The Prophet Micaiah Warns Ahab
(2 Chronicles 18.2-27)1 There was peace between Israel and Syria for the next two years, 2 but in the third year King Jehoshaphat of Judah went to see King Ahab of Israel.
3 Ahab asked his officials, “Why is it that we have not done anything to get back Ramoth in Gilead from the king of Syria? It belongs to us!” 4 And Ahab asked Jehoshaphat, “Will you go with me to attack Ramoth?”
“I am ready when you are,” Jehoshaphat answered, “and so are my soldiers and my cavalry. 5 But first let's consult the Lord.”
6 So Ahab called in the prophets, about four hundred of them, and asked them, “Should I go and attack Ramoth, or not?”
“Attack it,” they answered. “The Lord will give you victory.”
7 But Jehoshaphat asked, “Isn't there another prophet through whom we can consult the Lord?”
8 Ahab answered, “There is one more, Micaiah son of Imlah. But I hate him because he never prophesies anything good for me; it's always something bad.”
“You shouldn't say that!” Jehoshaphat replied.
9 Then Ahab called in a court official and told him to go and get Micaiah at once.
10 The two kings, dressed in their royal robes, were sitting on their thrones at the threshing place just outside the gate of Samaria, and all the prophets were prophesying in front of them. 11 One of them, Zedekiah son of Chenaanah, made iron horns and said to Ahab, “This is what the Lord says: ‘With these you will fight the Syrians and totally defeat them.’” 12 All the other prophets said the same thing. “March against Ramoth and you will win,” they said. “The Lord will give you victory.”
13 Meanwhile, the official who had gone to get Micaiah said to him, “All the other prophets have prophesied success for the king, and you had better do the same.”
14 But Micaiah answered, “By the living Lord I promise that I will say what he tells me to!”
15 When he appeared before King Ahab, the king asked him, “Micaiah, should King Jehoshaphat and I go and attack Ramoth, or not?”
“Attack!” Micaiah answered. “Of course you'll win. The Lord will give you victory.”
16 But Ahab replied, “When you speak to me in the name of the Lord, tell the truth! How many times do I have to tell you that?”
17 Micaiah answered, “I can see the army of Israel scattered over the hills like sheep without a shepherd. And the Lord said, ‘These men have no leader; let them go home in peace.’”
18 Ahab said to Jehoshaphat, “Didn't I tell you that he never prophesies anything good for me? It's always something bad!”
19 Micaiah went on: “Now listen to what the Lord says! I saw the Lord sitting on his throne in heaven, with all his angels standing beside him. 20 The Lord asked, ‘Who will deceive Ahab so that he will go and be killed at Ramoth?’ Some of the angels said one thing, and others said something else, 21 until a spirit stepped forward, approached the Lord, and said, ‘I will deceive him.’ 22 ‘How?’ the Lord asked. The spirit replied, ‘I will go and make all of Ahab's prophets tell lies.’ The Lord said, ‘Go and deceive him. You will succeed.’”
23 And Micaiah concluded: “This is what has happened. The Lord has made these prophets of yours lie to you. But he himself has decreed that you will meet with disaster!”
24 Then the prophet Zedekiah went up to Micaiah, slapped his face, and asked, “Since when did the Lord's spirit leave me and speak to you?”
25 “You will find out when you go into some back room to hide,” Micaiah replied.
26 Then King Ahab ordered one of his officers, “Arrest Micaiah and take him to Amon, the governor of the city, and to Prince Joash. 27 Tell them to throw him in prison and to put him on bread and water until I return safely.”
28 “If you return safely,” Micaiah exclaimed, “then the Lord has not spoken through me!” And he added, “Listen, everyone, to what I have said!”
The Death of Ahab
(2 Chronicles 18.28-34)29 Then King Ahab of Israel and King Jehoshaphat of Judah went to attack the city of Ramoth in Gilead. 30 Ahab said to Jehoshaphat, “As we go into battle, I will disguise myself, but you wear your royal garments.” So the king of Israel went into battle in disguise.
