Dominacja babilońska
1 Lud tego kraju wybrał Jehoachaza, syna Jozjasza, i ustanowił go królem w Jerozolimie na miejsce jego ojca. 2 Jehoachaz miał dwadzieścia trzy lata, gdy został królem, i królował w Jerozolimie trzy miesiące. 3 Król Egiptu pozbawił go władzy w Jerozolimie i nałożył na kraj haracz – sto talentów srebra i talent złota. 4 Potem król Egiptu ustanowił Eliakima, jego brata, królem nad Judą i Jerozolimą, i zmienił jego imię na Jojakim, a Jehoachaza, jego brata, wziął Neko i uprowadził do Egiptu.
5 Jojakim miał dwadzieścia pięć lat, gdy został królem, i królował w Jerozolimie jedenaście lat. Czynił to, co złe w oczach Pana, swego Boga. 6 Wystąpił przeciwko niemu Nebukadnessar, król Babilonu, i zakuł go w dwa łańcuchy z brązu, aby uprowadzić go do Babilonu. 7 Nebukadnessar przywiózł do Babilonu niektóre naczynia domu Pana i złożył je w swoim pałacu w Babilonie.
8 A pozostałe dzieje Jojakima, jego obrzydliwości, które popełnił, i znalezione dowody świadczące przeciwko niemu, to jest opisane w Księdze Królów Izraela i Judy. A królem po nim został jego syn, Jojakin.
9 Jojakin miał osiem lat, gdy został królem, a królował w Jerozolimie trzy miesiące i dziesięć dni. I czynił to, co złe w oczach Pana. 10 Na początku roku król Nebukadnessar posłał i sprowadził go do Babilonu z drogocennymi naczyniami domu Pana, a królem nad Judą i Jerozolimą uczynił Sedecjasza, jego brata.
11 Sedecjasz miał dwadzieścia jeden lat, gdy został królem i królował w Jerozolimie jedenaście lat. 12 Czynił to, co złe w oczach Pana, swego Boga, i nie ukorzył się przed prorokiem Jeremiaszem, przemawiającym w imieniu Pana. 13 Zbuntował się także przeciwko królowi Nebukadnessarowi, który kazał mu przysiąc na Boga, i swój kark uczynił nieugiętym, a swe serce – nieustępliwym, aby nie zwrócić się ku Panu, Bogu Izraela. 14 Także wszyscy przełożeni kapłanów, kapłani i lud pomnażali niewierność, podobną do wszystkich obrzydliwości narodów, i zbezcześcili dom Pana, który On poświęcił w Jerozolimie.
15 Pan, Bóg ich ojców, posyłał do nich nieustannie swych wysłańców, ponieważ miał litość nad swym ludem, nad miejscem swego zamieszkania. 16 A oni drwili z posłańców Bożych, pogardzali Jego słowami i wyszydzali Jego proroków. Aż wzmógł się gniew Pana przeciwko ludowi, tak że nie było możliwości ocalenia. 17 I sprowadził przeciwko nim króla chaldejskiego, który zabił mieczem ich młodzieńców w ich świątyni. Nie miał litości dla młodzieńca ani dla dziewicy, dla starca ani sędziwego – wszystkich wydał w jego ręce. 18 Wszystkie naczynia domu Bożego, wielkie i małe, i skarby domu Pana oraz skarby króla i jego naczelników – wszystko sprowadził do Babilonu. 19 Spalono dom Boży i zburzono mury Jerozolimy. Spalono doszczętnie wszystkie jej pałace, a wszystkie drogocenne przedmioty przeznaczono do zniszczenia.
20 Król chaldejski uprowadził do Babilonu ocalałych od miecza i byli dla niego i jego synów niewolnikami aż do zapanowania królestwa Persji, 21 aby wypełniło się słowo Pana, wypowiedziane ustami Jeremiasza: Dopóki ziemia nie wywiąże się ze swoich szabatów, przez wszystkie dni swego spustoszenia będzie odpoczywać, aż wypełni się siedemdziesiąt lat.
22 W pierwszym roku króla perskiego Cyrusa, aby wypełniło się słowo Pana wypowiedziane przez Jeremiasza, wzbudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego i kazał ogłosić w całym swoim królestwie, a także na piśmie:
23 Tak mówi Cyrus, król perski: Pan, Bóg niebios, dał mi wszystkie królestwa ziemi. On też nakazał mi, abym zbudował Mu dom w Jerozolimie, która jest w Judzie. Ktokolwiek więc spośród was należy do całego Jego ludu – to Pan, jego Bóg, jest z nim – niech idzie!
Obwołanie królem i detronizacja Jehoachaza
(II Król. 23,31—35)1 Potem prosty lud zabrał Jehoachaza, syna Jozjasza, i obwołali go królem w Jeruzalemie w miejsce jego ojca.
2 Jehoachaz miał dwadzieścia trzy lata, gdy objął władzę królewską, a panował trzy miesiące w Jeruzalemie.
3 Król egipski usunął go od władzy w Jeruzalemie i nałożył na kraj haracz w wysokości stu talentów srebra i talentu złota.
