1 Judyta odpowiedziała im: Słuchajcie mnie, bracia! Weźcie tę głowę i zawieście ją na szczycie waszych murów. 2 Kiedy zabłyśnie zorza i słońce wzejdzie nad ziemią, niech każdy weźmie broń i niech wszyscy mężczyźni zdolni do walki wyruszą z miasta. Przed wojskiem postawicie wodza, jakbyście chcieli schodzić w dolinę ku przednim strażom wojsk asyryjskich, ale nie schodźcie! 3 Wtedy oni przywdzieją zbroje i ruszą do obozu, zbudzą wodzów wojsk asyryjskich. Zbiegną się przy namiocie Holofernesa, lecz go nie znajdą. Padnie na nich strach i zaczną uciekać przed wami. 4 Wy zaś i wszyscy mieszkańcy Izraela będziecie ich ścigać, kładąc ich trupem podczas ich odwrotu. 5 Nim jednak to uczynicie, przywołajcie mi Achiora Ammonitę. Niech zobaczy i rozpozna tego, który znieważył dom Izraela, a jego samego wysłał do nas na pewną śmierć. 6 Wezwali więc Achiora, przebywającego w domu Ozjasza. Gdy przybył i ujrzał głowę Holofernesa w ręku jednego z ludzi na zgromadzeniu ludu, upadł zemdlony. 7 A gdy go podnieśli, rzucił się do stóp Judyty, oddał jej pokłon i powiedział: Błogosławiona jesteś pośród wszystkich namiotów Judy i pośród wszystkich narodów, które – gdy usłyszą twoje imię – przepełnią się trwogą. 8 A teraz opowiedz mi wszystko, czego dokonałaś w tych dniach. Judyta więc przed całym ludem opowiedziała mu wszystkie swe czyny, od dnia wyjścia aż do tej rozmowy z nimi. 9 Gdy skończyła mówić, lud wzniósł głośny okrzyk i całe ich miasto rozbrzmiało radosnym wołaniem. 10 Achior, widząc to wszystko, czego dokonał Bóg Izraela, uwierzył mocno w Boga. Poddał się obrzezaniu i przyłączono go do domu Izraela, i tak pozostaje aż do dziś.
Rozgromienie nieprzyjaciół i pieśń Judyty
Zwycięstwo nad obozem wroga
11 Kiedy wzeszła zorza, zawieszono głowę Holofernesa na murze. Wówczas wszyscy mężczyźni wzięli broń i wyruszyli w oddziałach po górskich ścieżkach. 12 Na ich widok Asyryjczycy rozesłali gońców do swoich dowódców. Ci zaś udali się do wodzów, dowódców oddziałów i wszystkich swych książąt. 13 Gdy weszli do namiotu Holofernesa, rozkazali jego osobistemu służącemu: Obudź naszego pana, bo niewolnicy odważyli się wydać nam bitwę, aby dać się wytracić do reszty! 14 Bagoas wszedł i poruszył zasłonę namiotu, sądząc, że Holofernes śpi z Judytą. 15 Ponieważ jednak nikt tego nie usłyszał, odsunął zasłonę, wszedł do sypialni i znalazł go martwego, porzuconego na progu, bez głowy. 16 Zawołał głośno, płakał, lamentował, przeraźliwie krzyczał i rozdarł swoje ubranie. 17 Następnie wszedł do namiotu, gdzie mieszkała Judyta, lecz jej nie znalazł. Wybiegł więc do ludu i zawołał: 18 Ci niewolnicy nas oszukali! Jedna hebrajska kobieta okryła hańbą dom króla Nabuchodonozora! Oto Holofernes leży na ziemi, bez głowy! 19 Słysząc te słowa, książęta wojsk asyryjskich, ogarnięci wielkim przerażeniem, rozdarli swe tuniki. I powstał bardzo wielki krzyk i zawodzenie w całym obozie.
© 2018-2022 Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa