Words of Comfort to Jerusalem
1 The Lord says,
“Listen to me, you that want to be saved,
you that come to me for help.
Think of the rock from which you came,
the quarry from which you were cut.
2 Think of your ancestor, Abraham,
and of Sarah, from whom you are descended.
When I called Abraham, he was childless,
but I blessed him and gave him children;
I made his descendants numerous.
3 “I will show compassion to Jerusalem,
to all who live in her ruins.
Though her land is a desert, I will make it a garden,
like the garden I planted in Eden.
Joy and gladness will be there,
and songs of praise and thanks to me.
4 “Listen to me, my people,
listen to what I say:
I give my teaching to the nations;
my laws will bring them light.
5 I will come quickly and save them;
the time of my victory is near.
I myself will rule over the nations.
Distant lands wait for me to come;
they wait with hope for me to save them.
6 Look up at the heavens; look at the earth!
The heavens will disappear like smoke;
the earth will wear out like old clothing,
and all its people will die like flies.
But the deliverance I bring will last forever;
my victory will be final.
7 “Listen to me, you that know what is right,
who have my teaching fixed in your hearts.
Do not be afraid when people taunt and insult you;
8 they will vanish like moth-eaten clothing!
But the deliverance I bring will last forever;
my victory will endure for all time.”
9 Wake up, Lord, and help us!
Use your power and save us;
use it as you did in ancient times.
It was you that cut the sea monster Rahab to pieces.
10 It was you also who dried up the sea
and made a path through the water,
so that those you were saving could cross.
11 Those whom you have rescued
will reach Jerusalem with gladness,
singing and shouting for joy.
They will be happy forever,
forever free from sorrow and grief.
12 The Lord says,
“I am the one who strengthens you.
Why should you fear mortals,
who are no more enduring than grass?
13 Have you forgotten the Lord who made you,
who stretched out the heavens
and laid the earth's foundations?
Why should you live in constant fear
of the fury of those who oppress you,
of those who are ready to destroy you?
Their fury can no longer touch you.
14 Those who are prisoners will soon be set free;
they will live a long life
and have all the food they need.
15 “I am the Lord your God;
I stir up the sea
and make its waves roar.
My name is the Lord Almighty!
16 I stretched out the heavens
and laid the earth's foundations;
I say to Jerusalem, ‘You are my people!
I have given you my teaching,
and I protect you with my hand.’”
The End of Jerusalem's Suffering
17 Jerusalem, wake up!
Rouse yourself and get up!
You have drunk the cup of punishment
that the Lord in his anger gave you to drink;
you drank it down, and it made you stagger.
18 There is no one to lead you,
no one among your people
to take you by the hand.
19 A double disaster has fallen on you:
your land has been devastated by war,
and your people have starved.
There is no one to show you sympathy.
20 At the corner of every street
your people collapse from weakness;
they are like deer caught in a hunter's net.
They have felt the force of God's anger.
21 You suffering people of Jerusalem,
you that stagger as though you were drunk,
22 the Lord your God defends you and says,
“I am taking away the cup
that I gave you in my anger.
You will no longer have to drink
the wine that makes you stagger.
23 I will give it to those who oppressed you,
to those who made you lie down in the streets
and trampled on you as if you were dirt.”
Słowa nadziei dla Syjonu
1 Słuchajcie mnie, wy, którzy dążycie do sprawiedliwości,
wy, którzy szukacie Pana.
Spójrzcie na skałę, z której jesteście wyciosani,
i na kamieniołom, z którego jesteście wydobyci!
2 Spójrzcie na Abrahama, waszego ojca,
i na Sarę, waszą rodzicielkę,
gdyż jego jednego powołałem,
lecz pobłogosławiłem go i rozmnożyłem.
3 Gdyż Pan pocieszy Syjon,
pocieszy wszystkie jego rozpadliny.
Uczyni z jego pustkowia Eden,
a z jego pustyni ogród Pana,
radość i wesele zapanują w nim,
pieśń dziękczynna i dźwięk pieśni.
