King Joahaz of Judah
(2 Kings 23.30-35)1 The people of Judah chose Josiah's son Joahaz and anointed him king in Jerusalem. 2 Joahaz was twenty-three years old when he became king of Judah, and he ruled in Jerusalem for three months. 3 King Neco of Egypt took him prisoner and made Judah pay 7,500 pounds of silver and 75 pounds of gold as tribute. 4 Neco made Joahaz' brother Eliakim king of Judah and changed his name to Jehoiakim. Joahaz was taken to Egypt by Neco.
King Jehoiakim of Judah
(2 Kings 23.36—24.7)5 Jehoiakim was twenty-five years old when he became king of Judah, and he ruled in Jerusalem for eleven years. He sinned against the Lord his God. 6 King Nebuchadnezzar of Babylonia invaded Judah, captured Jehoiakim, and took him to Babylonia in chains. 7 Nebuchadnezzar carried off some of the treasures of the Temple and put them in his palace in Babylon. 8 Everything that Jehoiakim did, including his disgusting practices and the evil he committed, is recorded in The History of the Kings of Israel and Judah. His son Jehoiachin succeeded him as king.
King Jehoiachin of Judah
(2 Kings 24.8-17)9 Jehoiachin was eighteen years old when he became king of Judah, and he ruled in Jerusalem for three months and ten days. He too sinned against the Lord. 10 When spring came, King Nebuchadnezzar took Jehoiachin to Babylonia as a prisoner and carried off the treasures of the Temple. Then Nebuchadnezzar made Jehoiachin's uncle Zedekiah king of Judah and Jerusalem.
King Zedekiah of Judah
(2 Kings 24.18-20Jeremiah 52.1-3a)11 Zedekiah was twenty-one years old when he became king of Judah, and he ruled in Jerusalem for eleven years. 12 He sinned against the Lord and did not listen humbly to the prophet Jeremiah, who spoke the word of the Lord.
The Fall of Jerusalem
(2 Kings 25.1-21Jeremiah 52.3b-11)13 Zedekiah rebelled against King Nebuchadnezzar, who had forced him to swear in God's name that he would be loyal. He stubbornly refused to repent and return to the Lord, the God of Israel. 14 In addition, the leaders of Judah, the priests, and the people followed the sinful example of the nations around them in worshiping idols, and so they defiled the Temple, which the Lord himself had made holy. 15 The Lord, the God of their ancestors, had continued to send prophets to warn his people, because he wanted to spare them and the Temple. 16 But they made fun of God's messengers, ignoring his words and laughing at his prophets, until at last the Lord's anger against his people was so great that there was no escape.
17 So the Lord brought the king of Babylonia to attack them. The king killed the young men of Judah even in the Temple. He had no mercy on anyone, young or old, man or woman, sick or healthy. God handed them all over to him. 18 The king of Babylonia looted the Temple, the Temple treasury, and the wealth of the king and his officials, and took everything back to Babylon. 19 He burned down the Temple and the city, with all its palaces and its wealth, and broke down the city wall. 20 He took all the survivors to Babylonia, where they served him and his descendants as slaves until the rise of the Persian Empire. 21 And so what the Lord had foretold through the prophet Jeremiah was fulfilled: “The land will lie desolate for seventy years, to make up for the Sabbath rest that has not been observed.”
Cyrus Commands the Jews to Return
(Ezra 1.1-4)22 In the first year that Cyrus of Persia was emperor, the Lord made what he had said through the prophet Jeremiah come true. He prompted Cyrus to issue the following command and send it out in writing to be read aloud everywhere in his empire:
23 “This is the command of Cyrus, Emperor of Persia. The Lord, the God of Heaven, has made me ruler over the whole world and has given me the responsibility of building a temple for him in Jerusalem in Judah. Now, all of you who are God's people, go there, and may the Lord your God be with you.”
Obwołanie królem i detronizacja Jehoachaza
(II Król. 23,31—35)1 Potem prosty lud zabrał Jehoachaza, syna Jozjasza, i obwołali go królem w Jeruzalemie w miejsce jego ojca.
2 Jehoachaz miał dwadzieścia trzy lata, gdy objął władzę królewską, a panował trzy miesiące w Jeruzalemie.
3 Król egipski usunął go od władzy w Jeruzalemie i nałożył na kraj haracz w wysokości stu talentów srebra i talentu złota.
4 Król egipski ustanowił też królem nad Judą i Jeruzalemem jego brata Eljakima, zmieniając jego imię na Jehojakim; Jehoachaza zaś, jego brata, Necho zabrał i uprowadził do Egiptu.
