Zakończenie Misji Jozuego
Odprawienie plemion zajordańskich
1 Wtedy Jozue wezwał Rubenitów, Gadytów i połowę plemienia Manassesa 2 i powiedział do nich: Przestrzegaliście wszystkiego, co nakazał wam Mojżesz, sługa Pana, i słuchaliście mego głosu i wszystkiego, co wam nakazałem. 3 Nie opuściliście waszych braci przez tak długi czas aż do dziś i przestrzegaliście wiernie nakazu Pana, waszego Boga. 4 Teraz zaś Pan, wasz Bóg, pozwolił odpocząć waszym braciom, jak im zapowiedział. Zawróćcie więc i idźcie do siebie, do swoich namiotów, do ziemi, która stała się waszą własnością i którą dał wam Mojżesz, sługa Pana, po drugiej stronie Jordanu. 5 Starajcie się jednak pilnie wypełniać przykazania i Prawo, które nakazał wam Mojżesz, sługa Pana, abyście miłowali Pana, waszego Boga, chodzili wszystkimi Jego drogami, przestrzegali Jego przykazań, przylgnęli do Niego i służyli Mu całym sercem i całą duszą.
6 Potem Jozue pobłogosławił ich i odesłał, a oni poszli do swoich namiotów. 7 Jednej połowie pokolenia Manassesa dał Mojżesz posiadłość w Baszanie, a drugiej połowie dał Jozue dziedzictwo przy ich braciach po zachodniej stronie Jordanu. Ich także odesłał Jozue do namiotów, i pobłogosławił. 8 I powiedział do nich: Powracacie do waszych namiotów z wielkimi bogactwami, z bardzo licznym bydłem, ze srebrem, złotem, miedzią, żelazem i wielką ilością szat. Podzielcie się z waszymi braćmi łupem zdobytym na wrogach.
9 Odeszli więc potomkowie Rubena, potomkowie Gada i połowa szczepu Manassesa od Izraelitów z Szilo, które leży w ziemi kananejskiej, i wyruszyli do ziemi gileadzkiej, do ziemi swego dziedzictwa, które wzięli w posiadanie zgodnie ze słowem Pana danym Mojżeszowi.
Budowa ołtarza nad Jordanem
10 A gdy potomkowie Rubena, potomkowie Gada i połowa szczepu Manassesa przybyli w okolice Jordanu, który płynie w ziemi kananejskiej, zbudowali tam nad Jordanem wielki, okazały ołtarz. 11 Izraelici zaś usłyszeli wieść, że Rubenici, Gadyci i połowa szczepu Manassesa zbudowali ołtarz na pograniczu ziemi kananejskiej, w okolicach Jordanu po stronie izraelskiej.
12 Gdy więc Izraelici to usłyszeli, zebrała się cała społeczność Izraela w Szilo, aby wyruszyć przeciwko nim na wojnę. 13 Następnie Izraelici posłali do Rubenitów, do Gadytów i do połowy szczepu Manassesa, do ziemi gileadzkiej, Pinchasa, syna kapłana Eleazara, 14 a z nim dziesięciu naczelników, po jednym naczelniku z każdego rodu, ze wszystkich plemion izraelskich. Każdy z nich był głową rodu dla tysięcy Izraela. 15 Przybyli więc do Rubenitów, Gadytów i do połowy szczepu Manassesa, do ziemi gileadzkiej i oznajmili im: 16 Tak mówi cała społeczność Pana: Co oznacza ta niewierność, której dopuściliście się wobec Boga Izraela? Odwróciliście się dziś od Pana, budując sobie ołtarz i buntując się dziś przeciwko Panu. 17 Czy nie dość winy z Peor, z której do dziś nie zdołaliśmy się oczyścić i przez którą klęska spadła na społeczność Pana? 18 Wy zaś odwracacie się dziś od Pana. Jeżeli zbuntujecie się dziś przeciwko Panu, to jutro rozgniewa się na całą społeczność Izraela. 19 Jeśli ziemia, którą posiadacie, jest nieczysta, przejdźcie do ziemi, która jest własnością Pana, gdzie znajduje się PrzybytekPana, i zamieszkajcie między nami. Nie buntujcie się jednak przeciwko Panu i nie buntujcie się przeciwko nam, budując sobie ołtarz poza ołtarzem Pana, naszego Boga. 20 Gdy Akan, syn Zeracha, dopuścił się niewierności względem prawa klątwy, to czy gniew Boży nie spadł na całą społeczność Izraela? Przecież z powodu jego winy umarł nie tylko on.
