Los judíos destruyen a sus enemigos
1 El día trece del mes duodécimo, que es el mes de Adar, debía ser ejecutado el decreto del rey, que ordenaba que los judíos debían ser exterminados por sus enemigos. Pero sucedió todo lo contrario, porque fueron los judíos los que se vengaron de quienes los aborrecían.
2 Ese día los judíos se reunieron en sus ciudades, en todas las provincias del rey Asuero, para vengarse de los que habían procurado su mal, y nadie les opuso resistencia porque el temor a ellos había cundido por todos los pueblos.
3 Era tanto el miedo que sentían ante Mardoqueo, que todos los príncipes de las provincias, sátrapas, capitanes y oficiales del rey, apoyaban a los judíos.
4 Y es que Mardoqueo ya era muy importante en la casa del rey. Su fama se extendía por todas las provincias, y cada vez ganaba más poder.
5 Y así, los judíos mataron a filo de espada a todos sus enemigos; les causaron gran mortandad y destrucción, e hicieron con ellos lo que quisieron.
6 Solo en Susa, que era la capital del reino, los judíos mataron y destruyeron a quinientos hombres,
7 y también mataron a Parsandata, Dalfón, Aspata,
8 Porata, Adalía, Aridata,
9 Parmasta, Arisay, Ariday y Vaizata,
10 que eran diez hijos de Amán, el hijo de Hamedata y enemigo de los judíos, aunque no tocaron sus bienes.
11 Ese mismo día se informó al rey acerca del número de muertos que hubo en Susa, la residencia real.
12 Entonces el rey le dijo a la reina Ester:
«Si en Susa, capital del reino, los judíos mataron a quinientos hombres y a diez hijos de Amán, ¿qué no habrán hecho en las otras provincias del reino? ¿Qué otra petición tienes? Te será concedida. ¿O qué más quieres? Se hará lo que pidas.»
13 Ester respondió:
«Si a Su Majestad le parece bien, concédase a los judíos hacer mañana en Susa lo mismo que hicieron hoy, y que cuelguen en la horca a los diez hijos de Amán.»
14 El rey ordenó que se hiciera así. La orden fue dada en Susa, y los diez hijos de Amán fueron colgados.
15 Los judíos que estaban en Susa se reunieron también el catorce del mes de Adar, y mataron en Susa a otros trescientos hombres, pero no tocaron sus bienes.
La fiesta de Purim
16 También los otros judíos que estaban en las demás provincias del rey se juntaron y se dispusieron a defender su vida. Se libraron de sus enemigos, y mataron a setenta y cinco mil de ellos, pero no tocaron sus bienes.
17 Esto sucedió el día trece del mes de Adar, y el día catorce del mismo mes descansaron y lo declararon día de banquete y de alegría.
18 Los judíos que estaban en Susa se juntaron los días trece y catorce del mismo mes, y el día quince del mismo mes descansaron y lo declararon día de banquete y de alegría.
19 Por eso desde entonces los judíos que viven en las aldeas y en villas sin murallas celebran el día catorce del mes de Adar como un día de alegría y de banquete; es para ellos un día de regocijo, en el que cada uno comparte su comida con su vecino.
20 Mardoqueo escribió todo esto, y envió cartas a todos los judíos, cercanos y lejanos, que vivían en todas las provincias del rey Asuero.
21 Les ordenó celebrar cada año los días catorce y quince del mes de Adar,
22 como los días en que los judíos se libraron de sus enemigos para vivir en paz, y como el mes en que la tristeza se cambió en alegría y el luto en un día feliz. Les ordenó declararlos días de banquete y de alegría, y de compartir cada uno su comida con su vecino, y de ayudar a los pobres.
23 Los judíos aceptaron cumplir con lo que Mardoqueo les ordenó por escrito, como habían comenzado a hacerlo.
24 Y es que Amán, el hijo de Hamedata el agagueo y enemigo de todos los judíos, había ideado un plan para destruirlos; había echado «pur», (es decir, suertes) para matarlos y acabar con ellos.
