Upokorzenie Hioba
1 Teraz wyśmiewają mnie
młodsi ode mnie wiekiem,
których ojcowie nie byliby godni
leżeć z psami mojej trzody.
2 Po co mi siła ich rąk,
skoro pełnia mocy ich opuściła?
3 Wyczerpani niedostatkiem i głodem,
szukali pokarmu na pustyni,
na ziemi od dawna jałowej.
4 Zrywali chwasty i liście krzewu,
jedli korzenie jałowca.
5 Wypędzano ich spośród ludzi,
wołano za nimi jak za złodziejem.
6 Mieszkają w pustych dolinach potoków,
w podziemnych rozpadlinach i skałach.
7 Nawołują się wśród krzaków
i gromadzą się pod cierniami.
8 Synowie głupoty, ludzie bez imienia,
biczem wygnani ze swej ziemi.
9 A teraz śpiewają o mnie piosenki,
stałem się dla nich pośmiewiskiem.
10 Brzydzą się mną i stronią ode mnie,
i nie wstydzą się pluć przede mną.
11 Bóg rozluźnił moją cięciwę i mnie upokorzył,
a oni znęcają się nade mną.
12 Po mej prawicy stanęła zgraja,
usiłują zwalić mnie z nóg
i zepchnąć na drogi zguby.
13 Zniszczyli moje ścieżki,
szukają mego upadku, a nikt mi nie pomaga.
14 Wdzierają się jak przez wyłom w murze,
jak nawałnica nacierają.
15 Ogarnęło mnie nagłe przerażenie,
jak wiatr uleciała moja godność
i jak chmura przeminęło moje szczęście.
16 A teraz gaśnie moje życie
i zawładnęły mną dni pełne boleści,
17 która nawet nocą przenika moje kości,
by nie ustały moje zgryzoty.
18 Bóg sponiewierał moją szatę,
uciska mnie jak kołnierz.
19 Wrzucił mnie w błoto
i stałem się jak proch i popiół.
20 Wołam do Ciebie, ale mi nie odpowiadasz,
stoję przed Tobą, ale na mnie nie zważasz.
21 Jesteś dla mnie okrutny,
mocną ręką mnie prześladujesz.
22 Porywasz mnie na wietrze jak na rydwanie,
przerażasz mnie grzmotami burzy.
23 Wiem, że prowadzisz mnie ku śmierci,
w miejsce przeznaczone dla wszystkich żyjących.
24 Czy upadający nie wyciąga ręki
a w swym nieszczęściu nie woła o pomoc?
25 Czy nie płakałem nad życiem utrapionego,
czy moja dusza nie bolała nad ubogim?
26 Spodziewałem się dobra, a przyszło zło,
czekałem na światło, a nastała ciemność.
27 Moje wnętrze nieustannie się burzy,
czekają mnie dni utrapienia.
28 Chodzę spalony, lecz nie słońcem,
na zgromadzeniu wstaję i wzywam pomocy.
29 Stałem się bratem szakali
i towarzyszem strusi.
30 Skóra moja sczerniała,
a moje kości spalone od żaru.
31 Tak moja harfa zabrzmiała pieśnią żałobną,
a mój flet głosem płaczących.
1 But men younger than I am make fun of me now!
Their fathers have always been so worthless
that I wouldn't let them help my dogs guard sheep.
2 They were a bunch of worn-out men,
too weak to do any work for me.
3 They were so poor and hungry
that they would gnaw dry roots—
at night, in wild, desolate places.
4 They pulled up the plants of the desert and ate them,
even the tasteless roots of the broom tree!
5 Everyone drove them away with shouts,
as if they were shouting at thieves.
6 They had to live in caves,
in holes dug in the sides of cliffs.
7 Out in the wilds they howled like animals
and huddled together under the bushes.
8 A worthless bunch of nameless nobodies!
They were driven out of the land.
9 Now they come and laugh at me;
I am nothing but a joke to them.
10 They treat me with disgust;
they think they are too good for me,
and even come and spit in my face.
11 Because God has made me weak and helpless,
they turn against me with all their fury.
12 This mob attacks me head-on;
they send me running; they prepare their final assault.
13 They cut off my escape and try to destroy me;
and there is no one to stop them.
14 They pour through the holes in my defenses
and come crashing down on top of me;
15 I am overcome with terror;
my dignity is gone like a puff of wind,
and my prosperity like a cloud.
16 Now I am about to die;
there is no relief for my suffering.
17 At night my bones all ache;
the pain that gnaws me never stops.
18 God seizes me by my collar
and twists my clothes out of shape.
19 He throws me down in the mud;
I am no better than dirt.
20 I call to you, O God, but you never answer;
and when I pray, you pay no attention.
21 You are treating me cruelly;
you persecute me with all your power.
22 You let the wind blow me away;
you toss me about in a raging storm.
23 I know you are taking me off to my death,
to the fate in store for everyone.
24 Why do you attack a ruined man,
one who can do nothing but beg for pity?
25 Didn't I weep with people in trouble
and feel sorry for those in need?
26 I hoped for happiness and light,
but trouble and darkness came instead.
27 I am torn apart by worry and pain;
I have had day after day of suffering.
28 I go about in gloom, without any sunshine;
I stand up in public and plead for help.
29 My voice is as sad and lonely
as the cries of a jackal or an ostrich.
30 My skin has turned dark; I am burning with fever.
31 Where once I heard joyful music,
now I hear only mourning and weeping.