The Cities Assigned to the Levites
1 In the plains of Moab across the Jordan from Jericho the Lord said to Moses, 2 “Tell the Israelites that from the property they receive they must give the Levites some cities to live in and pasture land around the cities. 3 These cities will belong to the Levites, and they will live there. The pasture land will be for their cattle and all their other animals. 4 The pasture land is to extend outward from the city walls five hundred yards in each direction, 5 so that there is a square area measuring one thousand yards on each side, with the city in the middle. 6 You are to give the Levites six cities of refuge to which any of you can escape if you kill someone accidentally. In addition, give them forty-two other cities 7 with their pasture land, making a total of forty-eight. 8 The number of Levite cities in each tribe is to be determined according to the size of its territory.”
The Cities of Refuge
(Deuteronomy 19.1-13Joshua 20.1-9)9 The Lord told Moses 10 to say to the people of Israel: “When you cross the Jordan River and enter the land of Canaan, 11 you are to choose cities of refuge to which any of you can escape if you kill someone accidentally. 12 There you will be safe from the dead person's relative who seeks revenge. No one accused of manslaughter is to be put to death without a public trial. 13 Choose six cities, 14 three east of the Jordan and three in the land of Canaan. 15 These will serve as cities of refuge for Israelites and for foreigners who are temporary or permanent residents. Anyone who kills someone accidentally can escape to one of them.
16-18 “If, however, any of you use a weapon of iron or stone or wood to kill someone, you are guilty of murder and are to be put to death. 19 The dead person's nearest relative has the responsibility for putting the murderer to death. When he finds you, he is to kill you.
20 “If you hate someone and kill him by pushing him down or by throwing something at him 21 or by striking him with your fist, you are guilty of murder and are to be put to death. The dead person's nearest relative has the responsibility for putting the murderer to death. When he finds you, he is to kill you.
22 “But suppose you accidentally kill someone you do not hate, whether by pushing him down or by throwing something at him. 23 Or suppose that, without looking, you throw a stone that kills someone whom you did not intend to hurt and who was not your enemy. 24 In such cases the community shall judge in your favor and not in favor of the dead person's relative who is seeking revenge. 25 You are guilty only of manslaughter, and the community is to rescue you from the dead person's relative, and they are to return you to the city of refuge to which you had escaped. You must live there until the death of the man who is then High Priest. 26 If you leave the city of refuge to which you have escaped 27 and if the dead person's relative finds you and kills you, this act of revenge is not murder. 28 Any of you guilty of manslaughter must remain in the city of refuge until the death of the High Priest, but after that you may return home. 29 These rules apply to you and your descendants wherever you may live.
30 “Those accused of murder may be found guilty and put to death only on the evidence of two or more witnesses; the evidence of one witness is not sufficient to support an accusation of murder. 31 Murderers must be put to death. They cannot escape this penalty by the payment of money. 32 If they have fled to a city of refuge, do not allow them to make a payment in order to return home before the death of the High Priest. 33 If you did this, you would defile the land where you are living. Murder defiles the land, and except by the death of the murderer there is no way to perform the ritual of purification for the land where someone has been murdered. 34 Do not defile the land where you are living, because I am the Lord and I live among the people of Israel.”
Miasta Lewitów
1 Na stepach Moabu nad Jordanem naprzeciw Jerycha przemówił Pan do Mojżesza tymi słowy:
2 Rozkaż synom izraelskim, aby ze swoich dziedzicznych posiadłości dali Lewitom miasta na mieszkanie; niech też dadzą Lewitom pastwiska wokoło ich miast.
3 Miasta będą mieli na mieszkanie, a pastwiska będą mieli dla swego bydła i dla swego dobytku, i dla wszelkich swoich zwierząt.
4 Pastwiska podmiejskie, które dacie Lewitom, będą się rozciągały na tysiąc łokci wokoło muru miejskiego na zewnątrz.
5 Poza miastem odmierzycie dwa tysiące łokci po stronie wschodniej, dwa tysiące łokci po stronie południowej, dwa tysiące łokci po stronie zachodniej i dwa tysiące łokci po stronie północnej, miasto zaś będzie w środku. To będą ich podmiejskie pastwiska.
6 Miasta zaś, które dacie Lewitom, stanowić będą sześć miast schronienia, do których pozwolicie schronić się zabójcy. Oprócz nich dacie im czterdzieści dwa miasta.
7 Wszystkich miast, które dacie Lewitom, będzie czterdzieści osiem; miasta wraz z ich pastwiskami.
8 Liczniejsze plemiona dadzą więcej, mniej liczne dadzą mniej miast, które dacie z posiadłości synów izraelskich. Według dziedzictwa, które każde plemię objęło w posiadanie, da ze swoich miast Lewitom.
