Zakończenie Misji Jozuego
Odprawienie plemion zajordańskich
1 Wtedy Jozue wezwał Rubenitów, Gadytów i połowę plemienia Manassesa 2 i powiedział do nich: Przestrzegaliście wszystkiego, co nakazał wam Mojżesz, sługa Pana, i słuchaliście mego głosu i wszystkiego, co wam nakazałem. 3 Nie opuściliście waszych braci przez tak długi czas aż do dziś i przestrzegaliście wiernie nakazu Pana, waszego Boga. 4 Teraz zaś Pan, wasz Bóg, pozwolił odpocząć waszym braciom, jak im zapowiedział. Zawróćcie więc i idźcie do siebie, do swoich namiotów, do ziemi, która stała się waszą własnością i którą dał wam Mojżesz, sługa Pana, po drugiej stronie Jordanu. 5 Starajcie się jednak pilnie wypełniać przykazania i Prawo, które nakazał wam Mojżesz, sługa Pana, abyście miłowali Pana, waszego Boga, chodzili wszystkimi Jego drogami, przestrzegali Jego przykazań, przylgnęli do Niego i służyli Mu całym sercem i całą duszą.
6 Potem Jozue pobłogosławił ich i odesłał, a oni poszli do swoich namiotów. 7 Jednej połowie pokolenia Manassesa dał Mojżesz posiadłość w Baszanie, a drugiej połowie dał Jozue dziedzictwo przy ich braciach po zachodniej stronie Jordanu. Ich także odesłał Jozue do namiotów, i pobłogosławił. 8 I powiedział do nich: Powracacie do waszych namiotów z wielkimi bogactwami, z bardzo licznym bydłem, ze srebrem, złotem, miedzią, żelazem i wielką ilością szat. Podzielcie się z waszymi braćmi łupem zdobytym na wrogach.
9 Odeszli więc potomkowie Rubena, potomkowie Gada i połowa szczepu Manassesa od Izraelitów z Szilo, które leży w ziemi kananejskiej, i wyruszyli do ziemi gileadzkiej, do ziemi swego dziedzictwa, które wzięli w posiadanie zgodnie ze słowem Pana danym Mojżeszowi.
Budowa ołtarza nad Jordanem
10 A gdy potomkowie Rubena, potomkowie Gada i połowa szczepu Manassesa przybyli w okolice Jordanu, który płynie w ziemi kananejskiej, zbudowali tam nad Jordanem wielki, okazały ołtarz. 11 Izraelici zaś usłyszeli wieść, że Rubenici, Gadyci i połowa szczepu Manassesa zbudowali ołtarz na pograniczu ziemi kananejskiej, w okolicach Jordanu po stronie izraelskiej.
12 Gdy więc Izraelici to usłyszeli, zebrała się cała społeczność Izraela w Szilo, aby wyruszyć przeciwko nim na wojnę. 13 Następnie Izraelici posłali do Rubenitów, do Gadytów i do połowy szczepu Manassesa, do ziemi gileadzkiej, Pinchasa, syna kapłana Eleazara, 14 a z nim dziesięciu naczelników, po jednym naczelniku z każdego rodu, ze wszystkich plemion izraelskich. Każdy z nich był głową rodu dla tysięcy Izraela. 15 Przybyli więc do Rubenitów, Gadytów i do połowy szczepu Manassesa, do ziemi gileadzkiej i oznajmili im: 16 Tak mówi cała społeczność Pana: Co oznacza ta niewierność, której dopuściliście się wobec Boga Izraela? Odwróciliście się dziś od Pana, budując sobie ołtarz i buntując się dziś przeciwko Panu. 17 Czy nie dość winy z Peor, z której do dziś nie zdołaliśmy się oczyścić i przez którą klęska spadła na społeczność Pana? 18 Wy zaś odwracacie się dziś od Pana. Jeżeli zbuntujecie się dziś przeciwko Panu, to jutro rozgniewa się na całą społeczność Izraela. 19 Jeśli ziemia, którą posiadacie, jest nieczysta, przejdźcie do ziemi, która jest własnością Pana, gdzie znajduje się PrzybytekPana, i zamieszkajcie między nami. Nie buntujcie się jednak przeciwko Panu i nie buntujcie się przeciwko nam, budując sobie ołtarz poza ołtarzem Pana, naszego Boga. 20 Gdy Akan, syn Zeracha, dopuścił się niewierności względem prawa klątwy, to czy gniew Boży nie spadł na całą społeczność Izraela? Przecież z powodu jego winy umarł nie tylko on.
