Ziemska i niebiańska świątynia
1 Pierwsze Przymierze miało więc przepisy dotyczące kultu oraz ziemską świątynię. 2 Został bowiem zbudowany namiot, w którego pierwszej części, zwanej Miejscem Świętym, był świecznik, stół i chleby pokładne. 3 Za drugą zaś zasłoną była druga część namiotu, nazywana Święte Świętych. 4 Był w niej złoty ołtarz kadzenia i arka przymierza cała pokryta złotem, a w niej złote naczynie z manną, laska Aarona, która rozkwitła, i tablice przymierza. 5 Nad arką były cherubiny chwały, które ocieniały przebłagalnię. Nie ma teraz potrzeby mówić o nich w szczegółach.
6 Całość zaś tak została zbudowana, że do pierwszej części namiotu w każdej chwili mogą wejść kapłani pełniący służbę, 7 do drugiej natomiast raz w roku tylko sam arcykapłan, i to nie bez krwi, którą składa w ofierze za popełnione nieświadomie grzechy własne i ludu. 8 Duch Święty chciał w ten sposób pokazać, że jeszcze nie została objawiona droga do świątyni, dopóki istnieje pierwszy namiot. 9 Jest to symbolem obecnego czasu. Według niego są składane dary i ofiary, nie mogące udoskonalić w sumieniu tego, który pełni służbę. 10 Jedynie bowiem dla pokarmów, napojów i różnych obmyć zostały wprowadzone przepisy zewnętrzne aż do czasu naprawy.
11 Chrystus zaś, gdy się zjawił jako arcykapłan dóbr, które już zaistniały, to przez namiot większy i doskonalszy, nie ręką uczyniony, czyli nie należący do tego stworzenia, 12 ani nie przez krew kozłów i cieląt, lecz przez własną krew, wszedł raz na zawsze do świątyni i uzyskał wieczne odkupienie. 13 Jeśli bowiem krew kozłów, wołów i popiół z jałówek, którymi skrapia się nieczystych, tak uświęcają, że oczyszczają ciało, 14 to o ileż bardziej krew Chrystusa, który przez Ducha wiecznego siebie samego jako niewinnego ofiarował Bogu, oczyści nasze sumienie z martwych uczynków, abyśmy służyli Bogu żyjącemu.
15 Dlatego jest On pośrednikiem Nowego Przymierza, żeby ci, którzy zostali powołani do wiecznego dziedzictwa – gdy nastąpiła śmierć dla odkupienia przestępstw popełnionych w pierwszym Przymierzu – otrzymali obietnicę. 16 Dla ważności testamentu bowiem musi być stwierdzona śmierć tego, który go sporządził. 17 Testament przecież nabiera mocy po śmierci, gdyż nie jest ważny za życia tego, kto go sporządził. 18 Dlatego też pierwsze Przymierze nie zostało zapoczątkowane bez krwi. 19 Gdy zostało bowiem całemu ludowi ogłoszone przez Mojżesza każde przykazanie zgodnie z Prawem, wziął krew cieląt i kozłów z wodą, wełną szkarłatną i hizopem, i skropił samą księgę oraz cały lud. 20 I powiedział: To jest krew Przymierza, które Bóg dla was ustanowił . 21 Podobnie skropił krwią namiot i wszystkie sprzęty liturgiczne. 22 I prawie wszystko jest oczyszczane przez krew zgodnie z Prawem, a bez przelania krwi nie ma odpuszczenia.