Miasta schronienia
(V Mojż. 19,1—13Joz. 20,1—9)9 I przemówił Pan do Mojżesza tymi słowy:
10 Przemów do synów izraelskich i powiedz im: Gdy przekroczycie Jordan i wejdziecie do ziemi kanaanejskiej,
11 Wyznaczcie sobie niektóre miasta, aby były dla was miastami schronienia, dokąd będzie mógł schronić się zabójca, który zabił człowieka nieumyślnie.
12 I będą one dla was miastami schronienia przed mścicielem, aby zabójca nie zginął, dopóki nie stanie przed zborem na sąd.
13 Z miast, które oddacie, sześć będzie dla was miejscem schronienia;
14 Z nich trzy miasta dacie za Jordanem, a trzy miasta dacie w ziemi kanaanejskiej. Będą one miastami schronienia.
15 Tych sześć miast będzie miejscem schronienia dla synów izraelskich, dla obcych przybyszów i dla osadników pośród was, aby mógł tam zbiec każdy, kto zabił człowieka nieumyślnie.
16 Jeżeli jednak narzędziem żelaznym uderzył kogoś tak, że umarł, to jest mordercą. Morderca poniesie śmierć.
17 Jeżeli uderzył go kamieniem, który ręka udźwignie, a od uderzenia tego można umrzeć, i tamten umarł, to jest mordercą. Morderca poniesie śmierć.
18 Albo jeżeli uderzył kogoś ręcznym narzędziem drewnianym, od którego to uderzenia można umrzeć, i tamten umarł, jest mordercą. Morderca poniesie śmierć.
19 Mściciel krwi sam może zabić mordercę. Gdziekolwiek go spotka, może go zabić.
20 Jeżeli z nienawiści wymierzył komu cios albo w złym zamiarze rzucił czymś na niego, tak iż ten umarł,
21 Albo z wrogim nastawieniem uderzył go ręką tak, iż umarł, to ten, który uderzył, poniesie śmierć, bo jest mordercą. Mściciel krwi może zabić mordercę, gdziekolwiek go spotka.
22 Lecz jeżeli uderzył kogokolwiek znienacka bez wrogiego nastawienia albo rzucił nań jakimkolwiek narzędziem bez złego zamiaru,
23 Albo nie widząc go upuścił nań jakikolwiek kamień, od którego uderzenia można umrzeć i tamten umarł, a nie był mu wrogiem i nie chciał jego krzywdy,
24 To zbór rozsądzi sprawę między tym, który uderzył, a mścicielem krwi, według tych praw.
25 Zbór uratuje zabójcę z rąk mściciela krwi. Zbór też sprowadzi go z powrotem do tego miasta schronienia, do którego się schronił, i będzie tam mieszkał aż do śmierci najwyższego kapłana namaszczonego świętym olejem.
26 Jeżeli jednak zabójca wyjdzie z granic miasta schronienia, do którego zbiegł,
27 A mściciel krwi spotka go poza obrębem miasta jego schronienia i mściciel krwi zabije zabójcę, to nie będzie winien przelania krwi,
28 Ponieważ zabójca miał przebywać w mieście swojego schronienia aż do śmierci najwyższego kapłana, a dopiero po śmierci najwyższego kapłana mógł zabójca powrócić do swojego miejsca zamieszkania.
Przepis dotyczący świadków i okupu
29 Taki będzie dla was przepis prawny dla waszych pokoleń na przyszłość we wszystkich waszych siedzibach.
30 Jeżeli ktoś zabił człowieka, to zabójcę można zabić na podstawie wypowiedzi świadków; lecz jeden świadek nie może świadczyć przeciw człowiekowi, aby go skazano na śmierć.
31 Nie wolno wam też przyjmować okupu za życie zabójcy, którego uznano za winnego śmierci. Winien on bowiem ponieść śmierć.
32 Nie wolno wam też przyjmować okupu za tego, kto zbiegł do miasta swego schronienia, aby mógł powrócić i mieszkać w swej ziemi, zanim umrze najwyższy kapłan.
33 Nie bezcześćcie ziemi, w której mieszkacie! Krew bowiem bezcześci ziemię, a ziemi nie można oczyścić od krwi, która na niej została przelana, inaczej jak tylko krwią tego, który ją przelewa.
34 I nie zanieczyszczajcie ziemi, w której mieszkacie, wpośród której i Ja mieszkam; gdyż Ja, Pan, mieszkam wśród synów izraelskich.