21 Wtedy Rubenici, Gadyci i połowa szczepu Manassesa oświadczyli naczelnikom nad tysiącami Izraela: 22 Bóg bogów, Pan, Bóg bogów, Pan, wie o tym i Izrael powinien to wiedzieć. Jeśli dopuściliśmy się nieposłuszeństwa lub buntu przeciwko Panu, to niech nas dziś nie wybawia. 23 Niech Pan sam osądzi, czy zbudowaliśmy sobie ołtarz, aby odwrócić się od Pana i aby składać na nim ofiarę całopalną, ofiarę z pokarmów i ofiary wspólnotowe. 24 Czy nie uczyniliśmy tego raczej z troski, że w przyszłości wasi synowie mogliby powiedzieć naszym synom: Co macie wspólnego z Panem, Bogiem Izraela? 25 Pan ustalił na Jordanie granicę między nami a wami, Rubenitami i Gadytami, i nie macie udziału w Panu. Wtedy wasi synowie mogliby sprawić, że nasi synowie nie będą się lękać Pana. 26 Postanowiliśmy więc: Zbudujemy sobie ołtarz, nie na ofiarę całopalną i nie na ofiarę krwawą, 27 ale aby był świadectwem pomiędzy nami a wami i pokoleniami po nas, że chcemy pełnić służbę przed Panem przez nasze ofiary całopalne, ofiary krwawe i ofiary wspólnotowe, aby wasi synowie nie powiedzieli w przyszłości naszym synom: Nie macie udziału w Panu. 28 Pomyśleliśmy więc: Gdyby w przyszłości tak oświadczyli nam i naszym potomkom, wtedy odpowiemy: Spójrzcie na konstrukcję ołtarza Pana, który zbudowali nasi ojcowie, nie na ofiarę całopalną i nie na ofiarę krwawą, lecz aby był świadectwem dla nas i dla was. 29 W żadnym wypadku nie zamierzamy buntować się przeciwko Panu ani odwracać się dzisiaj od Pana, budując ołtarz na ofiarę całopalną, ofiarę z pokarmów lub ofiarę krwawą poza ołtarzem Pana, naszego Boga, poza tym ołtarzem, który stoi przed Jego przybytkiem.
30 Kapłan Pinchas wraz z towarzyszącymi mu naczelnikami społeczności i naczelnikami nad tysiącami Izraela wysłuchali słów, które wypowiedzieli Rubenici, Gadyci i potomkowie Manassesa, i uznali je za słuszne. 31 Wtedy kapłan Pinchas, syn Eleazara, zwrócił się do Rubenitów, do Gadytów i do potomków Manassesa: Dzisiaj przekonaliśmy się, że Pan jest wśród nas, ponieważ nie dopuściliście się niewierności wobec Pana i uchroniliście Izraelitów przed karą Pana.
32 Kapłan Pinchas, syn Eleazara, powrócił więc wraz z naczelnikami od Rubenitów i Gadytów z ziemi gileadzkiej do ziemi kananejskiej, do Izraelitów i przekazał im tę odpowiedź. 33 Izraelici uznali ją za słuszną. Izraelici błogosławili Boga i nie zamierzali już wyruszać przeciwko nim na wojnę, aby spustoszyć ziemię, którą zamieszkiwali Rubenici i Gadyci. 34 Rubenici zaś i Gadyci nadali ołtarzowi nazwę Ed, ponieważ mówili: on jest świadectwem dla nas, że Pan jest Bogiem.
