Jerozolima osamotniona
1 Ach, jakże samotne jest
miasto niegdyś tak ludne!
Alef Stało się jak wdowa,
kiedyś wielkie wśród narodów.
Księżniczka wśród innych prowincji
stała się poddaną.
Bet 2 Szlocha rzewnie nocą,
łzy ciekną jej po policzkach.
Nikt jej nie pociesza
spośród wszystkich jej kochanków.
Zdradzili ją wszyscy przyjaciele,
stali się jej wrogami.
Gimel 3 Juda poszła na wygnanie z powodu nędzy
i ciężkiej służby.
Zamieszkała pośród narodów
– nie znajduje spokoju.
Dopadli ją wszyscy jej prześladowcy
pośród ucisku.
Dalet 4 Drogi Syjonu pogrążyły się w żałobie,
nikt nie zdąża na uroczyste święto.
Wszystkie jego bramy opustoszały,
wzdychają kapłani.
Jego dziewice pogrążone są w smutku,
on sam jest pełen goryczy!
He 5 Panują nad nim nieprzyjaciele,
dobrze się wiedzie jego wrogom.
Pan bowiem udręczył go cierpieniem
za jego liczne występki.
Jego dzieci poszły w niewolę,
pędzone przez wroga.
Waw 6 Odstąpiła od Córy Syjonu
cała jej wspaniałość.
Jej książęta są jak jelenie,
które nie znalazły pastwiska,
i bez siły biegną
przed tym, który je ściga.
Zajin 7 W czasie udręki i smutku
wspomina Jerozolima
wszystkie cenne rzeczy,
które należały do niej za dawnych dni,
gdy jej lud wpadł w ręce nieprzyjaciela
i nikt nie pospieszył jej z pomocą,
gdy nieprzyjaciele, widząc ją, drwili,
ponieważ jej już nie ma.
Chet 8 Jerozolima ciężko zgrzeszyła
dlatego stała się nieczysta.
Gardzą nią wszyscy, którzy się nią szczycili,
ponieważ widzieli jej nagość,
a ona jęczy i odwraca się za siebie.
Tet 9 Nieczystość jest na jej sukni;
nie zastanawiała się nad swoją przyszłością.
Poniżona została haniebnie,
nikt jej nie pocieszył.
Wejrzyj, Panie, na moją udrękę
bo wróg się wynosi!
Jod 10 Nieprzyjaciel wyciągnął rękę
po wszystko to, co było cenne.
Ona więc musiała patrzeć, jak narody
wtargnęły do jej świątyni,
choć zabroniłeś im wejść
do Twego zgromadzenia.
Kaf 11 Wszyscy jej mieszkańcy jęczą,
szukając chleba;
za pokarm oddają swoje kosztowności,
aby tylko przeżyć.
Wejrzyj, Panie, zobacz,
jak bardzo jestem znieważona!
Lamed 12 Cóż to dla was, którzy wędrujecie drogą?
Spójrzcie i zobaczcie!
Czy może być ból równy mojemu bólowi,
który spadł na mnie,
ten, którym Pan mnie udręczył
w dniu, kiedy zapłonął gniewem
Mem 13 Z wysokości zesłał ogień,
by przeszyć moje kości.
Zastawił sieć na moje nogi
i zmusił mnie do ucieczki.
Wydał mnie na spustoszenie,
każdego dnia jestem chora.
Nun 14 Swoją ręką przywiązał mi
jarzmo moich grzechów,
Ciążą na mojej szyi,
słabnie moja siła.
Pan wydał mnie w ręce tych,
którym nie mogę się oprzeć.
Samek 15 Pan odrzucił
wszystkich dzielnych spośród mnie.
Wezwał przeciwko mnie zgromadzenie,
by zmiażdżyć moich młodzieńców.
Niczym w tłoczni podeptał Pan
dziewiczą Córę Judy.
Ajin 16 Dlatego płaczę,
łzy zalewają mi oczy,
ponieważ daleko ode mnie jest pocieszyciel,
który przywróciłby mi życie.
Moi synowie są zdruzgotani,
ponieważ wróg okazał się silniejszy.
Pe 17 Syjon wyciąga swoje ręce,
lecz nie ma pocieszyciela.
Pan wydał rozkaz przeciwko Jakubowi,
by otoczyli go wrogowie.
Potraktowano Jerozolimę
jako nieczystą pośród nich.
Sade 18 Sprawiedliwy jesteś, Panie,
a ja zbuntowałam się przeciw Twemu słowu.
Słuchajcie więc, wszystkie narody,
przypatrzcie się mojemu bólowi:
moje dziewice i moi młodzieńcy
poszli do niewoli.
Kof 19 Wzywałam moich kochanków,
lecz oni mnie zdradzili.
Moi kapłani i starsi
zginęli w mieście,
szukając dla siebie pożywienia,
aby ratować swoje życie.
Resz 20 Wejrzyj, Panie, bo cierpię udrękę,
burzą się moje wnętrzności.
Serce dygoce we mnie,
gdyż bardzo się buntowałam.
Na zewnątrz zabija miecz,
a w domu – śmierć.
Szin 21 Słyszą jak wzdycham,
lecz nie mam pocieszyciela.
