1 Dlatego zostawmy podstawy nauki o Chrystusie i przejdźmy do tego, co doskonałe. Nie kładźmy ponownie fundamentu odwracania się od martwych uczynków i fundamentu wiary w Boga, 2 nauki o chrztach, o nakładaniu rąk, o powstaniu z martwych i o sądzie wiecznym. 3 I to uczynimy, jeśli Bóg pozwoli. 4 Niemożliwe jest przecież, aby ci, którzy raz otrzymali światło, którzy zakosztowali daru niebiańskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, 5 którzy zakosztowali wspaniałego Słowa Boga i mocy przyszłego wieku, 6 a mimo to odpadli, znowu odnowili się dla nawrócenia, gdyż sami od nowa krzyżują Syna Boga i wystawiają na szyderstwo. 7 Gdy bowiem ziemia wypije spadający na nią obficie deszcz i rodzi rośliny pożyteczne dla tych, dla których jest użyźniana, otrzymuje błogosławieństwo od Boga. 8 Jeżeli natomiast wydaje ciernie i osty, jest bez wartości i bliska przekleństwa. I w końcu zostanie spalona.
9 Jeśli zaś chodzi o was, umiłowani, to choć tak mówimy, jesteśmy przekonani, że jesteście lepsi i macie udział w zbawieniu. 10 Bóg przecież nie jest niesprawiedliwy, dlatego nie zapomni o waszym dziele i miłości, jaką okazaliście wobec Jego imienia, gdy usługiwaliście świętym i nadal służycie. 11 Pragniemy jednak, aby każdy z was wykazywał tę samą gorliwość w celu spełnienia nadziei aż do końca. 12 Nie bądźcie ociężali, lecz naśladujcie tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice.
Niezmienna obietnica Boga
13 Kiedy bowiem Bóg dał obietnicę Abrahamowi, a nikogo większego nie miał, na kogo mógłby przysiąc, to przysiągł na samego siebie . 14 Powiedział: Zapewniam, że napełnię cię błogosławieństwem i hojnie rozmnożę . 15 A ponieważ Abraham okazał się cierpliwy, osiągnął to, co zostało obiecane. 16 Ludzie bowiem przysięgają na kogoś większego, a potwierdzeniem zakończenia każdego sporu jest dla nich przysięga. 17 W ten sposób Bóg, chcąc dobitnie pokazać dziedzicom obietnicy niezmienność swojej decyzji, zagwarantował ją przysięgą, 18 abyśmy przez te dwie niezmienne sprawy, w których jest niemożliwe, żeby Bóg skłamał, mieli silną zachętę, my, którzy uciekliśmy, by pochwycić daną nam nadzieję. 19 Jest ona jakby kotwicą dla duszy, niezawodną, mocną, przenikającą poza wewnętrzną zasłonę, 20 gdzie jako poprzednik wszedł dla nas Jezus, stając się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.
1 Por lo tanto, dejemos a un lado las enseñanzas elementales acerca de Cristo, y avancemos hacia la perfección. No volvamos a cuestiones básicas, tales como el arrepentirnos de las acciones que nos llevan a la muerte, o la fe en Dios,
2 o las enseñanzas acerca del bautismo, o la imposición de manos, o la resurrección de los muertos y el juicio eterno.
3 Todo esto lo haremos, si Dios nos lo permite.
4 No es posible que los que alguna vez fueron iluminados y saborearon el don celestial, y tuvieron parte en el Espíritu Santo,
5 y saborearon además la buena palabra de Dios y los poderes del mundo venidero,
6 pero volvieron a caer, vuelvan también a ser renovados para arrepentimiento. ¡Eso sería volver a crucificar al Hijo de Dios para ellos mismos, y exponerlo a la vergüenza pública!
7 Cuando la tierra absorbe la lluvia que le cae con frecuencia, y produce plantas útiles para quienes la cultivan, recibe la bendición de Dios;
8 pero cuando produce espinos y abrojos, no vale nada; poco le falta para ser maldecida, y acaba por ser quemada.
9 Queridos hermanos, aunque hablamos así, con respecto a ustedes estamos convencidos de cosas mejores, que tienen que ver con la salvación.
10 Porque Dios es justo, y no olvidará el trabajo de ustedes y el amor que han mostrado hacia él mediante el servicio a los santos, como hasta ahora lo hacen.
11 Pero deseamos que cada uno de ustedes muestre el mismo entusiasmo hasta el fin, para la plena realización de su esperanza
12 y para que no se hagan perezosos, sino que sigan el ejemplo de quienes por medio de la fe y la paciencia heredan las promesas.
13 Cuando Dios hizo la promesa a Abrahán, juró por sí mismo, porque no había nadie superior a él por quien jurar,
14 y dijo: «Ciertamente te bendeciré con abundancia y multiplicaré tu descendencia».
15 Y Abrahán esperó con paciencia, y recibió lo que Dios le había prometido.
16 Cuando alguien jura, lo hace por alguien superior a sí mismo. De esa manera confirma lo que ha dicho y pone fin a toda discusión.
17 Por eso Dios, queriendo demostrar claramente a los herederos de la promesa que sus propósitos no cambian, les hizo un juramento,
18 para que por estas dos cosas que no cambian, y en las que Dios no puede mentir, tengamos un sólido consuelo los que buscamos refugio y nos aferramos a la esperanza que se nos ha propuesto.
19 Esta esperanza mantiene nuestra alma firme y segura, como un ancla, y penetra hasta detrás del velo,
20 donde Jesús, nuestro precursor, entró por nosotros y llegó a ser sumo sacerdote para siempre, según el orden de Melquisedec.