25 Pero cuando Ester se presentó ante el rey, este ordenó por carta que el perverso designio de Amán en contra de los judíos recayera sobre su propia cabeza, y que él y sus hijos fueran colgados en la horca.
26 Por causa del nombre «pur» estos días fueron llamados «Purim»; y por lo que decía la carta, y por lo que ellos mismo vieron y pudieron entender,
27 los judíos establecieron como norma el no dejar de celebrar cada año estos dos días, según está escrito. Esta norma regiría sobre todos sus descendientes y allegados,
28 y estos días serían recordados y celebrados por todas las generaciones, familias, provincias y ciudades. Los días de «purim» no dejarían de ser observados por los judíos, ni sus descendientes dejarían jamás de celebrarlos.
29 Esta segunda carta referente a la fiesta de «purim» la suscribieron con plena autoridad la reina Ester hija de Abijaíl y Mardoqueo el judío.
30 Las cartas enviadas a todos los judíos de las ciento veintisiete provincias del reino de Asuero, contenían un mensaje de paz y de verdad,
31 y confirmaban la celebración de estos días de «purim» en el tiempo señalado, conforme a las órdenes de Mardoqueo el judío y la reina Ester. Los judíos y sus descendientes se comprometían a conmemorar el fin de los ayunos y lamentos.
32 Las órdenes de Ester confirmaron la celebración de las fiestas de «purim», y esto quedó registrado en un libro.
Walka i zwycięstwo Żydów
1 Trzynastego dnia dwunastego miesiąca, to jest w miesiącu Adar, kiedy dotarł rozkaz króla i jego prawo, które miało być wykonane, w dniu, w którym wrogowie Żydów spodziewali się nad nimi zapanować, wszystko się odwróciło, bo to Żydzi zapanowali nad tymi, którzy ich nienawidzili. 2 Zgromadzili się w swoich miastach we wszystkich prowincjach króla Achaszwerosza, aby wystąpić przeciw tym, którzy pragnęli ich zguby. Nikt nie stawił im oporu, gdyż strach przed nimi padł na wszystkie narody. 3 A wszyscy książęta prowincji, satrapowie i namiestnicy oraz urzędnicy królewscy popierali Żydów, ponieważ padł na nich strach przed Mordochajem. 4 Mordochaj bowiem wiele znaczył w domu królewskim. Wieść o nim rozchodziła się po wszystkich prowincjach, bo znaczenie Mordochaja rosło coraz bardziej.
5 Żydzi pozabijali więc wszystkich swoich nieprzyjaciół, wycinając ich mieczem, mordując i niszcząc. Z tymi, którzy ich nienawidzili, postąpili tak, jak im się podobało. 6 W Suzie, na zamku, Żydzi wymordowali i zgładzili pięciuset mężczyzn 7 oraz Parszandatę, Dalfona, Aspatę, 8 Poratę, Adalię, Aridatę, 9 Parmasztę, Arisaja, Aridaja i Wajezatę 10 – tych dziesięciu synów Hamana, syna Hammedaty, wroga Żydów, zabili, ale nie wyciągnęli ręki po ich mienie.
