Nicość bożków oraz ich wytwórców i wielkość Boga
1 Słuchajcie tego słowa, które Pan powiedział do was, domu Izraela!
2 Tak mówi Pan:
Nie uczcie się postępowania od narodów
i nie trwóżcie się znakami niebios,
pomimo że narody się nimi trwożą.
3 Gdyż zwyczaje ludów są marnością,
bo są drzewem z lasu, ściętym siekierą,
dziełem rąk rzemieślnika.
4 Srebrem i złotem je upiększają,
za pomocą gwoździ i młotka
przymocowują, aby się nie chwiało.
5 Są jak palma na polu warzywnym,
nie mówią, trzeba je nosić, bo nie potrafią postawić kroku.
Nie bójcie się ich, gdyż nie mogą uczynić nic złego
ani nie są w stanie sprawić nic dobrego.
6 Nikt nie jest taki jak Ty, Panie!
Ty jesteś wielki
i wielkie jest Twoje imię w mocy!
7 Kto nie bałby się Ciebie,
Królu narodów?
Tobie bowiem się to należy,
gdyż pośród wszystkich mędrców w narodach
i pośród wszystkich ich królestw nikt nie jest taki jak Ty.
8 Wszyscy co do jednego są głupi i nierozumni,
nauka marności pochodzi z tego drewna.
9 Srebro kute sprowadza się z Tarszisz,
a złoto z Ufaz,
dzieło rzemieślnika i rąk złotnika.
Fioletowa i czerwona purpura jest ich odzieniem.
Oni wszyscy są dziełem utalentowanych rzemieślników.
10 Pan natomiast jest prawdziwym Bogiem.
On jest Bogiem żywym i Królem wiecznym.
Od Jego zapalczywości trzęsie się ziemia,
Jego gniewu
nie wytrzymują narody.
11 W ten sposób powinniście im powiedzieć:
Bogowie, którzy nie uczynili niebios i ziemi,
zginą z ziemi i spod tych niebios.
12 On uczynił ziemię swą mocą,
Utwierdził świat swoją mądrością,
a swoim rozumem rozpostarł niebiosa.
13 Gdy Jego głos się rozlega, szumią wody w niebiosach.
Sprawia, że kłębią się chmury z krańca ziemi,
tworzy błyskawice dla deszczu,
wyprowadza wiatr ze swoich skarbców.
14 Głupi jest każdy człowiek i bez wiedzy,
złotnik okryje się wstydem z powodu posągu.
Gdyż fałszem jest to, co odlewa – nie ma w nich ducha.
15 Są one nicością, wytworem zasługującym na drwinę. W czasie ich karania – zginą.
16 Nie takim jak to, jest dział Jakuba,
bo On jest tym, który wszystko ukształtował,
Izrael natomiast jest plemieniem Jego dziedzictwa.
Jego imię jest Pan Zastępów.
Deportacja Judy
17 Zbierz z ziemi swój tobołek,
ty, która pozostajesz w oblężeniu!
18 Tak bowiem mówi Pan:
Oto Ja tym razem wyrzucę
mieszkańców tej ziemi.
Udręczę ich,
żeby Mnie odnaleźli.
19 Biada mi z powodu mojej klęski!
Moja rana jest nieuleczalna!
A ja powiedziałam: To przecież
cierpienie – zniosę je!
20 Mój namiot jest spustoszony,
a wszystkie moje sznury zerwane,
moi synowie odeszli ode mnie i nie ma ich.
Nie ma już nikogo, kto by postawił mój namiot,
podniósł moje zasłony.
21 Ponieważ pasterze byli nierozumni,
nie szukali Pana.
Dlatego im się nie powiodło,
a cała ich trzoda uległa rozproszeniu.
22 Słychać głos: Oto nadchodzi
wielkie trzęsienie z krainy północnej,
aby obrócić miasta Judy
w pustkowie, w siedlisko szakali.
23 Wiem, Panie,
że droga człowieka nie należy do niego
ani do tego, który idzie, by kierował swoimi krokami.
24 Karć mnie, Panie, ale według słuszności,
nie w swoim gniewe, abym nie został umniejszony.