Wszyscy moi wrogowie cieszą się,
słysząc o moim nieszczęściu,
bo Ty to uczyniłeś.
Sprowadź dzień, który zapowiedziałeś!
Niech stanie się z nimi to, co ze mną!
Taw 22 Niech dotrze do Ciebie całe ich zło.
Udręcz ich, tak jak mnie udręczyłeś
za wszystkie moje występki!
Bo wzdycham coraz bardziej,
a moje serce słabnie.
Гіркий плач Єрусалима
1 Яким же самотнім виглядає колись багатолюдне місто! Воно стало, немовби вдовою… Видатна серед народів столиця, – володарка над іншими країнами, – сама стала платником данини.
2 Ночами вона гірко плаче, і її сльози течуть по щоках. Ніхто з усіх колишніх коханців тепер її не потішає. Усі її друзі зреклися її, – навіть стали ворогами.
3 Поневолена Юдея страждає від утисків і тяжкої праці. Живе серед язичників і не знаходить спокою! У важкий для неї час її наздогнали переслідувачі.
4 Дороги на Сіон сумні й вкриті жалобою, позаяк немає тих, котрі поспішали б на свято. Усі його брами спустошені, – його священики зітхають, тужать його дівчата та й самому йому гірко.
5 Його вороги взяли над ним гору, – пощастило його противникам. Адже Господь завдав йому смутку через його численні гріхи. Гнані своїми загарбниками, його діти пішли в неволю.
6 Втратила дочка Сіону всю свою славу. Її вельможі стали, як ті олені, що не знаходять пасовиська, – знесилені, вони втікають від своїх переслідувачів.
7 У часи своїх поневірянь і страждань Єрусалим згадує всі свої блага й скарби, що були в нього в давні часи… Коли ж його мешканці попали в руки гнобителя, ніхто не прийшов йому на допомогу, а його вороги дивились і глузували над його руїнами.
8 Тяжко згрішив Єрусалим і через те став огидним. Всі, котрі його величали, тепер ним гидують, дивлячись на його голизну. Та й сам він зітхає, відвертаючи від сорому своє обличчя.
9 Заплямований поділ спідниці Сіонської дочки, – адже вона не думала про наслідки, які можуть бути в кінці. Як же низько вона впала, і немає кому її потішити! Господи, подивись на мої злигодні, тому що вороги торжествують.
10 Ворог простягнув свою руку на всі її скарби. Адже вона бачила, як язичники входили в її Святиню, – ті, про яких Ти наказав, що вони не повинні ввійти у Твою громаду.
11 Усі його (Єрусалима ) люди стогнуть у пошуках хліба, – всі свої коштовності віддають за їжу, аби лише зберегти життя. Господи, зглянься, – подивися, який я принижений!
12 Ну-бо, ви всі, що проходите дорогою, оберніться і подивіться, – чи є ще десь біль такий, як страждання, що завдані мені, якими вразив Господь мене в день Свого палкого гніву?
13 З висоти Він зіслав у мої кості вогонь, і він (вогонь ) проник у них. Він розтягнув під моїми ногами сітку й повернув мене назад, – Він спустошив мене, і я щодня страждаю.
14 Ярмо моїх гріхів міцно зтягнуте Його рукою, – вони (гріхи) сплетені й тяжіють на моїй шиї. Він попустив, аби зламалась моя сила, – віддав мене мій Господь у руки ворогів , так що я не можу піднятися.
15 Господь позбавив мене всіх моїх хоробрих воїнів. Скликав проти мене натовп, щоб знищити моїх юних захисників. Наче в чавильні, Господь наступив на дівицю, – Юдейську дочку.
16 Тому й плачуть мої очі, – з моїх очей постійно течуть сльози, позаяк покинув мене Той, Котрий міг би мене потішити, й Хто міг би вдихнути у мене життя. Мої діти знищені, оскільки ворог сильніший від мене…
17 Простягає свої руки дочка Сіону, але нікому її потішити. Господь покликав проти Якова довколишні народи, аби вони стали його ворогами. Через них Єрусалим став ритуально нечистим.
18 Справедливий Господь, – голосить дочка Сіону, – адже я була неслухняною Його слову. Послухайте ж, усі народи, й подивіться на мої муки. Моїх дівчат і моїх хлопців попровадили в неволю.
19 Я кликала моїх коханців, але вони мене зрадили. Мої священики та мої старійшини вмирають у місті, оскільки шукають і не знаходять собі їжі, аби врятувати своє життя.
20 Подивися ж, Господи, як я страждаю! У мене всередині все горить, і моє серце немовби перевертається від того, що я так довго чинила опір… Ззовні меч забирає моїх дітей, а вдома – смерть.
21 Всі чують, як я стогну, але нікому мене потішити. Усі мої вороги, які чують про мої нещастя, тішаться, що Ти так учинив. Ти спровадив час, про який провістив, – тож нехай станеться і з ними те, що зі мною!
22 Нехай усі їхні злочини постануть перед Тобою. Тож учини з ними так, як Ти вчинив зі мною за всі мої беззаконня, адже я стогну безперестанку, і моє серце не перестає боліти.