1 Kto mi da na pustyni schronisko dla podróżnych,
abym mógł opuścić swój lud i odejść od niego?
Oni wszyscy bowiem są cudzołożnikami, bandą wiarołomnych!
2 Napinają swój język niczym łuk;
oszustwo, a nie prawda
wzmaga się w kraju.
Ponieważ przechodzą od jednej niegodziwości do drugiej,
Mnie zaś nie znają – wyrocznia Pana.
3 Strzeżcie się swego przyjaciela
i żadnemu bratu nie ufajcie,
bo każdy brat oszukuje podstępnie
a każdy przyjaciel
chodzi i obmawia.
4 Wyśmiewają jeden drugiego
i nie mówią prawdy.
Swoim językiem nauczyli się mowy kłamliwej,
starają się postępować przewrotnie.
5 Miejsce twego przebywania jest pośród oszustwa. Przez oszustwo
wzbraniają się, by poznać Mnie – wyrocznia Pana.
6 Dlatego tak mówi Pan Zastępów:
Oto Ja wytopię ich i wystawię na próbę.
Jak bowiem mam zachować się wobec Córy Mojego ludu?
7 Ich język jest zabójczą strzałą;
oszustwo wypowiada swoimi ustami.
Rozmawia przyjaźnie ze swoim bliźnim,
a w swoim wnętrzu przygotowuje mu zasadzkę.
8 Czy za to nie mam ich karać?
– wyrocznia Pana.
Czy na takim narodzie, jak ten,
nie mam się mścić?
9 Na górach podniosę płacz i lament,
a na pastwiskach stepowych pieśń żałobną,
bo są spalone i nikt tamtędy nie przechodzi.
Nie słyszy się głosu stada,
zarówno ptactwo podniebne, jak i bydło
uciekły, zniknęły.
10 Obrócę Jerozolimę w rumowisko,
siedlisko szakali,
miasta Judy natomiast obrócę w pustkowie,
pozbawione mieszkańca.
11 Kto jest tak mądry, by to zrozumieć
i do kogo usta Pana przemówiły, by to ogłosić:
Dlaczego ginie ten kraj,
jest spalony jak pustynia,
bez tego, któryby przechodził?
12 Pan powiedział: Ponieważ porzucili Moje Prawo, które im dałem i nie słuchali Mojego głosu, nie poszli za nim, 13 lecz poszli za zatwardziałością swego serca i za baalami, jak nauczyli ich ojcowie. 14 Dlatego tak mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: Oto Ja dam im – temu ludowi – do jedzenia piołun i do picia zatrutą wodę. 15 Rozproszę ich między narodami, których nie znali ani oni, ani ich ojcowie, i poślę za nimi miecz, aż całkowicie ich zniszczę.
16 Tak mówi Pan Zastępów:
Rozważcie, i wezwijcie płaczki, niech przybędą!
Poślijcie po najmądrzejszych,
niech przybędą!
17 Niech się spieszą
i niech podniosą nad nami lament,
niech łzy pociekną z naszych oczu,
strumienie popłyną z naszych powiek!
18 Gdyż odgłos lamentu
słychać z Syjonu:
O, jak jesteśmy spustoszeni,
bardzo okryci wstydem,
bo musimy opuścić kraj,
bo musimy porzucić nasze mieszkania!
19 Kobiety! Słuchajcie słowa Pana
i niech wasze ucho przyjmie słowo Jego ust!
Nauczcie wasze córki lamentu,
jedna drugą pieśni żałobnej.
20 Śmierć bowiem wdarła się przez nasze okna,
przybyła do naszych pałaców,
by zgładzić dziecko na ulicy,
młodych mężczyzn na placach.
21 Mów: Taka jest wyrocznia Pana:
Padnie trup ludzki
jak nawóz na powierzchni pola,
jak snopy za żniwiarzem
– i nikt nie zbierze.
22 Tak mówi Pan:
Niech się nie chwali mądry swoją mądrością
i niech się nie chwali dzielny swoją dzielnością,
niech się nie chwali bogaty swoim bogactwem,
23 lecz jeśli ktoś chce się chwalić,
to niech się chwali tym,
że jest rozsądny i Mnie zna.
Ja, Pan, czynię bowiem miłosierdzie,
prawo i sprawiedliwość na ziemi,
gdyż tego pragnę – wyrocznia Pana.