4 Zwróć na mnie uwagę, mój ludu,
i słuchaj mnie, mój narodzie,
bo ode mnie wyjdzie nauka, a moje prawo stanie się światłem ludów.
5 Bardzo blisko jest moja sprawiedliwość,
moje zbawienie nastaje,
a moje ramiona będą sądzić ludy,
wyczekują mnie wyspy, tęsknie wyglądają mojego ramienia.
6 Podnieście ku niebu oczy
i spojrzyjcie na ziemię w dole!
Gdyż niebiosa rozwieją się jak dym,
ziemia rozpadnie się jak szata,
a jej mieszkańcy poginą jak komary,
lecz moje zbawienie będzie trwać wiecznie,
a moja sprawiedliwość nie ustanie.
7 Słuchajcie mnie, wy, którzy znacie sprawiedliwość,
ty, ludu, w którego sercu jest zakon!
Nie bójcie się lżenia ludzi
i nie lękajcie się ich pośmiewiska,
8 Bo jak szatę pożre ich mól
i jak wełnę pogryzie ich robak;
lecz moja sprawiedliwość trwać będzie wiecznie,
a moje zbawienie z pokolenia w pokolenie.
9 Obudź się, obudź się,
oblecz się w siłę, tyś, ramię Pana!
Obudź się jak za dni dawnych,
jak w czasach odległych!
Czy to nie tyś rozłupało potwora,
przeszyło smoka morskiego?
10 Czy nie tyś osuszyło morze,
wody wielkiej toni
uczyniło drogę poprzez głębiny morskie,
aby przeszli odkupieni?
11 I wrócą odkupieni przez Pana,
i przybędą na Syjon z okrzykiem radości
a wieczna radość będzie nad ich głowami,
dostąpią radości i wesela,
zniknie zmartwienie i wzdychanie.
Pan zapewnia pociechę
12 Ja, Ja jestem tym, który was pociesza.
Kim jesteś ty, że się boisz człowieka śmiertelnego,
syna człowieczego, który ginie jak trawa?
13 A zapomniałeś Pana, swojego Stworzyciela,
który rozciągnął niebiosa i założył ziemię?
Ustawicznie, dzień po dniu, drżysz przed zawziętością gnębiciela,
ilekroć zamierza niszczyć.
A gdzie się podziała zawziętość gnębiciela?
14 Spętani będą szybko rozpętani i nie umrą w dole,
i nie braknie im chleba.
15 Ja, Pan, jestem twoim Bogiem,
Ja wzburzam morze tak, że szumią jego fale:
Pan Zastępów, to jest jego imię.
16 I włożyłem moje słowa w twoje usta
i ukryłem cię w cieniu mojej ręki,
aby rozciągnąć niebiosa i założyć ziemię,
i powiedzieć do Syjonu:
Ty jesteś moim ludem!
17 Zerwij się, zerwij się, powstań, Jeruzalemie,
któreś piło z ręki Pana kubek jego gniewu,
wychyliło do dna kubek odurzającego napoju!
18 Nie było wśród wszystkich jego synów, których urodziło, takiego, który by je poprowadził,
nie było wśród wszystkich synów, których wychowało, takiego, który by je ujął za rękę.
19 Podwójny to cios, który cię dotknął —
kto okaże ci współczucie?
Spustoszenie i grabież, głód i miecz —
jak mam cię pocieszyć?
20 Twoje dzieci leżały w omdleniu na rogach wszystkich ulic, jak antylopa w sieci,
oszołomione gniewem Pana,
gromem twojego Boga,
21 Dlatego słuchaj tego, nieszczęśliwe,
oszołomione, lecz nie winem!
22 Tak mówi twój Wszechmogący Pan i twój Bóg,
który broni sprawy swojego ludu:
Oto biorę z twojej ręki kubek odurzającego napoju, kubek mojego gniewu,
już z niego pić nie będziesz!
23 A dam do ręki twoich gnębicieli, którzy mówili do ciebie:
Pochyl się, abyśmy przeszli po tobie!
Tyś nadstawiało swój grzbiet jak ziemię
i jak ulicę dla pieszych.