21 Wtedy Rubenici, Gadyci i połowa szczepu Manassesa oświadczyli naczelnikom nad tysiącami Izraela: 22 Bóg bogów, Pan, Bóg bogów, Pan, wie o tym i Izrael powinien to wiedzieć. Jeśli dopuściliśmy się nieposłuszeństwa lub buntu przeciwko Panu, to niech nas dziś nie wybawia. 23 Niech Pan sam osądzi, czy zbudowaliśmy sobie ołtarz, aby odwrócić się od Pana i aby składać na nim ofiarę całopalną, ofiarę z pokarmów i ofiary wspólnotowe. 24 Czy nie uczyniliśmy tego raczej z troski, że w przyszłości wasi synowie mogliby powiedzieć naszym synom: Co macie wspólnego z Panem, Bogiem Izraela? 25 Pan ustalił na Jordanie granicę między nami a wami, Rubenitami i Gadytami, i nie macie udziału w Panu. Wtedy wasi synowie mogliby sprawić, że nasi synowie nie będą się lękać Pana. 26 Postanowiliśmy więc: Zbudujemy sobie ołtarz, nie na ofiarę całopalną i nie na ofiarę krwawą, 27 ale aby był świadectwem pomiędzy nami a wami i pokoleniami po nas, że chcemy pełnić służbę przed Panem przez nasze ofiary całopalne, ofiary krwawe i ofiary wspólnotowe, aby wasi synowie nie powiedzieli w przyszłości naszym synom: Nie macie udziału w Panu. 28 Pomyśleliśmy więc: Gdyby w przyszłości tak oświadczyli nam i naszym potomkom, wtedy odpowiemy: Spójrzcie na konstrukcję ołtarza Pana, który zbudowali nasi ojcowie, nie na ofiarę całopalną i nie na ofiarę krwawą, lecz aby był świadectwem dla nas i dla was. 29 W żadnym wypadku nie zamierzamy buntować się przeciwko Panu ani odwracać się dzisiaj od Pana, budując ołtarz na ofiarę całopalną, ofiarę z pokarmów lub ofiarę krwawą poza ołtarzem Pana, naszego Boga, poza tym ołtarzem, który stoi przed Jego przybytkiem.
30 Kapłan Pinchas wraz z towarzyszącymi mu naczelnikami społeczności i naczelnikami nad tysiącami Izraela wysłuchali słów, które wypowiedzieli Rubenici, Gadyci i potomkowie Manassesa, i uznali je za słuszne. 31 Wtedy kapłan Pinchas, syn Eleazara, zwrócił się do Rubenitów, do Gadytów i do potomków Manassesa: Dzisiaj przekonaliśmy się, że Pan jest wśród nas, ponieważ nie dopuściliście się niewierności wobec Pana i uchroniliście Izraelitów przed karą Pana.
32 Kapłan Pinchas, syn Eleazara, powrócił więc wraz z naczelnikami od Rubenitów i Gadytów z ziemi gileadzkiej do ziemi kananejskiej, do Izraelitów i przekazał im tę odpowiedź. 33 Izraelici uznali ją za słuszną. Izraelici błogosławili Boga i nie zamierzali już wyruszać przeciwko nim na wojnę, aby spustoszyć ziemię, którą zamieszkiwali Rubenici i Gadyci. 34 Rubenici zaś i Gadyci nadali ołtarzowi nazwę Ed, ponieważ mówili: on jest świadectwem dla nas, że Pan jest Bogiem.
El altar junto al Jordán
1 Josué mandó llamar a los rubenitas y gaditas, y a la media tribu de Manasés,
2 y les dijo:
«Ustedes han cumplido con lo que les mandó Moisés, el siervo del Señor, y a mí me han obedecido en todo.
3 En todo este tiempo no han abandonado a sus hermanos, y se han esforzado por cumplir los mandamientos del Señor nuestro Dios.
4 Ahora que nuestro Señor y Dios ha dado reposo a sus hermanos, tal y como lo había prometido, ya pueden volver a sus campamentos, a la tierra que es de ustedes, y que Moisés, el siervo del Señor, les dio al otro lado del Jordán.
5 Solamente les pido que cumplan fielmente el mandamiento y la ley que Moisés, siervo del Señor, les dio: que amen al Señor nuestro Dios, y que se mantengan en todos sus caminos; que cumplan sus mandamientos y lo sigan solamente a él, y que le sirvan con todo su corazón y con toda su alma.»
6 Luego de bendecirlos, Josué los despidió, y ellos volvieron a sus campamentos.
7 Una media tribu de Manasés había recibido de Moisés un territorio en Basán; a la otra mitad Josué le dio tierras entre sus hermanos en la región occidental del río Jordán. También a ellos los bendijo y los envió a sus campamentos.
8 Les dijo:
«Vuelvan a sus tierras. Ya que llevan grandes riquezas y mucho ganado, y plata, oro, bronce y muchos vestidos, compartan con sus hermanos ese botín que le arrebataron a sus enemigos.»
9 Los hijos de Rubén y de Gad, y la media tribu de Manasés, se marcharon y se alejaron de los hijos de Israel. Salieron de Silo, que estaba en la tierra de Canaán, y se fueron a Galaad, donde en conformidad con lo que el Señor le mandó a Moisés tenían sus posesiones.
10 Cuando llegaron a los límites del Jordán, en la tierra de Canaán, los hijos de Rubén y de Gad y la media tribu de Manasés levantaron un altar muy grande e impresionante junto al río Jordán.