24 Oto nadchodzą dni – wyrocznia Pana – gdy ukarzę każdego obrzezanego, jakby był nieobrzezany: 25 Egipt i Judę, Edomitów i Ammonitów, Moab oraz wszystkich z obciętymi z boku włosami, którzy mieszkają na pustyni. Gdyż wszystkie narody są nieobrzezane i cały dom Izraela jest nieobrzezanego serca.
1 Якби мені хтось дав притулок подорожніх у пустелі, я залишив би мій народ і пішов би від них! Адже всі вони перелюбники, зграя зрадників!
2 Їхній підступний язик, наче натягнутий лук, – обман і невір’я панують у країні, один злочин випливає з іншого злочину, а Мене знати не хочуть, – говорить Господь.
3 Нехай кожен остерігається свого ближнього, і не покладається на брата свого, тому що всі брати затівають зраду і кожен приятель розносить плітки!
4 Один ошукує іншого, і ніхто не говорить правди. Вони привчили свої язики говорити неправду, лукавити до знесилення.
5 Ти мешкаєш посеред обману, – саме через обман вони відмовляються Мене пізнавати, – говорить Господь.
6 Тому так говорить Господь Саваот: Ось Я їх переплавлю і випробую їх, бо що Я мав би зробити з такою дочкою Мого народу!?
7 Їхній язик – смертоносна стріла, – вони підступно ведуть розмови своїми устами. Про мир вони говорять зі своїми ближніми, тоді як у своєму серці готують на них пастку.
8 Хіба Я можу за таке не карати, – говорить Господь, – хіба Я не повинен такому народові, як цей , відплатити?
9 Тому я (Єремія ) підійму голосіння на горах, – у степах і на пасовиськах затягну жалобну пісню, оскільки вони спустошені й ніхто там не з’являється. Там не чути ревіння худоби, розлетілись птахи небесні й розбіглись польові звірі.
10 Отже, Я (Господь ) перетворю Єрусалим на руїни, де мешкатимуть шакали, а міста Юдеї зроблю безлюдними й спустошеними.
11 Де той мудрець, який зрозумів би це і до кого звернулись би Господні уста, а той щоб це переповів іншим, – внаслідок чого має бути знищена земля й вигорить наче пустеля, без перехожих?
12 І Господь пояснює: Тому, що вони залишили Мій Закон, який Я виклав перед ними, не слухали Мого голосу і не чинили за Законом,
13 а діяли за пожаданнями свого впертого серця і служили ідолам, як їх навчили їхні батьки!
14 Тому так говорить Господь Саваот, Бог Ізраїлів: Я нагодую цей народ полином і напою їх отруйною водою!
15 Я розпорошу їх серед народів, яких не знали ні вони, ні їхні батьки, і пошлю вслід за ними меч, поки не знищу їх!
16 Так говорить Господь Саваот: Усвідомте, що вже можна кликати плакальниць, щоб завчасно прибули, – пошліть за умілими голосільницями, аби прийшли.
17 Нехай поспішають, щоб уже почати над нами голосіння, – та так, щоб і з наших очей потекли сльози, й наші повіки були зрошені водою!
18 Адже вже чутно голосний плач на Сіоні: Як же ми спустошені й покриті великою ганьбою, тому що ми змушені були залишити свій край, та й поселення наші зруйновані.
19 Послухайте і ви, жінки, Господнє слово, і постарайтесь сприйняти слова саме Його уст; навчіть ваших дочок плакати, – й одна одну – жалібних пісень!
20 Адже смерть вдирається крізь наші вікна, входить у наші палати, аби вигубити дітей на вулицях й молодь на майданах.
21 Проголоси таке Господнє провіщення: Лежатимуть тіла людей, наче гній на полях, як снопи за женцями, і нікому буде їх збирати.
22 Тому так говорить Господь: Нехай мудрий не хвалиться своєю мудрістю, і сильний нехай не хвалиться силою своєю. Нехай багатий не хвалиться своїм багатством!
23 А хто хоче хвалитися, нехай хвалиться тим, що знає Мене, – розуміє, що Я Господь, Котрий творить милосердя, правосуддя і правду на землі, бо саме у цьому Моє задоволення, – говорить Господь.
24 Ось надходять дні, – наголошує Господь, – коли Я скараю кожного обрізаного за його необрізане серце .
25 Покараю Єгипет, Юдею, Едом, синів Аммона, Моав та всіх мешканців пустелі, що вистригають собі скроні, оскільки всі ці народи (мешканці пустелі ) необрізані тілом , тоді як весь Ізраїлів дім необрізаний серцем!