25 Wylej swoją zapalczywość na narody,
które Cię nie znają,
i na plemiona, które nie wzywają Twego imienia.
Pożarły bowiem Jakuba i pochłonęły go, zniszczyły
i spustoszyły jego pastwiska.
Справжній живий Бог і нікчемні ідоли
1 Послухай, роде Ізраїлів, слова, які щодо вас проголошує Господь!
2 Так говорить Господь: Не привчайтесь до звичаїв народів (язичників ) і не бійтеся небесних ознак, яких бояться ті люди!
3 Адже звичаї інших народів – марнота! Бо ідол – дерево, зрубане в лісі й оброблене сокирою ремісника;
4 воно прикрашене сріблом і золотом, на чомусь укріплене цвяхами та молотком, щоб не впало й не хиталось.
5 Вони (ідоли ), як опудала на баштані, які не розмовляють, – їх неодмінно потрібно носити, оскільки самі не ходять! Тому не бійтеся їх, адже вони не заподіють зла, – та й добра від них не чекайте!
6 Немає подібного до Тебе, Господи! Ти Один величний, – навіть у Твоєму Імені потужна сила.
7 Хто Тебе не боятиметься, Царю народів? Лише Тобі належить поклоніння! Усі мудреці народів, у всіх їхніх царствах, не можуть зрівнятись з Тобою!
8 Всі до одного вони безумні й безглузді, тому їхнє уявне напоумлення – порожнеча, бо що візьмеш з дерева?!
9 Так само й коване срібло, доставлене з Таршішу, як і золото з Уфазу, – усе це виріб митця і руки золотаря. Та й одежа на них з блакиті й порфіри – ніщо інше як вироби вмілих митців.
10 Але Господь є справжнім Богом, – Він живий Бог, вічний Цар! Від Його гніву здригається земля, а народи не здатні витримати Його обурення.
11 Отже, скажіть їм так: боги, які не створили неба і землі, зникнуть з землі та з-під небес!
12 Господь же створив землю силою Своєю, утвердив усесвіт Своєю мудрістю, і Своїм розумом розпростер небеса.
13 Щойно зазвучить Його голос, – у небі починають шуміти води, з країв землі підіймаються хмари, блискавки звіщають про дощ, а з Його сховищ виривається вітер.
14 Стосовно ж людини та її знання, то вона виявляється зовсім немудрою. Адже кожний плавильник золота мав би соромитись свого ідола, розуміючи, що його виріб – ніщо інше як обман, позбавлений духа.
15 Вони нікчемні й варті глузування, оскільки в час відплати будуть знищені.
16 Не таким є уділ Якова! Його майбутнє – Той, Хто створив усе, а плем’я Його спадку – Ізраїль! Господь Саваот – Його Ім’я!
Майбутнє розпорошення народу і знищення Юдейських міст
17 Отже, збирай свої пожитки (клунки ) в краю, який в облозі.
18 Адже так говорить Господь: На цей раз Я відкину від Себе мешканців цього краю, завдам їм страждань, аби вони, шукаючи, знайшли Мене.
19 Горе мені в моїй скрусі! Мої рани невиліковні! Але я сказав: Це заслужена недуга, і я мушу її стерпіти!
20 Мій намет знищений, і всі мої шнури позривані. Мої діти відійшли від мене, і їх більше немає. Нема кому знову розіп’яти мій намет, й нікому повісити мої завіси.
21 Адже пастирі втратили глузд й не шукають Господа, через що їм не пощастило, і всі їхні стада розпорошені.
22 Вже чути галас, – звістка про те, що він наближається! Великий гуркіт несеться зі сторони північного краю, аби обернути Юдейські міста в руїни, – в поселення для шакалів.
Молитва Єремії
23 Знаю, Господи, що не від волі людини залежить її дорога, і сама по собі людина не здатна керувати своєю ходою.
24 Напоумляй мене, Господи, але за Своїм правосуддям, й не в Своєму гніві, щоб мені не загинути.
25 Вилий Своє обурення на народи, які Тебе не знають, і на племена, які не проголошують Твого Імені. Адже вони проковтнули Якова, – вони пожерли й знищили його, а поселення його спустошили.