4 Król egipski ustanowił też królem nad Judą i Jeruzalemem jego brata Eljakima, zmieniając jego imię na Jehojakim; Jehoachaza zaś, jego brata, Necho zabrał i uprowadził do Egiptu.
Panowanie Jehojakima
(II Król. 23,36—24,7)5 Jehojakim miał dwadzieścia pięć lat, gdy objął władzę królewską, a panował jedenaście lat w Jeruzalemie, czynił zaś to, co złe w oczach Pana, jego Boga.
6 Przeciwko niemu wyruszył Nebukadnesar, król babiloński, kazał go zakuć w spiżowe kajdany, aby go zaprowadzić do Babilonu.
7 Także część naczyń świątyni Pańskiej sprowadził Nebukadnesar do Babilonu i umieścił je w swoim pałacu w Babilonie.
8 Pozostałe zaś sprawy Jehojakima i obrzydliwości, jakie popełnił, i co go potem spotkało, jest zapisane w Księdze Królów Izraelskich i Judzkich. Władzę królewską po nim objął jego syn Jehojachin.
Uprowadzenie Jehojachina do Babilonu
(II Król. 24,8—17)9 Jehojachin miał osiemnaście lat, gdy objął władzę królewską, a panował trzy miesiące i dziesięć dni w Jeruzalemie, czynił zaś to, co złe w oczach Pana.
10 Na przełomie roku przesłał król Nebukadnesar rozkaz, aby sprowadzić go do Babilonu wraz z drogocennymi przyborami świątyni Pańskiej, a królem nad Judą i Jeruzalemem ustanowił Sedekiasza, jego brata.
Panowanie Sedekiasza
(II Król. 24,18—20Jer. 52,1—3)11 Sedekiasz miał dwadzieścia jeden lat, gdy objął władzę królewską, a panował jedenaście lat w Jeruzalemie.
12 Czynił zaś to, co złe w oczach Pana, jego Boga, i nie ukorzył się przed prorokiem Jeremiaszem, przez którego przemawiał Pan.
13 Zbuntował się również przeciwko królowi Nebukadnesarowi, któremu na Boga zaprzysiągł uległość, przeciwnie, usztywnił swój kark i zatwardził swoje serce tak, iż nie nawrócił się do Pana, Boga Izraela.
14 Także wszyscy książęta judzcy i kapłani oraz lud coraz bardziej grzęźli w niewierności, naśladując wszelkie obrzydliwości narodów, bezczeszcząc świątynię Pańską, którą On poświęcił w Jeruzalemie.
15 A przecież Pan, Bóg ich ojców, nieustannie wysyłał do nich swoich posłańców, litując się nad swoim ludem i nad swoim mieszkaniem.
16 Lecz oni drwili z posłańców Bożych, pogardzali jego słowami i wyszydzali jego proroków, aż gniew Pana na jego własny lud wzmógł się tak, iż nie było już ratunku.
Niewola babilońska
(II Król. 25,8—21Jer. 39,8—10Jer. 52,12—30)17 Toteż sprowadził na nich króla chaldejskiego, który pobił mieczem ich pierworodnych w ich świętym przybytku, nie oszczędzając ani młodzieńców, ani dziewic, ani starców, ani sędziwych. Wszystkich wydał Pan w jego ręce.
18 Wszystkie przybory świątyni Bożej, wielkie i małe, skarby świątyni Pańskiej i skarby króla i jego książąt, wszystko to wywiózł do Babilonu.
19 Spalili oni świątynię Bożą, zburzyli mury Jeruzalemu, wszystkie jego pałace spalili ogniem, tak iż wszystkie drogocenne sprzęty zniszczały.
20 Następnie uprowadził do niewoli do Babilonu wszystkich pozostałych, którzy ocaleli od miecza, i tam zostali niewolnikami jego i jego synów aż do nastania królestwa perskiego.
21 Tak wypełniło się słowo Pana, wypowiedziane przez usta Jeremiasza tej treści: Przez cały czas spustoszenia, dopóki kraj nie odpłaci swoich sabatów, będzie odpoczywał, aby dopełnić siedemdziesiąt lat.
Orędzie króla perskiego Cyrusa
(Ezdr. 1,1—4)22 W pierwszym roku panowania Cyrusa, króla perskiego, ażeby wypełniło się słowo Pana wypowiedziane przez usta Jeremiasza, pobudził Pan ducha Cyrusa, króla perskiego, żeby ogłosił ustnie, a także pisemnie w całym swoim królestwie:
23 Tak mówi Cyrus, król perski: Wszystkie królestwa ziemi dał mi Pan, Bóg niebios. On też nakazał mi, abym mu zbudował świątynię w Jeruzalemie, które leży w Judzie. Kto z całego jego ludu jest wśród was, niech Pan, jego Bóg, będzie z nim — niech wyrusza!