1 Dlatego zostawmy podstawy nauki o Chrystusie i przejdźmy do tego, co doskonałe. Nie kładźmy ponownie fundamentu odwracania się od martwych uczynków i fundamentu wiary w Boga, 2 nauki o chrztach, o nakładaniu rąk, o powstaniu z martwych i o sądzie wiecznym. 3 I to uczynimy, jeśli Bóg pozwoli. 4 Niemożliwe jest przecież, aby ci, którzy raz otrzymali światło, którzy zakosztowali daru niebiańskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, 5 którzy zakosztowali wspaniałego Słowa Boga i mocy przyszłego wieku, 6 a mimo to odpadli, znowu odnowili się dla nawrócenia, gdyż sami od nowa krzyżują Syna Boga i wystawiają na szyderstwo. 7 Gdy bowiem ziemia wypije spadający na nią obficie deszcz i rodzi rośliny pożyteczne dla tych, dla których jest użyźniana, otrzymuje błogosławieństwo od Boga. 8 Jeżeli natomiast wydaje ciernie i osty, jest bez wartości i bliska przekleństwa. I w końcu zostanie spalona.
9 Jeśli zaś chodzi o was, umiłowani, to choć tak mówimy, jesteśmy przekonani, że jesteście lepsi i macie udział w zbawieniu. 10 Bóg przecież nie jest niesprawiedliwy, dlatego nie zapomni o waszym dziele i miłości, jaką okazaliście wobec Jego imienia, gdy usługiwaliście świętym i nadal służycie. 11 Pragniemy jednak, aby każdy z was wykazywał tę samą gorliwość w celu spełnienia nadziei aż do końca. 12 Nie bądźcie ociężali, lecz naśladujcie tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice.
Niezmienna obietnica Boga
13 Kiedy bowiem Bóg dał obietnicę Abrahamowi, a nikogo większego nie miał, na kogo mógłby przysiąc, to przysiągł na samego siebie . 14 Powiedział: Zapewniam, że napełnię cię błogosławieństwem i hojnie rozmnożę . 15 A ponieważ Abraham okazał się cierpliwy, osiągnął to, co zostało obiecane. 16 Ludzie bowiem przysięgają na kogoś większego, a potwierdzeniem zakończenia każdego sporu jest dla nich przysięga. 17 W ten sposób Bóg, chcąc dobitnie pokazać dziedzicom obietnicy niezmienność swojej decyzji, zagwarantował ją przysięgą, 18 abyśmy przez te dwie niezmienne sprawy, w których jest niemożliwe, żeby Bóg skłamał, mieli silną zachętę, my, którzy uciekliśmy, by pochwycić daną nam nadzieję. 19 Jest ona jakby kotwicą dla duszy, niezawodną, mocną, przenikającą poza wewnętrzną zasłonę, 20 gdzie jako poprzednik wszedł dla nas Jezus, stając się arcykapłanem na wieki na wzór Melchizedeka.
1 Dlatego pominąwszy początki nauki o Chrystusie, zwróćmy się ku rzeczom wyższym, nie powracając ponownie do podstaw nauki o odwróceniu się od martwych uczynków i o wierze w Boga,
2 Nauki o obmywaniach, o wkładaniu rąk, o zmartwychwstaniu i o sądzie wiecznym.
3 To właśnie uczynimy, jeśli Bóg pozwoli.
4 Jest bowiem rzeczą niemożliwą, żeby tych — którzy raz zostali oświeceni i zakosztowali daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami Ducha Świętego,
5 I zakosztowali Słowa Bożego, że jest dobre oraz, cudownych mocy wieku przyszłego —
6 Gdy odpadli, powtórnie odnowić i przywieść do pokuty, ponieważ oni sami ponownie krzyżują Syna Bożego i wystawiają go na urągowisko.
7 Albowiem ziemia, która piła deszcz często na nią spadający i rodzi rośliny użyteczne dla tych, którzy ją uprawiają, otrzymuje błogosławieństwo od Boga;
8 Lecz ta, która wydaje ciernie i osty, jest bezwartościowa i bliska przekleństwa, a kresem jej spalenie.
9 Ale chociaż tak mówimy, to jeśli chodzi o was, umiłowani, jesteśmy przekonani o czymś lepszym, zwłaszcza co dotyczy zbawienia.
10 Wszak Bóg nie jest niesprawiedliwy, aby miał zapomnieć o dziele waszym i o miłości, jaką okazaliście dla imienia jego, gdy usługiwaliście świętym i gdy usługujecie.
11 Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość dla zachowania pełni nadziei aż do końca,
12 Abyście się nie stali ociężałymi, ale byli naśladowcami tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice.
Obietnice Boga natchnieniem nadziei
13 Gdy bowiem Bóg dał Abrahamowi obietnicę, a nie miał nikogo większego, na kogo by przysiąc, przysiągł na siebie samego,
14 Mówiąc: Zaiste, będę błogosławił ci obficie i rozmnożę cię bez miary;
15 A tak, ponieważ czekał cierpliwie, otrzymał to, co było obiecane.
16 Ludzie bowiem przysięgają na kogoś większego, a zakończeniem wszelkiego ich sporu jest przysięga, która jest stwierdzeniem;
17 Również Bóg, chcąc wyraźniej dowieść dziedzicom obietnicy niewzruszoności swego postanowienia, poręczył je przysięgą,
18 Abyśmy przez dwa niewzruszone wydarzenia, co do których niemożliwą jest rzeczą, by Bóg zawiódł, my, którzy ocaleliśmy, mieli mocną zachętę do pochwycenia leżącej przed nami nadziei.
19 Jej to trzymamy się jako kotwicy duszy, pewnej i mocnej, sięgającej aż poza zasłonę,
20 Gdzie jako poprzednik wszedł za nas Jezus, stawszy się arcykapłanem według porządku Melchisedeka na wieki.