali do Pana w swej niedoli,
A On wybawił ich z utrapienia.
20 Posłał słowo swoje, aby ich uleczyć
I wyratować ich od zagłady.
21 Niechaj wysławiają Pana za łaskę jego
I za cuda jego dla synów ludzkich!
22 Niechaj składają ofiary dziękczynne,
Niech z radością opowiadają o czynach jego!
23 Ci, którzy na statkach płynęli po morzu,
Uprawiając handel na wielkich wodach,
24 Widzieli dzieła Pana
I cuda jego na głębinach.
25 Rzekł, i zerwała się burza,
Która spiętrzyła fale,
26 Wznosili się aż do nieba,
Zapadali się w głębiny;
Dusza ich truchlała w niebezpieczeństwie.
27 Zataczali się i chwiali jak pijani,
A cała ich mądrość obróciła się wniwecz.
28 Wołali do Pana w swej niedoli,
A On wybawił ich z utrapienia.
29 Uciszył burzę,
I uspokoiły się fale morskie.
30 Wtedy radowali się, że się uspokoiły,
I zawiódł ich do upragnionej przystani.
31 Niechaj wysławiają Pana za łaskę jego
I za cuda jego dla synów ludzkich!
32 Niechaj go wysławiają w zgromadzeniu ludu
I niechaj go chwalą w radzie starszych!
33 Zamienił rzeki w pustynię,
A źródła wód w ziemię suchą.
34 Ziemię urodzajną w słoną i jałową
Z powodu złości jej mieszkańców.
35 Pustynię zamienił w zbiorniki wód,
A ziemię suchą w źródła wód.
36 Osadził tam głodnych
I założyli miasto do zamieszkania.
37 Obsiali pola i zasadzili winnice,
I zebrali obfity plon.
38 Błogosławił im i rozmnażali się bardzo,
A bydła ich nie umniejszył.
39 Lecz zmaleli i zgnębieni byli
Przez ucisk, nieszczęście i strapienie.
40 Wylał wzgardę na dostojników
I sprawił, że błądzili po bezdrożnym pustkowiu,
41 Ale ubogiego podniósł z nędzy
I rozmnożył rodzinę jego jak trzodę.
42 Widzą to prawi i cieszą się,
A wszelkie bezprawie zamyka swe usta.
43 Kto jest mądry, niechaj się tego trzyma
I rozważa łaskawość Pana!