31 The king of Syria had ordered his thirty-two chariot commanders to attack no one else except the king of Israel. 32 So when they saw King Jehoshaphat, they all thought that he was the king of Israel, and they turned to attack him. But when he cried out, 33 they realized that he was not the king of Israel, and they stopped their attack. 34 By chance, however, a Syrian soldier shot an arrow which struck King Ahab between the joints of his armor. “I'm wounded!” he cried out to his chariot driver. “Turn around and pull out of the battle!”
35 While the battle raged on, King Ahab remained propped up in his chariot, facing the Syrians. The blood from his wound ran down and covered the bottom of the chariot, and at evening he died. 36 Near sunset the order went out through the Israelite ranks: “Each of you go back to your own country and city!”
37 So died King Ahab. His body was taken to Samaria and buried. 38 His chariot was cleaned up at the pool of Samaria, where dogs licked up his blood and prostitutes washed themselves, as the Lord had said would happen.
39 Everything else that King Ahab did, including an account of his palace decorated with ivory and of all the cities he built, is recorded in The History of the Kings of Israel. 40 At his death his son Ahaziah succeeded him as king.
King Jehoshaphat of Judah
(2 Chronicles 20.31—21.1)41 In the fourth year of the reign of King Ahab of Israel, Jehoshaphat son of Asa became king of Judah 42 at the age of thirty-five, and he ruled in Jerusalem for twenty-five years. His mother was Azubah, the daughter of Shilhi. 43 Like his father Asa before him, he did what was right in the sight of the Lord; but the places of worship were not destroyed, and the people continued to offer sacrifices and burn incense there. 44 Jehoshaphat made peace with the king of Israel.
45 Everything else that Jehoshaphat did, all his bravery and his battles, are recorded in The History of the Kings of Judah. 46 He got rid of all the male and female prostitutes serving at the pagan altars who were still left from the days of his father Asa.
47 The land of Edom had no king; it was ruled by a deputy appointed by the king of Judah.
48 King Jehoshaphat had ocean-going ships built to sail to the land of Ophir for gold; but they were wrecked at Eziongeber and never sailed. 49 Then King Ahaziah of Israel offered to let his men sail with Jehoshaphat's men, but Jehoshaphat refused the offer.
50 Jehoshaphat died and was buried in the royal tombs in David's City, and his son Jehoram succeeded him as king.
King Ahaziah of Israel
51 In the seventeenth year of the reign of King Jehoshaphat of Judah, Ahaziah son of Ahab became king of Israel, and he ruled in Samaria for two years. 52 He sinned against the Lord, following the wicked example of his father Ahab, his mother Jezebel, and King Jeroboam, who had led Israel into sin. 53 He worshiped and served Baal, and like his father before him, he aroused the anger of the Lord, the God of Israel.
Plany wojenne Achaba
1 Przez trzy lata nie było wojny między Aramem a Izraelem. 2 W trzecim roku przybył Jehoszafat, król Judy, do króla izraelskiego. 3 Wówczas król izraelski powiedział do swoich sług: Czy nie wiecie, że Ramot w Gileadzie należy do nas? My jednak nie robimy nic, by odebrać je z rąk króla Aramu. 4 I zapytał Jehoszafata: Czy wyruszysz ze mną na wojnę przeciwko Ramot w Gileadzie? Jehoszafat odpowiedział królowi izraelskiemu: Ja jestem jak ty, mój lud jak twój lud, a moje konie jak twoje konie. 5 Powiedział też Jehoszafat królowi izraelskiemu: Zapytaj, proszę, najpierw o słowo Pana.
Fałszywa zapowiedź zwycięstwa
6 Zgromadził więc król izraelski około czterystu proroków i zapytał ich: Czy mam iść na wojnę przeciw Ramot w Gileadzie, czy też zrezygnować? Odpowiedzieli: Wyruszaj! Panapewno odda je w ręce króla. 7 Wtedy Jehoszafat zapytał: Czy nie ma tu jeszcze jakiegoś proroka Pana, abyśmy mogli przez niego się zapytać? 8 Król izraelski odpowiedział Jehoszafatowi: Jest jeszcze jeden człowiek, przez którego można się zapytać Pana, Micheasz, syn Jimli, ale ja go nienawidzę, ponieważ nie prorokuje mi dobrze, tylko źle. Na to powiedział Jehoszafat: Niech król tak nie mówi!
