Przypowieść o kotle
1 W dziewiątym roku, dziesiątego miesiąca, w dziesiątym dniu miesiąca, doszło do mnie słowo Pana: 2 Synu człowieczy, zapisz sobie dzisiejszą datę, ten właśnie dzień. W tym właśnie dniu król babiloński obległ Jerozolimę. 3 Ułóż przypowieść dla domu przekornych i powiedz im: Tak mówi Pan Bóg:
Postaw kocioł, postaw,
a także wlej do niego wody.
4 Włóż do niego kawałki,
wszystkie dobre kawałki,
udziec i łopatkę.
Napełnij najlepszymi kośćmi.
5 Weź najlepsze zwierzę z trzody.
Ułóż także pod nim drewno.
Ugotuj jego kawałki.
Niech ugotują się w nim także jego kości.
6 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Biada miastu krwi! Kotłowi, na którym jest rdza i jego rdza z niego nie zeszła. Kawałek po kawałku wyjmuj z niego. Nie padł na niego los. 7 Gdyż wewnątrz niego jest jego krew. Położył ją na powierzchni skały. Nie rozlał jej po ziemi, żeby nie przykrył jej proch, 8 by wzbudzić oburzenie, aby dokonać zemsty. Zostawiłem jego krew na powierzchni skały, żeby nie została przykryta.
9 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Biada miastu krwi! Ja również ułożę wielki stos. 10 Nagromadź drewna, rozpal ogień, gotuj mięso, zamieszaj przyprawę. Niech kości się spalą. 11 Przytrzymaj go na żarze pustego, żeby się rozgrzał, żeby się rozżarzyła jego miedź, stopiła się w nim jego nieczystość, zniszczyła jego rdza. 12 Podjął daremny trud! Nie zejdzie z niego liczna rdza. Jego rdza nie zejdzie nawet w ogniu. 13 W twojej nieczystości jest rozwiązłość. Ponieważ chciałem cię oczyścić, ale nie oczyściłaś się ze swojej nieczystości. Nie oczyścisz się już więcej, aż nie uśmierzę Mojego oburzenia na ciebie. 14 Ja, Pan, powiedziałem – to przyjdzie i uczynię. Nie zaniedbam, nie przebaczę, nie będę żałował. Osądzą cię według twojego postępowania i według twoich czynów – wyrocznia Pana Boga.
Symboliczne znaczenie braku żałoby
15 Doszło do mnie słowo Pana: 16 Synu człowieczy, oto Ja zabieram ci przez nagłą śmierć radość twoich oczu. Nie będziesz się smucił, nie będziesz płakał i nie będziesz ronił łez. 17 Wzdychaj cicho. Nie czyń żałoby po zmarłych. Zawiąż sobie turban, nałóż sandały na swoje nogi, nie zakrywaj sobie brody i nie jedz chleba żałobnego.
18 Przemawiałem do ludu rano, a wieczorem zmarła moja żona. Nazajutrz zrobiłem tak, jak mi zostało polecone. 19 I powiedział do mnie lud: Czy nie oznajmisz nam, co oznaczają dla nas te rzeczy, które ty robisz? 20 Powiedziałem im: Doszło do mnie słowo Pana:
21 Powiedz domowi Izraela: Tak mówi Pan Bóg: Oto Ja zbezczeszczę Mój przybytek, siłę waszej dumy, radość waszych oczu, tęsknotę waszej duszy. Wasi synowie i wasze córki, których pozostawiliście, zginą od miecza. 22 I zrobicie tak, jak ja zrobiłem: Nie okryjecie sobie brody i nie będziecie jeść chleba żałobnego. 23 Wasze turbany będą na waszych głowach i wasze obuwie na waszych nogach. Nie będziecie się smucić, nie będziecie płakać, ale będziecie schnąć z powodu waszych win i będziecie wzdychać jeden do drugiego. 24 Ezechiel będzie dla was znakiem. Według wszystkiego, co robił, będziecie robić, gdy to przyjdzie i poznacie, że Ja jestem Panem Bogiem.
25 A ty, synu człowieczy, czy w dniu, w którym zabiorę im ich ochronę, radość, ich ozdobę, rozkosz ich oczu i tęsknotę ich duszy, ich synów oraz córki, 26 czy w tym dniu nie przyjdzie do ciebie zbieg, żeby ci przynieść tę wieść? 27 W tym dniu, przy tym zbiegu otworzą się twoje usta i przemówisz. Nie będziesz już niemy. Będziesz dla nich znakiem. I poznają, że Ja jestem Panem.
