PSALM 137 [136]
Nad rzekami Babilonu – pieśń wygnańców
1 Nad rzekami Babilonu,
tam siedzieliśmy i płakaliśmy,
gdy wspominaliśmy Syjon.
2 Na wierzbach tego kraju
zawiesiliśmy nasze harfy,
3 bo żądali tam od nas pieśni,
ci, którzy nas uprowadzili,
nasi ciemiężyciele żądali od nas radości:
Zaśpiewajcie nam jakąś pieśń syjońską!
4 Jak mamy śpiewać pieśni Pana
na obcej ziemi?
5 Jeśli zapomnę o tobie, Jerozolimo,
niech uschnie moja prawica!
6 Niech język mój przyschnie do podniebienia,
jeżeli nie będę pamiętał o tobie,
jeżeli nie będziesz, Jerozolimo, moją największą radością!
7 Pamiętaj, Panie, synom Edomu,
że w dniu Jerozolimy mówili:
Zniszczcie ją, zniszczcie doszczętnie!
8 Córo Babilonu, niszczycielko,
szczęśliwy ten, kto ci odpłaci
za zło, które nam wyrządziłaś,
9 szczęśliwy ten, kto pochwyci
i roztrzaska twoje dzieci o skałę!
Recuerdos del cautiverio en Babilonia
1 Junto a los ríos de Babilonia,
nos sentábamos a llorar al acordarnos de Sión.
2 Sobre los sauces de la ciudad
colgamos nuestras arpas.
3 Los que nos capturaron, nos pedían que cantáramos.
Nuestros opresores nos pedían estar contentos. Decían:
«¡Canten algunos de sus cánticos de Sión!»
4 ¿Y cómo podríamos cantarle al Señor
en un país extranjero?
5 Jerusalén,
si acaso llego a olvidarme de ti,
¡que la mano derecha se me tulla!
6 Jerusalén,
¡que la lengua se me pegue al paladar,
si acaso no llego a recordarte
ni te pongo por encima de mis alegrías!
7 Señor, recuerda lo que decían los edomitas
el día que Jerusalén fue destruida:
«¡Arrásenla, destrúyanla hasta sus cimientos!»
8 ¡También tú, Babilonia, serás arrasada!
¡Dichoso el que te dé tu merecido
por todo el mal que nos hiciste!
9 ¡Dichoso el que agarre a tus niños
y los estrelle contra las rocas!