9 Zawołał więc król izraelski jednego z dworzan i rozkazał: Sprowadź szybko Micheasza, syna Jimli! 10 Król izraelski i Jehoszafat, król Judy, siedzieli każdy na swoim tronie, przyodziani w królewskie szaty, na placu u wrót bramy Samarii, a wszyscy prorocy prorokowali przed nimi. 11 Sedecjasz, syn Kenaany, sporządził sobie żelazne rogi i oznajmił: Tak mówi Pan: Nimi będziesz bódł Aramejczyków, aż ich wytępisz. 12 Wszyscy prorocy podobnie prorokowali. Mówili tak: Wyruszaj przeciwko Ramot w Gileadzie, a powiedzie się tobie! Pan odda je w ręce króla.
Micheasz przepowiada klęskę
13 Posłaniec, który poszedł zawołać Micheasza, powiedział mu: Wszyscy prorocy jednomyślnie przepowiadają pomyślność królowi. Proszę, niech i twoje słowo będzie jak słowo każdego z nich, przepowiedz powodzenie! 14 Micheasz odpowiedział: Na życie Pana! Powiem mu to, co Pan mi oznajmi! 15 Gdy przyszedł do króla, król go zapytał: Micheaszu, czy mamy wyruszyć na wojnę przeciw Ramot w Gileadzie, czy też mamy zrezygnować? On zaś odpowiedział: Wyrusz, powiedzie ci się. Pan odda je w ręce króla. 16 Król jednak powiedział do niego: Ile razy mam cię zaklinać, abyś nie mówił mi niczego innego, jak tylko prawdę w imię Pana?
17 Wówczas powiedział: Widziałem wszystkich Izraelitów rozproszonych na górach jak owce, które nie mają pasterza. Pan zaś powiedział: Oto ci nie mają pana, niech więc wrócą w pokoju każdy do swojego domu. 18 Wtedy król izraelski zwrócił się do Jehoszafata: Czy nie mówiłem ci, że on nie prorokuje mi nic dobrego, tylko to, co złe? 19 Micheasz zaś dodał: Słuchaj zatem słowa Pana! Widziałem Pana siedzącego na swoim tronie, a cały zastęp niebiański stał przy Nim po Jego prawej i lewej stronie. 20 Pan zapytał: Kto skłoni Achaba, aby wyruszył i poległ pod Ramot w Gileadzie? Gdy jeden mówił to, a drugi tamto, 21 wystąpił pewien duch, stanął przed Panem i powiedział: Ja go skłonię. Pan zaś zapytał: Jak? 22 Odpowiedział: Wyjdę i stanę się duchem kłamstwa w ustach wszystkich jego proroków. Wówczas powiedział: Z pewnością zdołasz go skłonić. Wyjdź i tak zrób! 23 Teraz więc Pan włożył ducha kłamstwa w usta tych twoich proroków, bo Pan przepowiedział twoje nieszczęście.
24 Wtedy Sedecjasz, syn Kenaany, podszedł, uderzył Micheasza w policzek i powiedział: Którędy to odszedł ode mnie duch Pana, aby mówić z tobą? 25 Odpowiedział Micheasz: Przekonasz się o tym w dniu, w którym wejdziesz do sekretnego pomieszczenia, aby się ukryć. 26 Wówczas król izraelski rozkazał: Weź Micheasza i zaprowadź go do Amona, dowódcy miasta, i do Joasza, syna królewskiego, 27 i powiedz: Tak polecił król: Osadźcie go w więzieniu i żywcie skąpo chlebem i wodą, aż przybędę w pokoju. 28 Na to Micheasz odpowiedział: Jeżeli rzeczywiście przybędziesz w pokoju, to Pan nie przemawiał przeze mnie. I dodał: Słuchajcie wszystkie ludy!