Нащадки Рувима, Ґада та половини племені Манассії повертаються до своїх земель
1 Прийшов час, коли Ісус покликав військових із нащадків Рувима, Ґада й половини племені Манассії,
2 і сказав їм: Ви дотримались усього, що звелів вам Мойсей, Господній слуга; ви були також слухняні моїм велінням в усьому, що я вам наказував.
3 Ви не залишали ваших братів упродовж цих багатьох днів аж до сьогодні, бездоганно дотримуючись Заповідей і постанов Господа, вашого Бога.
4 Тепер же, коли Господь, ваш Бог, подарував спокій вашим братам, як обіцяв їм, тому ви також вирушайте й повертайтесь до ваших наметів, – у край вашої спадщини, яку вам дав Господній слуга Мойсей на іншому боці Йордану.
5 Але пильно дбайте про те, щоб виконувати Заповіді й Закон, як заповів вам Мойсей, Господній слуга. Любіть Господа, вашого Бога, й ходіть лише Його дорогами, дотримуючись Його Заповідей; прихиляйтесь до Нього й служіть Йому вашим щирим серцем й усією вашою душею.
6 Поблагословив їх Ісус, і відпустив. Тож вони вирушили до своїх наметів.
7 Як відомо, одній половині племені Манассії Мойсей дав наділ у Башані, а його другій половині дав Ісус володіння з їхніми братами на другому, західному, боці Йордану. Тож, випроваджуючи їх до своїх домівок, Ісус поблагословив їх.
8 Промовляючи до них, він сказав: Ви повертаєтесь до своїх наметів з великим багатством, – з вельми численними стадами худоби, зі сріблом, золотом, міддю, залізом і великою кількістю одягу. Поділіться здобутим у ваших ворогів зі своїми братами.
9 Попрощавшись з рештою Ізраїльтян у Шіло, що в ханаанському краю, сини Рувима, сини Ґада й сини половини племені Манассії вирушили в дорогу, в Ґілґал, у край своєї спадщини, в якій оселились за велінням Господа, отриманим через Мойсея.
Жертовник «Свідок» над Йорданом
10 Коли ж сини Рувима, сини Ґада й половина племені Манассії повернулись до надйорданських околиць, що в ханаанському краю, то збудували там, над Йорданом, жертовник. З вигляду це був досить величний жертовник.
11 Тому Ізраїльтяни з іншого боку Йордану почали говорити: Подивіться, що утворили нащадки Рувима, нащадки Ґада й половина племені Манассії! Вони збудували жертовник на кордоні ханаанського краю в йорданській околиці, в межах Ізраїлю!
12 Тож, почувши таке, Ізраїльтяни зібрали всю Ізраїльську громаду в Шіло, аби виступити проти них (зайорданців ) війною.
13 Проте спочатку Ізраїльтяни послали до нащадків Рувима, до нащадків Ґада, й до половини племені Манассії в Гілеадський край сина священика Елеазара, Пінхаса,
14 а з ним десять старійшин, – по одному старійшині з кожного племені за ім’ям патріархів від усього Ізраїлю. Кожен з них був главою й начальником батьківського роду серед тисяч Ізраїльтян.
15 Вони прийшли до нащадків Рувима, до нащадків Ґада та до половини покоління Манассії в Гілеадський край і звернулися до них з такими словами:
16 Передаємо слова Господньої громади: Що це за зрадництво ви учинили щодо Ізраїлевого Бога?! Адже виходить, що ви відступили від Господа, спорудивши собі власний жертовник; такими діями ви тепер учинили бунт проти Господа!
17 Хіба недостатньо нам гріха Пеора , від якого ми й досі ще не оправились і за який Господнє покарання спіткало всю громаду?!
18 Адже ви тепер знову відступаєте від Господа! Може статися так: сьогодні ви підняли бунт проти Господа, а завтра Його гнів запалає на всю громаду Ізраїлю!
