Znak niewiasty, smoka, aniołów z siedmioma plagami
Niewiasta i Smok
1 I wielki znak ukazał się na niebie: Niewiasta ubrana w słońce i księżyc pod jej stopami, a na jej głowie wieniec z dwunastu gwiazd. 2 I oczekuje dziecka, i krzyczy, cierpiąc bóle i męki rodzenia. 3 I ukazał się inny znak na niebie: wielki ognisty Smok, mający siedem głów i dziesięć rogów, a na głowach siedem diademów. 4 A jego ogon strąca trzecią część gwiazd z nieba. I zrzucił je na ziemię. I Smok stanął przed Niewiastą, która miała urodzić, aby kiedy urodzi, mógł pożreć jej Dziecko. 5 I urodziła Syna – Mężczyznę, który będzie pasł wszystkie narody rózgą żelazną. Ale jej Dziecko zostało porwane do Boga i do Jego tronu, 6 a Niewiasta uciekła na pustkowie, gdzie ma miejsce przygotowane od Boga, aby tam ją żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.
7 I nastąpiła walka w niebie. Michał i jego aniołowie walczyli ze Smokiem. I Smok walczył, i jego aniołowie, 8 ale nie zdołał ich pokonać, i już się miejsca w niebie dla nich nie znalazło. 9 I został strącony wielki Smok, Wąż starodawny, zwany diabłem i szatanem, ten, który zwodzi cały świat. Został strącony na ziemię i razem z nim zostali strąceni jego aniołowie. 10 I usłyszałem donośny głos w niebie jak mówił:
Teraz nastało zbawienie i moc,
i królowanie naszego Boga,
i władza Jego Mesjasza,
bo został strącony oskarżyciel naszych braci,
który dniem i nocą oskarżał ich przed naszym Bogiem.
11 Ale oni zwyciężyli go dzięki krwi Baranka
i dzięki słowu swojego świadectwa,
i nie umiłowali swojego życia – aż do śmierci.
12 Dlatego cieszcie się, niebiosa
i ich mieszkańcy.
Biada ziemi i morzu,
bo zszedł do was diabeł,
owładnięty wielkim gniewem,
gdyż wie, że ma niewiele czasu.
13 A gdy Smok zobaczył, że został strącony na ziemię, zaczął prześladować Niewiastę, która urodziła Syna. 14 Lecz Niewieście zostały dane dwa skrzydła wielkiego orła, aby leciała na pustkowie, na swoje miejsce. Tam jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu, z dala od Węża. 15 A Wąż ze swojej paszczy wyrzucił za Niewiastą wodę jak rzekę, żeby ją rzeka poniosła. 16 Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście i otworzyła swoje wnętrze, i pochłonęła rzekę, którą Smok wyrzucił ze swojej paszczy. 17 I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i odszedł, by walczyć z pozostałymi z jej potomstwa, którzy przestrzegają przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa. 18 I stanął na brzegu morza.
Жінка і семиголовий змій
1 І велика ознака з’явилася на небі: жінка, зодягнена в сонце, і місяць під її ногами, а на її голові – вінець із дванадцяти зірок;
2 і маючи в утробі, вона кричала від болю – терпіла муки родів.
3 І з’явилася на небі інша ознака: ось, великий червоний дракон, який мав сім голів і десять рогів, і на його головах – сім вінців.
4 А його хвіст змів третину небесних зірок і скинув їх на землю. І змій став перед жінкою, яка мала народити, щоб, коли народить, пожерти її Дитину.
5 І вона народила Дитину чоловічої статі, Котра має пасти всі народи залізним жезлом. І взяте було її Дитя до Бога і до Його престолу.
6 А жінка втекла в пустелю, де мала місце, приготовлене Богом, щоб там утримувати її тисячу двісті шістдесят днів.
Архангел Михаїл скидає змія на землю
7 І сталася на небі війна: Михаїл та його ангели розпочали бій зі змієм. І змій воював, і його ангели.
8 І не перемогли: не знайшлося для них більше місця на небі.
9 І скинутий був великий дракон, давній змій, котрий зветься диявол і сатана, який обманює весь світ; скинутий він був на землю, і його ангели були скинуті з ним.
10 І я почув гучний голос на небі, що промовляв: Тепер настало спасіння і сила, і Царство нашого Бога, і влада Його Христа, оскільки скинуто обвинувача наших братів, який обвинувачує перед нашим Богом день і ніч.
11 І вони перемогли його кров’ю Агнця та словом свого свідчення, і не злюбили свого життя навіть до смерті.
12 Тому веселіться, небеса, і ті, хто живе на них! Горе землі й морю, бо до вас зійшов диявол, який у великій люті, знаючи, що має обмаль часу!
Змій‑диявол переслідує жінку
13 І коли змій побачив, що скинений на землю, то став переслідувати жінку, яка народила Хлоп’ятко.
14 І було дано жінці два крила великого орла, щоб летіла в пустелю на своє місце, де буде переховуватися впродовж часу, часів і пів‑часу від обличчя змія.
15 А змій випустив за жінкою зі своїх уст воду, наче ріку, щоби змити її рікою.
16 Та земля допомогла жінці, – земля відкрила свої уста й поглинула ріку, яку змій випустив зі своїх уст.
17 Тож змій розлютився на жінку і пішов воювати з рештою її нащадків, які зберігають Божі заповіді й мають свідчення Ісуса.
18 І опинився на морському піску.