Śmierć Achaba w walce
29 Król izraelski i Jehoszafat, król Judy, wyruszyli jednak pod Ramot w Gileadzie. 30 Król izraelski powiedział do Jehoszafata: Pójdę do walki w przebraniu, ty zaś załóż swoje szaty. Przebrał się więc król izraelski i ruszył do boju. 31 A król Aramu rozkazał swoim trzydziestu dwóm dowódcom rydwanów: Nie walczcie ani z małym, ani z wielkim, tylko z samym królem izraelskim. 32 Gdy więc dowódcy rydwanów ujrzeli Jehoszafata, powiedzieli: Zapewne on jest królem izraelskim. I otoczyli go, aby z nim walczyć, a Jehoszafat wydał okrzyk. 33 Wtedy dowódcy rydwanów spostrzegli, że nie jest on królem izraelskim, i oddalili się od niego.
34 Tymczasem pewien człowiek napiął łuk i przypadkiem trafił króla izraelskiego pomiędzy spojenia części pancerza. Wówczas król powiedział do swojego woźnicy: Zawróć i wywieź mnie z pola walki, bo jestem ranny. 35 W tym czasie wzmogła się walka, a król był podtrzymywany na wozie naprzeciw Aramejczyków. Zmarł jednak pod wieczór, a krew ściekała z rany do wnętrza rydwanu. 36 Po zachodzie słońca rozległ się w obozie krzyk: Każdy do swego miasta i każdy do swojej ziemi! 37 Tak umarł król i przywieziono go do Samarii, i pochowano w Samarii. 38 Gdy zaś w Samarii myto rydwan nad sadzawką, psy zlizywały jego krew, a nierządnice się kąpały, według słowa Pana, które wypowiedział.
39 Pozostałe dzieje Achaba i wszystko, czego dokonał: dom z kości słoniowej, który zbudował, oraz wszystkie miasta, które wzniósł, czyż nie są opisane w Księdze Kronik Królów Izraela? 40 Achab spoczął przy swoich przodkach, a po nim królował jego syn, Achazjasz.
Panowanie Jehoszafata w Judzie
41 Jehoszafat, syn Asy, objął panowanie nad Judą w czwartym roku rządów Achaba, króla izraelskiego. 42 Jehoszafat miał trzydzieści pięć lat, gdy objął rządy, a królował w Jerozolimie dwadzieścia pięć lat. Jego matka, córka Szilchiego, miała na imię Azuba. 43 We wszystkim postępował drogą Asy, swojego ojca. Nie odstąpił od niej i czynił to, co prawe w oczach Pana. 44 Nie usunięto jednak wyżyn, a lud w dalszym ciągu składał ofiary i spalał kadzidła na wyżynach. 45 Jehoszafat zachował pokój z królem izraelskim.
46 Pozostałe zaś dzieje Jehoszafata, jego dzielność, którą okazał, i przebieg jego wojen, czyż nie są opisane w Księdze Kronik Królów Judy? 47 Wytępił też w kraju tych, którzy uprawiali nierząd sakralny, a którzy pozostali z czasów jego ojca, Asy.
48 W Edomie natomiast nie było króla, lecz namiestnik królewski. 49 Jehoszafat zbudował statki Tarszisz, aby popłynęły do Ofiru po złoto. Nie dopłynęły jednak, ponieważ rozbiły się w Esjon-Geber. 50 Wtedy Achazjasz, syn Achaba, powiedział Jehoszafatowi: Niech moi słudzy płyną na okrętach z twoimi sługami. Ale Jehoszafat nie chciał.
51 Jehoszafat spoczął przy swoich przodkach i przy swoich przodkach został pochowany w Mieście Dawida, swojego przodka, a rządy po nim objął jego syn, Joram.
Achazjasz królem Izraela
52 Achazjasz, syn Achaba, objął rządy nad Izraelem w Samarii w siedemnastym roku panowania Jehoszafata, króla Judy, i królował w Izraelu dwa lata. 53 Czynił to, co złe w oczach Pana, chodząc drogą swojego ojca i swojej matki oraz drogą Jeroboama, syna Nebata, który przywiódł Izraela do grzechu. 54 Służył Baalowi i oddawał mu pokłon, czym pobudził do gniewu Pana, Boga Izraela, dokładnie tak samo, jak czynił to jego ojciec.