19 Тож сьогодні, якщо земля, якою ви володієте, нечиста, то перейдіть у край Господнього володіння, туди, де знаходиться Господній Намет, й отримайте спадщину поміж нами, тільки не бунтуйте проти Господа, й не повставайте проти нас, спорудивши собі власний жертовник, окрім жертовника Господа, нашого Бога.
20 Хіба не впав гнів Господній на всю громаду Ізраїлю, коли Ахан, син Зераха, вчинив тяжкий злочин, зазіхнувши на закляте? Хоч завинив один чоловік, але не тільки він загинув через свій гріх!?
21 Відповідаючи, нащадки Рувима, нащадки Ґада й половина племені Манассії сказали начальникам тисяч Ізраїлю:
22 Господь – Бог над богами! Господь – Бог над богами! Він усе знає, і нехай також зрозуміє Ізраїль! Якщо ми збунтувались, учинивши віроломство щодо Господа, то нехай вже сьогодні Він нас покарає!
23 Якщо ми спорудили собі власний жертовник, аби, відступивши від Господа, приносити на ньому жертви всепалення, чи приносити на ньому мирні жертви, то нехай Господь нас не щадить!
24 Але ж ні! Ми це зробили, побоюючись, аби в майбутньому ваші нащадки не сказали нашим нащадкам, говорячи: Що вам до Господа, Бога Ізраїлю?
25 Адже Господь навіть зробив Йордан кордоном між нами та вами, нащадки Рувима й нащадки Ґада! Тож немає для вас жодної частки в Господі! Таким чином ваші нащадки відштовхнуть наших дітей від вшанування й страху перед Господом.
26 З тієї причини ми вирішили: Побудуймо собі жертовник, але не задля жертв всепалення чи задля мирних жертв,
27 але щоб він був німим свідком між нами й вами, та між нашими нащадками після нас, що ми бажаємо вшановувати Господа, звершуючи перед Ним служіння нашими жертвами всепалення та іншими нашими жертвами, а також нашими мирними жертвами. Нехай ніколи ваші нащадки не скажуть нашим нащадкам: Немає у вас нічого спільного з Господом!
28 Ми розмірковували: Якби таке й сталось, що нам, або нашим дітям щось подібне колись сказали, то ми відповімо: Подивіться на цю подобу Господнього жертовника, який зробили наші батьки не для жертв всепалення, і не для мирних жертв, але для свідчення між нами та між вами!
29 Нехай же ніколи не станеться таке, щоб ми збунтувалися проти Господа, чи відвернулись тепер від Господа, збудувавши власний жертовник для жертв всепалення, або мирних жертв, окрім жертовника Господа, нашого Бога, що перед Його Наметом Зборів .
30 Коли ж священик Пінхас, старійшини громади та глави Ізраїльських тисяч, котрі були з ним, почули слова, які говорили нащадки Рувима, нащадки Ґада та нащадки Манассії, то визнали їх слушними.
31 Тоді син священика Елеазара, Пінхас, звертаючись до нащадків Рувима, нащадків Ґада й нащадків Манассії, сказав: Сьогодні ми переконались, що Господь з усіма вами, і ви не вчинили перед Господом жодного зрадництва; цим ви врятували Ізраїльтян від Господньої відплати.
32 Залишивши Гілеадський край, син священика Елеазара, Пінхас, разом зі старійшинами повернулись від нащадків Рувима та від нащадків Ґада, в ханаанський край, до решти Ізраїльтян, і розповіли їм про розмову, що відбулась.
33 Їхнє повідомлення сподобалось Ізраїльтянам. Вони віддали славу Богові Ізраїлю, й перестали говорити про те, щоб іти війною, і знищити край, в якому живуть нащадки Рувима та нащадки Ґада.
34 А той жертовник нащадки Рувима й нащадки Ґада назвали Ед, тобто Свідок, мовляв: він свідчитиме серед нас, що Господь є нашим Богом!