Притча про заіржавілого казана
1 Дев’ятого року (царювання Седекії) десятого місяця, в десятий день місяця , було до мене Господнє слово такого змісту:
2 Сину людський, запиши собі докладно дату цього дня, адже саме сьогодні вавилонський цар здійснив облогу Єрусалима.
3 Сповісти цьому бунтівничому племені притчу, й скажи їм що говорить Владика Господь: Візьми казан, постав і налий у нього води.
4 Поклади в нього шматки м’яса, – щонайкращі куски: стегно і лопатку, – наповни його добірними кістками.
5 Усе це візьми з найкращих овець від отари. Разом з дровами поклади у вогонь під котлом і кості. Нехай кипить усе доти, поки не розваряться у ньому кістки.
6 Тому що так говорить Владика Господь: Горе місту крові, – цьому заіржавілому казану, від якого іржа ніяк не відстає! Виймай з нього шматок за шматком, не вибираючи їх (шматків ) за жеребом,
7 оскільки пролита посеред нього кров залишилась у ньому, – адже вона проливалась на голій скелі, – кров не була пролита на землю, де б вона покрилась порохом.
8 Щоб викликати в Собі гнів і відплатити помстою, Я залишив пролиту ним кров на голій скелі, й вона нічим не прикрита.
9 Тому й говорить Владика Господь: Горе місту крові! Я розпалю велике вогнище,
10 а ти назбирай якомога більше дров, розпали вогонь, щоб зварилось м’ясо, – злий бульйон, щоб згоріли кості.
11 Після цього залиш порожній казан на його вугіллі, щоб добре розігрівся, а його мідь розпеклась до білого, аби розтопилась у ньому вся його нечистота, і щезла його іржа!
12 Проте уся та важка праця виявилась даремною, груба іржа не відстає від нього, – навіть вогонь його іржі не знищив.
13 Твоя нечистота вкрай огидна! Скільки Я не намагався тебе (Єрусалиме ) очистити від твого бруду, ти не очистився. Ти вже не станеш чистим, аж поки не зіллється на тебе увесь Мій гнів!
14 Я, Господь, це сказав, і воно станеться, – Я виконаю! Не відміню, не помилую і не пожалію! Судитимуть тебе, відповідно до твого життя, – за твоїми вчинками, – говорить Владика Господь.
Ознака смерті дружини Єзекіїля
15 І знову було до мене Господнє слово такого змісту:
16 Сину людський, ось Я несподівано візьму в тебе втіху твоїх очей, дружину . Але ти не голоси, не плач, і нехай не з’явиться в тебе жодна сльозинка.
17 Мовчки зітхай, й не справляй за померлою жалоби, – обвий свою голову завоєм, узуйся в свої сандалії, не закривай бороди, і не їж принесеного людьми хліба .
18 Вранці я розповів про це людям, а ввечері померла моя дружина. Наступного дня зробив я так, як мені було наказано.
19 Тоді люди мене запитали: Чи не повідомиш нам, що означає усе те, що ти робиш?
20 І я відповів їм: До мене було Господнє слово такого змісту:
21 Передай Ізраїлевому роду те, що говорить Владика Господь: Ось Я віддаю на опоганення Мою Святиню , – гордість вашої сили, утіху ваших очей та найдорожче ваших душ. Ваші сини та ваші дочки, яких ви там залишили, поляжуть від меча.
22 Але ви маєте чинити так, як зробив я. Не закривайте своєї бороди і не їжте принесеного людьми хліба жалоби ;
23 Завої ваші залишатимуться на ваших головах, й ваше взуття – на ваших ногах. Не будете їх оплакувати й ридати, але знемагаючи й усвідомлюючи власні провини, кожен стогнатиме перед своїм ближнім.
24 Отже, Єзекіїль буде вашою ознакою. Саме так, як учинив він, так будете робити й ви, коли це станеться. Тоді зрозумієте, що Я є Владикою Господом.
25 Щодо тебе, сину людський, то в той день, коли візьму в них їхню опору, радість їхньої слави, утіху їхніх очей й сподівання їхніх душ, – їхніх синів і їхніх дочок, –
26 саме в той день прийде до тебе втікач, який врятується, аби повідомити, що трапилось.
27 Того дня повернеться до тебе дар мови разом з прибуттям того, що врятувався, – ти почнеш розмовляти й більше не мовчатимеш. Ти станеш для них ознакою, й вони пізнають, що Я – Господь.