Ofiary zadośćuczynienia
1 A oto prawo dotyczące ofiary zadośćuczynienia. Jest to rzecz najświętsza. 2 Ofiarę zadośćuczynienia powinno się zabijać na tym samym miejscu co ofiarę całopalną, a jej krwią należy skropić ołtarz dokoła. 3 Należy złożyć w ofierze cały jej tłuszcz, ogon, tłuszcz, który okrywa wnętrzności, 4 obie nerki oraz tłuszcz, który jest na nich i sięga aż do lędźwi, płat tłuszczu na wątrobie – będzie oddzielony od nerek. 5 Kapłan spali to na ołtarzu jako ofiarę spalaną w ogniu dla Pana. Jest to ofiara zadośćuczynienia. 6 Każdy mężczyzna spośród kapłanów może ją spożywać. Będzie ją zaś spożywał na miejscu poświęconym. Jest to rzecz najświętsza. 7 Do ofiary przebłagalnej za grzech odnosi się takie samo prawo jak do ofiary zadośćuczynienia. Będzie ona należeć do tego kapłana, który dokonuje przebłagania.
8 Skóra ofiary, którą ktoś przyniósł do kapłana na ofiarę całopalną, będzie należeć do kapłana, który złożył ofiarę. 9 Również każda ofiara pokarmowa, upieczona w piecu albo przyrządzona w rondlu czy na patelni, będzie należeć do kapłana, który ją złożył. 10 Każda jednak ofiara pokarmowa zaprawiona oliwą albo sucha będzie należeć do wszystkich synów Aarona po równej części.
Ofiary wspólnotowe
11 A oto prawo odnoszące się do ofiary wspólnotowej, którą składa się Panu. 12 Jeżeli ktoś składa ją jako ofiarę dziękczynną, to wraz z ofiarą dziękczynną złoży także upieczone przaśne placki zmieszane z oliwą i upieczone przaśne podpłomyki pomazane oliwą – placki z najlepszej mąki zaczynione i zmieszane z oliwą. 13 Oprócz placków należy jeszcze złożyć chleb upieczony na zakwasie jako dar przy ofierze dziękczynnej wspólnotowej. 14 Z każdej ofiary przyniesie jedną część jako szczególny dar dla Pana. Należy się to kapłanowi, który kropi krwią ofiarę wspólnotową.
15 Mięso ofiary dziękczynnej wspólnotowej należy spożyć tego samego dnia, w którym zostało ofiarowane, nie wolno z niego nic zostawić do rana. 16 Jeżeli jednak jego dar jest ofiarą ślubowaną albo dobrowolną, to powinno się ją spożyć tego samego dnia. To zaś, co z niej pozostanie, można spożyć następnego dnia. 17 Gdyby jednak część mięsa tej ofiary pozostała jeszcze na trzeci dzień, to należy ją spalić w ogniu. 18 Jeśliby zaś ktoś spożył mięso ofiary wspólnotowej na trzeci dzień, to ta ofiara nie będzie przyjęta i nie będzie policzona temu, który ją złożył. Jest to bowiem coś odrażającego, a ten, kto ją spożyje, zaciągnie winę. 19 Również mięso, które się zetknęło z czymś nieczystym, nie powinno być jedzone, lecz należy je spalić w ogniu. Każdy, kto jest czysty, może spożywać mięso. 20 Jeżeli jednak ktoś jest nieczysty i spożywa mięso ofiary wspólnotowej, które należy do Pana, zostanie wykluczony spośród swojego ludu. 21 Jeżeli ktoś dotknie czegokolwiek nieczystego: jakiejś nieczystości człowieka albo nieczystego zwierzęcia, albo jakiejkolwiek nieczystej obrzydliwości i spożyje mięso ofiary wspólnotowej, która należy do Pana, zostanie wykluczony spośród swojego ludu.
Zakaz spożywania tłuszczu i krwi
22 Następnie Pan powiedział do Mojżesza: 23 Tak powiedz Izraelitom: Nie wolno wam spożywać tłuszczu z wołu, owcy i kozy. 24 Tłuszczu padliny lub zwierząt rozszarpanych możecie używać do różnych celów, ale nie wolno wam go spożywać. 25 Każdy, kto spożywa tłuszcz zwierzęcia, które składa się na ofiarę dla Pana, zostanie wykluczony spośród swojego ludu. 26 W żadnym miejscu gdziekolwiek mieszkacie, nie spożywajcie żadnej krwi: ani ptaków, ani bydła. 27 Każdy, kto będzie spożywał jakąkolwiek krew, zostanie wykluczony spośród swojego ludu.
Część z ofiar pojednania należna kapłanom
28 Następnie Pan powiedział do Mojżesza: 29 Powiedz Izraelitom: Kto pragnie złożyć Panu ofiarę wspólnotową, niech przyniesie swój dar Panu, wzięty ze swojej ofiary wspólnotowej. 30 Własnoręcznie przyniesie na ofiarę spalaną dla Pana tłuszcz z mostka i mostek i wykona nim obrzęd kołysania przed Panem. 31 Kapłan spali tłuszcz na ołtarzu, mostek zaś będzie należał do Aarona i do jego synów. 32 Prawy udziec dacie kapłanowi jako dar z waszych ofiar wspólnotowych. 33 Prawy udziec otrzyma ten spośród synów Aarona, który składa krew i tłuszcz na ofiarę wspólnotową. 34 Wziąłem bowiem od Izraelitów z ich ofiar wspólnotowych mostek kołysania i udziec podnoszenia i dałem je kapłanowi Aaronowi oraz jego synom. Jest to wieczysta należność od Izraelitów. 35 Te części z ofiar spalanych dla Pana przez Aarona i jego synów, od dnia ich wprowadzenia do służby kapłańskiej, są dla Pana. 36 Pan polecił Izraelitom, aby im to przekazywali od dnia, w którym zostali namaszczeni. Jest to postanowienie wieczyste dla ich pokoleń.
37 Takie jest prawo dotyczące ofiary całopalnej, ofiary pokarmowej, ofiary przebłagalnej za grzech, ofiary zadośćuczynienia, ofiary wprowadzania w czynności kapłańskie i ofiary wspólnotowej. 38 Prawo to przekazał Pan Mojżeszowi na górze Synaj w dniu, w którym polecił Izraelitom składać ofiary dla Pana na pustyni Synaj.
© 2018-2022 Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa