Jonatan i Dawid przyjaciółmi
1 A gdy dokończył rozmowy z Saulem, dusza Jonatana przylgnęła do duszy Dawida, i umiłował go Jonatan jak siebie samego.
2 I zabrał go Saul tegoż dnia z sobą i nie pozwolił mu już powrócić do domu jego ojca.
3 Zawarli tedy Jonatan z Dawidem związek przyjaźni, ponieważ umiłował go jak siebie samego.
4 Jonatan zdjął płaszcz, który miał na sobie, i dał go Dawidowi, tak samo swoją odzież — aż do swego miecza i łuku, i pasa.
5 A ilekroć Dawid wyruszał, dokądkolwiek go Saul wysyłał, miał powodzenie, tak iż Saul ustanowił go wodzem nad wojownikami. I podobało się to całemu ludowi, a także sługom Saula.
Zazdrość Saula o sławę Dawida
6 A gdy szli w czasie powrotu Dawida po zabiciu Filiśtyńczyka, wyszły kobiety ze wszystkich miast izraelskich na spotkanie króla Saula ze śpiewem i pląsami przy wtórze bębnów z radosnymi okrzykami i przy dźwiękach cymbałów.
7 I odezwały się pląsające kobiety w te słowa:
Pobił Saul swój tysiąc,
Ale Dawid swoje dziesięć tysięcy.
8 I gniewało to Saula bardzo, i nie podobało mu się to powiedzenie, i rzekł: Przypisały Dawidowi dziesięć tysięcy, a mnie przypisały tylko tysiąc. Teraz brak mu już tylko królestwa.
9 Od tego dnia i nadal spoglądał Saul na Dawida z zazdrością.
10 Następnego dnia wstąpił w Saula zły duch od Boga, tak iż w domu popadł w szał; Dawid grał na harfie jak co dzień, Saul zaś trzymał w ręku włócznię.
11 Wtem rzucił Saul włócznię z tym zamiarem: Przygwożdżę Dawida do ściany. Lecz Dawid uskoczył przed nim dwukrotnie.
12 I Saul zaczął się bać Dawida, gdyż Pan był z nim, a od Saula odstąpił.
13 Saul usunął go więc od siebie i ustanowił go dowódcą tysiąca wojowników. Tedy Dawid przedsiębrał wyprawy wojenne na czele tego oddziału.
14 Dawidowi udawało się wszystko, co przedsięwziął, gdyż Pan był z nim.
15 Gdy zaś Saul widział, że tamten ma tak wielkie powodzenie, zdjął go lęk przed nim.
16 Cały zaś Izrael i Juda lubili, gdy Dawid na ich czele przedsiębrał wyprawy wojenne.
Dawid zięciem Saula
17 I rzekł Saul do Dawida: Oto najstarsza moja córka Merab; dam ci ją za żonę. Tylko okaż mi się waleczny i prowadź wojny Pana. Myślał zaś Saul tak: Nie chciałbym tknąć go moją ręką, ale niech go dotknie ręka filistyńska.
18 Dawid zaś odpowiedział Saulowi: Kimże ja jestem, a czym jest ród mojego ojca w Izraelu, że miałbym zostać zięciem królewskim?
19 Gdy jednak nadszedł czas, by oddano córkę Saula Merab Dawidowi, oddano ją za żonę Adrielowi z Mechola.
20 Dawida zaś pokochała córka Saula Michal; a gdy doniesiono o tym Saulowi, podobała mu się ta rzecz.
21 Pomyślał bowiem Saul: Dam mu ją, a niech mu będzie sidłem i niech go dosięgnie ręka Filistyńczyków. Do Dawida zaś rzekł Saul: Od dziś za dwa lata możesz zostać moim zięciem.
22 I dał Saul swoim sługom polecenie: Porozmawiajcie potajemnie z Dawidem, mówiąc mu: Oto król upodobał cię sobie i wszyscy jego słudzy miłują cię, możesz więc teraz zostać zięciem królewskim.
23 Słudzy Saula powtórzyli więc te słowa Dawidowi; lecz Dawid odrzekł: Czy to drobna rzecz w oczach waszych zostać zięciem królewskim? Bo przecież jestem mężem ubogim i nieznacznym.
24 I donieśli to słudzy Saulowi, mówiąc: Tak oto wyraził się Dawid.
25 A Saul rzekł: Tak powiedzcie Dawidowi: Król nie chce innego wiana, jak tylko sto napletków filistyńskich, aby zemścić się na wrogach króla. Saul zaś zmierzał do tego, aby Dawid wpadł w ręce Filistyńczyków.
26 A gdy donieśli o tym jego słudzy Dawidowi, spodobała się ta rzecz Dawidowi, aby zostać zięciem królewskim; lecz zanim jeszcze termin minął,
27 Powstał Dawid, wyruszył wraz ze swoimi wojownikami i zabił spośród Filistyńczyków dwustu mężów. Dawid sprowadził ich napletki i złożył je w pełnej liczbie królowi, tak iż mógł zostać jego zięciem; i dał mu Saul swoją córkę Michal za żonę.
28 A gdy Saul widział i przekonał się, że Pan jest z Dawidem, a Michal, córka Saula kochała go,
29 Obawiał się Saul Dawida jeszcze bardziej. I tak stał się Saul wrogiem Dawida po wszystkie czasy.
30 A książęta filistyńscy wyruszali w pole; lecz ilekroć wyruszali, wiodło się Dawidowi lepiej niż wszystkim wojownikom Saula, tak iż wsławiło się bardzo jego imię.
Jonatan zostaje przyjacielem Dawida
1 Gdy Dawid kończył rozmawiać z Saulem, dusza Jonatana przylgnęła do duszy Dawida i pokochał go Jonatan jak samego siebie. 2 Tego samego dnia Saul wziął go ze sobą i nie pozwolił mu wrócić do domu ojca. 3 Jonatan zaś zawarł z Dawidem przymierze, ponieważ pokochał go jak siebie samego. 4 Jonatan zdjął płaszcz, który miał na sobie, i dał go Dawidowi, dał też swoją szatę, a nawet swój miecz, łuk i pas.
5 Ilekroć Dawid wyruszał tam, gdzie go Saul wysyłał, odnosił sukces, tak że Saul ustanowił go wodzem wojowników. Cały lud uznał to za słuszne, podobnie jak słudzy Saula.
Saul usiłuje zabić Dawida
6 Podczas powrotu wojsk, gdy Dawid wracał po pokonaniu Filistyna, kobiety ze wszystkich miast Izraela wychodziły naprzeciw króla Saula ze śpiewem i tańcami, z bębenkami i cymbałami, wśród radosnych okrzyków. 7 Kobiety grały i tak śpiewały:
Saul pobił tysiące,
a Dawid dziesiątki tysięcy.
8 Wówczas Saul bardzo się rozgniewał i nie spodobały mu się te słowa: Dawidowi przypisały dziesiątki tysięcy, a mnie tylko tysiące. Brakuje mu jeszcze tylko królestwa! 9 Od tego czasu Saul podejrzliwie przyglądał się Dawidowi.
10 Następnego dnia zły duch od Boga opanował Saula, tak że wpadł on w szał we własnym domu. Dawid, jak co dzień grał, Saul zaś trzymał w ręku włócznię. 11 Saul rzucił włócznią, myśląc: Przybiję Dawida do ściany. Ale Dawid dwukrotnie uskoczył przed jego ciosem. 12 Saul więc zaczął się bać Dawida, gdyż Pan był z nim, a od Saula odstąpił. 13 Saul odsunął go zatem od siebie i ustanowił go tysiącznikiem.
Dawid wyruszał na wojenne wyprawy i powracał na czele ludu. 14 Powodziło mu się we wszystkim, czego się podjął, bo Pan był z nim. 15 Saul widział, że Dawidowi dobrze się wiedzie, więc się go bał. 16 Wszyscy zaś Izraelici i Judejczycy kochali Dawida, ponieważ to on wyruszał i powracał na ich czele.
Dawid poślubia Mikal, córkę Saula
17 Później Saul powiedział do Dawida: Oto moja najstarsza córka Merab. Dam ci ją za żonę, bądź tylko dla mnie dzielnym wojownikiem i prowadź wojny Pana. Saul bowiem pomyślał sobie: Nie podniosę na niego ręki, lecz może dosięgnie go ręka Filistynów. 18 Dawid zaś odpowiedział Saulowi: A kim ja jestem? Kim są krewni z rodu mojego ojca w Izraelu, że miałbym zostać zięciem królewskim? 19 Gdy jednak nadszedł czas wydania córki Saula, Merab, za Dawida, oddano ją za żonę Adrielowi z Mecholi. 20 Dawida natomiast pokochała inna córka Saula, Mikal. Gdy przekazano tę wiadomość Saulowi, on uznał ją za korzystną. 21 Pomyślał sobie: Oddam mu ją, a ona stanie się dla niego pułapką i ręka Filistynów go dosięgnie. Powiedział więc do Dawida: Dzisiaj możesz zostać moim zięciem dzięki mojej drugiej córce. 22 Swoim sługom zaś rozkazał: Porozmawiajcie z Dawidem potajemnie. Powiedzcie: Król jest ci przychylny, a wszyscy jego słudzy cię kochają. Zostań zatem zięciem króla. 23 Słudzy Saula szepnęli więc o tym Dawidowi, lecz Dawid odpowiedział: Czy według was łatwo jest zostać zięciem króla? Jestem przecież człowiekiem biednym i bez znaczenia. 24 Wtedy słudzy donieśli Saulowi: Takie słowa mówił Dawid. 25 Na to Saul polecił: Powiedzcie Dawidowi, że król nie pragnie żadnej ślubnej zapłaty, poza stoma napletkami Filistynów, by mógł się zemścić na swoich wrogach. Saul liczył bowiem, że Dawid wpadnie w ręce Filistynów. 26 Jego słudzy przekazali Dawidowi te słowa, a Dawidowi spodobała się możliwość zostania królewskim zięciem. Nim upłynął wyznaczony termin, 27 Dawid wyruszył wraz ze swoimi ludźmi i zabił dwustu Filistynów. Potem przyniósł ich napletki i odliczone złożył przed królem, aby zostać jego zięciem. Saul dał mu więc za żonę swoją córkę, Mikal. 28 Wtedy Saul zrozumiał, że Pan był z Dawidem, a Mikal, córka Saula, go kocha. 29 Saul natomiast coraz bardziej obawiał się Dawida i stał się jego wrogiem na zawsze.
30 Za każdym razem, gdy książęta filistyńscy wyruszali, Dawidowi powodziło się w walce z nimi bardziej niż komukolwiek spośród sług Saula, dlatego jego imię stawało się coraz sławniejsze.