11 W tym samym dniu doniesiono królowi o liczbie zamordowanych na zamku w Suzie. 12 Król więc zwrócił się do królowej Estery: Na zamku w Suzie Żydzi wymordowali i zgładzili pięciuset mężczyzn oraz dziesięciu synów Hamana. A co zrobili w pozostałych prowincjach królewskich? Jaka jest więc twoja prośba? Zostanie ci to dane. Jakie masz jeszcze życzenie? Zostanie ono spełnione. 13 Estera odpowiedziała: Jeżeli wyda się to królowi słuszne, to niech jutro będzie dane Żydom, którzy mieszkają w Suzie, postąpić zgodnie z prawem z dnia dzisiejszego i niech powieszą na drzewie dziesięciu synów Hamana. 14 Król polecił, aby tak się stało. Zostało więc w Suzie wydane prawo i dziesięciu synów Hamana powieszono. 15 Również czternastego dnia miesiąca Adar Żydzi, którzy mieszkali w Suzie, zgromadzili się i wymordowali w Suzie trzystu mężczyzn, ale nie wyciągnęli ręki po ich mienie. 16 Pozostali Żydzi, którzy mieszkali w prowincjach królewskich, też zgromadzili się i stanęli w obronie swego życia. Oswobodzili się od swoich nieprzyjaciół i zabili siedemdziesiąt pięć tysięcy tych, którzy ich nienawidzili. Jednak nie wyciągnęli ręki po ich mienie. 17 To wydarzyło się trzynastego dnia miesiąca Adar, a czternastego Żydzi oswobodzili się i uczynili ten dzień dniem uczty i wesela. 18 Tylko Żydzi, którzy mieszkali w Suzie, zgromadzili się trzynastego i czternastego dnia tego miesiąca, a piętnastego dnia oswobodzili się i uczynili ten dzień dniem uczty i wesela. 19 Dlatego Żydzi mieszkający w odległych miejscowościach czternasty dzień miesiąca Adar uczynili dniem wesela i uczty, i święta, i posyłają sobie jedzenie.
Ustanowienie święta Purim
20 Mordochaj spisał te wydarzenia i rozesłał listy do wszystkich Żydów, którzy mieszkali we wszystkich prowincjach króla Achaszwerosza, bliskich i dalekich, 21 nakazując im, aby co roku czternasty i piętnasty dzień miesiąca Adar obchodzili 22 jako dni, w których Żydzi oswobodzili się od swoich nieprzyjaciół, i miesiąc, który dla nich zmienił się ze smutku w wesele i z żałoby w święto, aby uczynili te dni dniami uczty i wesela i posyłali przyjaciołom jedzenie, a ubogim dary. 23 Żydzi przyjęli to, co zaczęli obchodzić i co im napisał Mordochaj: 24 Jak to Haman, syn Hammedaty, Agagita, wróg wszystkich Żydów, zamierzał zgładzić Żydów i rzucił pur, to jest los, aby ich zniszczyć i wygubić. 25 Ale gdy doszło to do króla, wydał on rozkaz na piśmie: Niech zły zamiar, jaki Haman powziął przeciw Żydom, obróci się przeciwko niemu. I Hamana oraz jego synów powieszono na drzewie. 26 Dlatego nazwano te dni „purim”, od nazwy pur. Zgodnie ze wszystkimi słowami listu Mordochaja, a także ze względu na to, co widzieli i co ich dotknęło, 27 Żydzi zobowiązali się, także swoje potomstwo oraz tych, którzy się do nich przyłączyli, do tego, że nikt nie przekroczy nakazu, aby każdego roku te dwa dni były obchodzone w ustalonym czasie zgodnie z opisem. 28 Dni te będą wspominane i obchodzone z pokolenia na pokolenie, w każdym rodzie, w każdej prowincji i w każdym mieście. Dni Purim nie zaginą wśród Żydów i pamięć o nich nie ustanie wśród potomnych.
29 Królowa Estera, córka Abichaila, podobnie jak Żyd Mordochaj, napisała z całą mocą, żeby potwierdzić ten drugi list o Purim. 30 Do wszystkich Żydów, do stu dwudziestu siedmiu prowincji królestwa Achaszwerosza rozesłano listy ze słowami pokoju i prawdy, 31 aby obchodzili te dni Purim w terminie, jaki wyznaczył dla nich Żyd Mordochaj i królowa Estera, i tak, jak to ustalili dla siebie i swojego potomstwa w kwestiach postów i lamentacji. 32 Rozkaz Estery ustanowił przepisy dotyczące Purim i został zapisany w księdze.