Grzech zgładzony przez ofiarę Chrystusa
23 Było więc konieczne, aby obrazy tego, co jest w niebiosach, w ten sposób były oczyszczane, rzeczywistości niebiańskie zaś przez ofiary lepsze od tych. 24 Chrystus bowiem nie wszedł do świątyni uczynionej ręką ludzką, będącej odbiciem tej prawdziwej, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga. 25 Nie składa też wielokrotnie samego siebie w ofierze, jak arcykapłan, który wchodzi co roku do świątyni z cudzą krwią, 26 ponieważ musiałby wielokrotnie cierpieć od początku świata. On zaś teraz, u kresu czasów, jeden raz się pojawił, aby zgładzić grzech przez własną ofiarę. 27 I tak jak zostało postanowione w stosunku do ludzi, że raz umrą, a potem będzie sąd, 28 tak też Chrystus raz ofiarowany, by wziąć na siebie grzechy wielu, po raz drugi już nie z powodu grzechu da się zobaczyć tym, którzy Go oczekują dla zbawienia.
Старозавітне служіння
1 Отже, перший Завіт мав постанови, служіння та земну святиню.
2 Тож був збудований перший намет, у якому були світильник, стіл і хліби покладання, який називається Святе.
3 За другою заслоною – намет, що називається Святе Святих;
4 він мав золоту кадильницю, ковчег Завіту, повністю покритий золотом, у якому містилася золота посудина, в якій була манна, розквітла палиця Аарона і скрижалі Завіту.
5 А над ним – херувими слави, які затінюють престол благодаті, про що нині не час говорити докладно.
6 Згідно з установленням, до першого намету постійно входили священики, щоб виконувати служіння;
7 до другого – один раз на рік входив лише первосвященик, не без крові, яку приносив за себе і за гріхи народу.
8 Святий Дух засвідчує те, що дорога до святині ще не відкрита, доки стоїть перший намет.
9 Він – образ теперішнього часу, в якому приносяться дари й жертви, які не можуть зробити досконалим сумління того, хто служить;
10 які відносяться тільки до їжі, напоїв, різних обмивань, постанов щодо тіла, і залишаються до часу виправлення.
Жертва Христа
11 А Христос, Первосвященик майбутніх благ, прийшов через більший, досконаліший, нерукотворний намет, тобто неземної будови;
12 і не завдяки крові козлів і телят, а завдяки власній крові Він увійшов один раз до святині й здійснив вічне викуплення.
13 Бо якщо кров козлів і телят та з водою змішаний попіл телиці, коли ним покропити, освячує нечистих для очищення тіла,
14 то наскільки більше кров Христа, Який вічним Духом приніс Себе, непорочного, Богові, очистить наше сумління від мертвих діл, щоб ми служили Живому Богові!
15 І тому Він є Посередником Нового Завіту, щоби через смерть для викуплення від переступів першого Завіту покликані одержали обітницю вічної спадщини.
16 Тому що де є заповіт, там має бути смерть заповітника,
17 адже заповіт вступає в силу після його смерті й не має жодної вартості, поки живе заповітник.
18 Тож і перший Завіт був освячений не без крові.
19 Адже Мойсей, проголосивши всім людям усі заповіді за Законом і взявши кров козлів і телят, – разом з водою, червоною вовною та гісопом – покропив і саму книгу, і весь народ,
20 промовляючи: Це кров Завіту, що його заповів вам Бог.
21 І намет, і весь посуд для служіння також окропив кров’ю.
22 І відтоді все за Законом очищається кров’ю, і без пролиття крові немає прощення.
23 Отже, треба було, щоби подоби небесних речей отак очищалися, а саме небесне – жертвами, які кращі від цих.
24 Адже Христос увійшов не в рукотворну святиню, яка відображала істинну, але в саме небо, щоб тепер з’явитися перед Божим обличчям за нас.
25 І не для того, аби багато разів приносити Себе, як первосвященик, входячи щороку до святині з чужою кров’ю, –
26 у такому випадку від створення світу Він мав би багато разів страждати. Тепер же Він з’явився один раз наприкінці віків, щоб Своєю жертвою усунути гріх.
27 І так, як призначено людям один раз померти, а потім суд,
28 так і Христос: один раз приніс Себе, аби понести гріхи багатьох; другий же раз Він з’явиться не задля гріха, а тим, які очікують Його на спасіння [через віру].