1 Wiemy przecież, że nawet jeśli nasz ziemski namiot, w którym przebywamy, zostanie zniszczony, to mamy mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, wieczny w niebiosach. 2 Dlatego też w tym namiocie wzdychamy, pragnąc wdziać na siebie nasze mieszkanie z nieba – 3 jeśli tylko zostaniemy znalezieni odziani, a nie nadzy. 4 Z tego też względu przebywając w namiocie wzdychamy obciążeni, ponieważ nie chcemy zdjąć z siebie, ale wdziać na siebie, aby to, co śmiertelne, zostało wchłonięte przez życie. 5 Tym jednak, który nas do tego przygotował, jest Bóg, Ten, który dał nam Ducha jako zadatek.
6 Zawsze więc mamy ufność i wiemy, że jak długo pozostajemy w ciele, tak długo jesteśmy z daleka od Pana. 7 Dzięki wierze bowiem kroczymy, a nie dzięki widzeniu. 8 Mamy ufność i chcemy raczej opuścić nasze ciało i zamieszkać z Panem. 9 Dlatego też zabiegamy gorliwie, żeby się Jemu podobać, czy to mieszkając z Nim, czy też z daleka od Niego. 10 Wszyscy bowiem musimy stawić się przed trybunałem Chrystusa, aby każdy odebrał to, co będąc w ciele zdziałał – dobro lub zło.
Poselstwo pojednania
11 Wiedząc zatem, co to jest bojaźń Pana, przekonujemy ludzi. Dla Boga zaś wszystko w nas jest jawne. Mam zresztą nadzieję, że i dla waszych sumień wszystko w nas jest jawne. 12 Nie polecamy wam ponownie siebie samych, lecz dajemy wam sposobność do chlubienia się nami, abyście mieli co odpowiedzieć chlubiącym się tym, co zewnętrzne, a nie tym, co w sercu. 13 Jeśli zaś odchodzimy od zmysłów – to dla Boga, jeżeli przytomni jesteśmy – to dla was. 14 Miłość Chrystusa bowiem przynagla nas, którzy dokładnie zdajemy sobie sprawę z tego, że skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy umarli. 15 A właśnie za wszystkich umarł, aby ci, co żyją, nie żyli już dłużej dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.
16 Tak więc odtąd nie znamy już nikogo według ciała. Jeśli zaś nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to odtąd już tak nie poznajemy. 17 Dlatego jeśli ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, przeminęło, a nastało nowe. 18 Wszystko to zaś od Boga, który przez Chrystusa pojednał nas z sobą i zlecił nam służbę pojednania. 19 W Chrystusie bowiem Bóg pojednał świat z sobą, nie poczytując ludziom ich grzechów, a nam powierzył głoszenie pojednania. 20 Jesteśmy więc posłani w imię Chrystusa. Sam Bóg niejako zachęca przez nas. W imię Chrystusa prosimy: Dajcie się pojednać z Bogiem! 21 On to dla nas Tego, który nie znał grzechu, uczynił grzechem, abyśmy w Nim stali się sprawiedliwością Bożą.
© 2018-2022 Towarzystwo Biblijne w Polsce, Warszawa