11 El pueblo de Israel se enteró de que sus hermanos habían edificado ese altar junto al Jordán, frente a la tierra de Canaán,
12 y en cuanto lo supieron, todos ellos se reunieron en Silo, dispuestos a ir y pelear contra ellos,
13 aunque antes enviaron a Finés, hijo del sacerdote Eleazar, para que hablara en Galaad con los hijos de Rubén y Gad, y con la media tribu de Manasés.
14 Finés fue acompañado de diez jefes que representaban a cada una de las familias de Israel.
15 Estos fueron a hablar con los hijos de Rubén y de Gad, y con la media tribu de Manasés, y les dijeron:
16 «Todo el pueblo del Señor pregunta: “¿Por qué faltan a su juramento y pecan contra el Dios de Israel? ¿Por qué se apartan de su camino levantando un altar y rebelándose contra él?
17 ¿No ha sido suficiente la maldad de Pegor, de la que todavía no estamos limpios, y por la cual hubo tantas muertes entre el pueblo del Señor,
18 para que ahora ustedes se aparten y ya no lo sigan?” Hoy ustedes se rebelan contra el Señor, ¡y mañana él se enojará contra todo el pueblo de Israel!
19 Si creen que la tierra que les ha tocado es impura, vengan a nuestra tierra, que es posesión del Señor, pues allí está su tabernáculo, y tomen las tierras que deseen; pero no se rebelen contra el Señor ni contra nosotros, pues así lo dan a entender al levantar otro altar, aparte del que ya tiene el Señor nuestro Dios.
20 ¿Acaso no fue un gran pecado el que cometió Acán hijo de Zeraj, al tomar lo que estaba bajo maldición, y por eso el Señor se enojó con toda la comunidad de Israel? ¡Y ese hombre no murió solo en su maldad!»
21 Los hijos de Rubén y de Gad, y la media tribu de Manasés, les respondieron a los jefes de las familias de Israel:
22 «El Señor, el Dios de dioses, sabe que no lo hicimos por rebelión o por pecar contra él. El Señor, el Dios de dioses, lo sabe, y que lo sepa también Israel: si mentimos, que nos haga morir hoy mismo.
23 Si levantamos el altar por no querer seguir al Señor, o para ofrecer a otros dioses sacrificios, holocaustos u ofrendas de paz, que el Señor mismo nos lo demande.
24 Nosotros levantamos este altar por temor de que el día de mañana los hijos de ustedes les pregunten a los nuestros: “Y ustedes, ¿qué relación tienen con el Señor, Dios de Israel?
25 El Señor ha puesto el Jordán por lindero entre ustedes y nosotros, así que ustedes, hijos de Rubén y de Gad, no tienen nada que ver con el Señor.” Entonces los hijos de ustedes harían que los nuestros dejaran de honrarlo.
26 Por eso decidimos levantar este altar. No para ofrecer holocaustos ni sacrificios,
27 sino como un testimonio entre ustedes y nosotros, y para los que nazcan después, para que sepan que nosotros podemos servir al Señor con nuestros holocaustos, sacrificios y ofrendas de paz. Así el día de mañana los hijos de ustedes no podrán decir a los nuestros que no tenemos nada que ver con el Señor.
28 Nosotros pensamos: “Si acaso llegaran a decirnos eso a nosotros, o a nuestras generaciones futuras, les diremos que se fijen en la semejanza de este altar, que hicieron nuestros padres, con el altar del Señor; pues no lo hicieron para ofrecer holocaustos o sacrificios, sino como un testimonio entre ustedes y nosotros.”
29 No permita el Señor que alguna vez nos rebelemos contra él, ni que nos apartemos o dejemos de seguirlo, porque no levantamos este altar para ofrecer holocaustos, ni ofrendas o sacrificios. Nosotros reconocemos que hay un solo altar del Señor nuestro Dios, y que este se halla delante de su tabernáculo.»
30 Cuando el sacerdote Finés y los jefes del pueblo y de las tribus de Israel oyeron las palabras de los hijos de Rubén y de Gad, y de los hijos de Manasés, les pareció bien lo que dijeron.
31 Entonces Finés, que era hijo del sacerdote Eleazar, les dijo:
«Hoy hemos comprendido que el Señor está entre nosotros, porque ustedes no han intentado traicionar al Señor. Han librado de su enojo a los hijos de Israel.»
32 Entonces Finés, hijo del sacerdote Eleazar, y los jefes, dejaron a los hijos de Rubén y de Gad, y regresaron a la tierra de Canaán para informar de lo sucedido a los hijos de Israel.
33 La respuesta les pareció bien, y bendijeron a Dios y no hablaron más de pelear ni de destruir la tierra que habitaban los hijos de Rubén y de Gad.
34 Estos, por su parte, llamaron al altar «Testimonio», pues dijeron: «Este altar es para nosotros un testimonio de que el Señor es Dios.»