PSALM 39 [38]
Modlitwa ciężko utrapionego
1 Przewodnikowi chóru, Jedutunowi. Psalm Dawida.
2 Powiedziałem: Będę dróg moich pilnował,
abym nie zgrzeszył swoim językiem.
Włożę w usta wędzidło,
dopóki bezbożny stoi przede mną.
3 Oniemiałem, zamilkłem pozbawiony szczęścia,
a mój ból się wzmagał.
4 Serce w moim wnętrzu rozgorzało;
gdy rozważałem, zapłonął w nim ogień.
Mój język przemówił:
5 Pozwól mi, Panie, poznać mój koniec
i liczbę moich dni,
abym wiedział, jak jestem znikomy.
6 Oto na długość kilku dłoni moje dni wymierzyłeś,
moje życie jest jak nicość przed Tobą.
Doprawdy, ulotne jest istnienie człowieka,
choćby stał mocno na nogach.
7 Jak cień, jak mgła przemija człowiek,
krząta się i gromadzi,
ale nie wie, kto to zbierze.
8 A teraz, Panie, czego mam się spodziewać?
W Tobie jest moja nadzieja!
9 Wybaw mnie od wszystkich moich grzechów,
nie wystawiaj na pośmiewisko głupca!
10 Zamilkłem, ust nie otwieram,
bo Ty to sprawiłeś.
11 Odwróć ode mnie swoje ciosy,
ginę od razów Twojej ręki.
12 Gdy ganisz za winę,
chłoszczesz człowieka,
niczym mól niszczysz to, czego pożąda.
Doprawdy, ulotne jest ludzkie istnienie.
13 Wysłuchaj mojej modlitwy,Panie,
nadstaw ucha ku mojej prośbie.
Nie lekceważ moich łez, bo jestem Twoim gościem,
przechodniem, jak wszyscy moi przodkowie.
14 Odwróć swój wzrok ode mnie, abym mógł odpocząć
zanim odejdę i mnie nie będzie.
Pasamos como una sombra
Al músico principal. A Jedutún. Salmo de David.
1 Decidí prestar atención a mis caminos
para no incurrir en pecado con mi lengua;
decidí refrenar mis palabras
mientras tuviera un malvado cerca de mí.
2 Y guardé un profundo silencio;
ni siquiera hablaba de lo bueno.
Y mi dolor se agravó.
3 En mi interior, mi corazón se enardeció;
al pensar en esto, estalló mi enojo
y no pude menos que decir:
4 «Señor, hazme saber qué fin tendré,
y cuánto tiempo me queda de vida.
¡Quiero saber cuán frágil soy!
5 Tú me has dado una vida muy corta;
ante ti, mis años de vida no son nada.
¡Ay, un simple soplo somos los mortales!
6 ¡Ay, todos pasamos como una sombra!
¡Ay, de nada nos sirve tratar de enriquecernos,
pues nadie sabe para quién trabaja!
7 »Señor, ¿qué puedo esperar,
si en ti he puesto mi esperanza?
8 ¡Líbrame de todos mis pecados!
¡No permitas que los necios se burlen de mí!»
9 Y volví a guardar silencio. No abrí la boca,
porque tú eres quien actúa.
10 ¡Deja ya de hostilizarme,
pues tus golpes están acabando conmigo!
11 Tú nos corriges al castigar nuestros pecados,
pero destruyes, como polilla, lo que más amamos.
¡Ay, solo un soplo somos los mortales!
12 Señor, ¡escucha mi oración!
¡Atiende a mi clamor!
¡No guardes silencio ante mis lágrimas!
Ciertamente, para ti soy un extraño;
soy un advenedizo, como mis antepasados,
13 pero déjame recobrar las fuerzas
antes de que parta y deje de existir.