Panowanie Jehojakima
(II Król. 23,36—24,7)5 Jehojakim miał dwadzieścia pięć lat, gdy objął władzę królewską, a panował jedenaście lat w Jeruzalemie, czynił zaś to, co złe w oczach Pana, jego Boga.
6 Przeciwko niemu wyruszył Nebukadnesar, król babiloński, kazał go zakuć w spiżowe kajdany, aby go zaprowadzić do Babilonu.
7 Także część naczyń świątyni Pańskiej sprowadził Nebukadnesar do Babilonu i umieścił je w swoim pałacu w Babilonie.
8 Pozostałe zaś sprawy Jehojakima i obrzydliwości, jakie popełnił, i co go potem spotkało, jest zapisane w Księdze Królów Izraelskich i Judzkich. Władzę królewską po nim objął jego syn Jehojachin.
Uprowadzenie Jehojachina do Babilonu
(II Król. 24,8—17)9 Jehojachin miał osiemnaście lat, gdy objął władzę królewską, a panował trzy miesiące i dziesięć dni w Jeruzalemie, czynił zaś to, co złe w oczach Pana.
10 Na przełomie roku przesłał król Nebukadnesar rozkaz, aby sprowadzić go do Babilonu wraz z drogocennymi przyborami świątyni Pańskiej, a królem nad Judą i Jeruzalemem ustanowił Sedekiasza, jego brata.
Panowanie Sedekiasza
(II Król. 24,18—20Jer. 52,1—3)11 Sedekiasz miał dwadzieścia jeden lat, gdy objął władzę królewską, a panował jedenaście lat w Jeruzalemie.
12 Czynił zaś to, co złe w oczach Pana, jego Boga, i nie ukorzył się przed prorokiem Jeremiaszem, przez którego przemawiał Pan.
13 Zbuntował się również przeciwko królowi Nebukadnesarowi, któremu na Boga zaprzysiągł uległość, przeciwnie, usztywnił swój kark i zatwardził swoje serce tak, iż nie nawrócił się do Pana, Boga Izraela.
14 Także wszyscy książęta judzcy i kapłani oraz lud coraz bardziej grzęźli w niewierności, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów, bezczeszcząc świątynię Pańską, którą On poświęcił w Jeruzalemie.
15 A przecież Pan, Bóg ich ojców, nieustannie wysyłał do nich swoich posłańców, litując się nad swoim ludem i nad swoim mieszkaniem.
16 Lecz oni drwili z posłańców Bożych, pogardzali jego słowami i wyszydzali jego proroków, aż gniew Pana na jego własny lud wzmógł się tak, iż nie było już ratunku.
Niewola babilońska
(II Król. 25,8—21Jer. 39,8—10Jer. 52,12—30)17 Toteż sprowadził na nich króla chaldejskiego, który pobił mieczem ich pierworodnych w ich świętym przybytku, nie oszczędzając ani młodzieńców, ani dziewic, ani starców, ani sędziwych. Wszystkich wydał Pan w jego ręce.
18 Wszystkie przybory świątyni Bożej, wielkie i małe, skarby świątyni Pańskiej i skarby króla i jego książąt, wszystko to wywiózł do Babilonu.
19 Spalili oni świątynię Bożą, zburzyli mury Jeruzalemu, wszystkie jego pałace spalili ogniem, tak iż wszystkie drogocenne sprzęty zniszczały.
20 Następnie uprowadził do niewoli do Babilonu wszystkich pozostałych, którzy ocaleli od miecza, i tam zostali niewolnikami jego i jego synów aż do nastania królestwa perskiego.
21 Tak wypełniło się słowo Pana, wypowiedziane przez usta Jeremiasza tej treści: Przez cały czas spustoszenia, dopóki kraj nie odpłaci swoich sabatów, będzie odpoczywał, aby dopełnić siedemdziesiąt lat.
Orędzie króla perskiego Cyrusa
(Ezdr. 1,1—4)22 W pierwszym roku panowania Cyrusa, króla perskiego, ażeby wypełniło się słowo Pana wypowiedziane przez usta Jeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego, żeby ogłosił ustnie, a także pisemnie w całym swoim królestwie:
23 Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie królestwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. On też nakazał mi, abym mu zbudował świątynię w Jeruzalemie, które leży w Judzie. Kto z całego jego ludu jest wśród was, niech Pan, jego Bóg, będzie z nim — niech wyrusza!