1 Następnie Moabici i Ammonici wraz z niektórymi Meunitami wyruszyli przeciwko Jehoszafatowi na wojnę. 2 Gdy oni przyszli i donieśli Jehoszafatowi: Idzie przeciw tobie wielki tłum z drugiej strony morza, z Aramu, i oto są już w Chaseson-Tamar, to jest w En-Gedi; 3 wtedy Jehoszafat przeraził się. Zwrócił się, aby szukać Pana i ogłosił post w całej ziemi Judy. 4 Zebrali się Judejczycy, aby szukać Pana. Przybyli także z miast Judy, aby błagać Pana. 5 Jehoszafat stanął pośród zgromadzenia Judy i Jerozolimy, w domu Pana, naprzeciw nowego dziedzińca, 6 i powiedział: Panie, Boże naszych ojców, czy to nie Ty jesteś Bogiem w niebiosach? I nie Ty rządzisz wszystkimi królestwami ludów? A w Twej ręce moc i potęga, i nie ma nikogo, kto by się Tobie oparł. 7 Czyż to nie Ty, Boże nasz, usunąłeś mieszkańców tej ziemi sprzed oblicza Twego ludu, Izraela, i dałeś ją potomstwu Abrahama, który Cię pokochał na wieki? 8 Zamieszkali w niej i wybudowali w niej dla Ciebie świątynię, dla Twego imienia, mówiąc: 9 Jeśli przyjdzie na nas zło, miecz, sąd albo zaraza lub głód, to staniemy przed tym domem i przed Tobą, ponieważ Twe imię jest w tym domu. Będziemy wołać do Ciebie w naszym nieszczęściu, a Ty usłyszysz nas i wybawisz. 10 A teraz Ammonici i Moabici oraz mieszkańcy góry Seir – do których nie dałeś wejść Izraelowi, gdy przyszedł z ziemi egipskiej i ominął ich i nie zniszczył – 11 teraz oni odpłacają się nam, wkraczając, aby nas wypędzić z Twojej posiadłości, którą oddałeś nam w dziedzictwo. 12 Boże nasz, czy ich nie osądzisz? Nie ma w nas bowiem mocy w obliczu tak licznego tłumu, który idzie przeciwko nam. A my nie wiemy, co robić, lecz nasze oczy są zwrócone ku Tobie. 13 Wszyscy Judejczycy zaś stali przed obliczem Pana, nawet ich małe dzieci, ich żony i ich synowie.
14 A na Jachazjela, syna Zachariasza, syna Benajasza, syna Jejela, syna Mattaniasza, lewitę z potomków Asafa, zstąpił duch Pana pośrodku zgromadzenia. 15 I powiedział: Słuchajcie, wszyscy Judejczycy, mieszkańcy Jerozolimy i ty, królu Jozafacie: Tak mówi do was Pan: Nie bójcie się i nie przerażajcie w obliczu tego licznego tłumu, ponieważ nie wasza to walka, lecz Boga. 16 Zstąpcie jutro przeciwko nim. Oto oni będą się wspinać stokiem Sis. I znajdziecie ich na końcu doliny, przed pustynią Jeruel. 17 Nie wasza to walka. Zajmijcie miejsce, stójcie i patrzcie na wybawienie, którego dokona Pan. Judo i Jerozolimo, nie bójcie się i nie przerażajcie! Wyjdźcie jutro na spotkanie z nimi, a Pan będzie z wami.
18 Jehoszafat skłonił głowę do ziemi, a wszyscy Judejczycy i mieszkańcy Jerozolimy padli przed obliczem Pana, aby oddać Panu pokłon. 19 A lewici spośród potomków Kehatytów i z potomków Koracha, powstali, by potężnym i doniosłym głosem chwalić Pana, Boga Izraela.
20 Rano wstali i wyszli na pustynię Tekoa. A gdy wychodzili, Jehoszafat zatrzymał się i powiedział: Słuchajcie mnie, Judejczycy i mieszkańcy Jerozolimy, zaufajcie Panu, waszemu Bogu, a zostaniecie umocnieni. Zaufajcie Jego prorokom, a wam się powiedzie. 21 Radził się ludu i ustanowił śpiewaków dla Pana, którzy, występując przed wojskiem, chwalili święty majestat: Wysławiajcie Pana, bo Jego łaska trwa na wieki.
22 W czasie, gdy zaczęli śpiewać i chwalić, Pan urządził zasadzkę na Ammonitów, Moabitów i mieszkańców góry Seir, którzy wystąpili przeciwko Judzie. I zostali pobici. 23 Ammonici i Moabici powstali przeciwko mieszkańcom góry Seir, aby ich zniszczyć i wytracić. Gdy skończyli z mieszkańcami Seiru, to wzajemnie się pozabijali. 24 A Judejczycy przyszli do wieży strażniczej na pustyni i spojrzeli: a oto na ziemi leżało mnóstwo trupów i nie było ucieczki. 25 Jehoszafat przybył ze swoim ludem, aby zgarnąć łupy. I znaleźli wśród nich wiele dóbr, szaty, cenne naczynia, i wzięli tyle, że nie mogli unieść. Przez trzy dni zbierali łupy, ponieważ było tego tak wiele. 26 W czwartym dniu zgromadzili się w Dolinie Beraka, ponieważ tam błogosławili Pana. Dlatego to miejsce jest nazywane Doliną Beraka aż do dziś. 27 Potem wszyscy mieszkańcy Judy i Jerozolimy, a na ich czele Jehoszafat, powrócili, aby udać się do Jerozolimy w radości, ponieważ Pan sprawił im radość zwycięstwem nad wrogami.
28 Weszli do Jerozolimy, do domu Pana, z harfami, lirami i trąbami. 29 I strach przed Bogiem padł na wszystkie królestwa ziemskie, gdy usłyszano, że Pan walczył z wrogami Izraela. 30 Królestwo Jehoszafata doznawało spokoju, a jego Bóg dał mu odpocząć od wszystkich wrogów.
31 Jehoszafat królował nad Judą. Miał trzydzieści pięć lat, gdy został królem, i królował w Jerozolimie dwadzieścia pięć lat. A jego matka, córka Szilchiego, miała na imię Azuba. 32 Kroczył drogą swego ojca, Asy, i nie odstąpił od niej, czyniąc to, co słuszne w oczach Pana. 33 Nie usunięto jednak wyżyn, a lud nie miał jeszcze utwierdzonego w sercu Boga swych ojców. 34 Pozostałe dzieje Jehoszafata od początku do końca, są oto opisane w dziejach Jehu, syna Channaniego, i włączone do Księgi Królów Izraela.
35 Potem Jehoszafat, król Judy, sprzymierzył się z Achazjaszem, królem Izraela, który postępował bezbożnie. 36 Sprzymierzył się z nim, aby budować okręty i pływać do Tarszisz. Budowali okręty w Esjon-Geber.
37 Eliezer zaś, syn Dodawiasza z Mareszy, prorokował przeciwko Jehoszafatowi: Ponieważ sprzymierzyłeś się z Achazjaszem, Pan zniszczy twoje dzieło. I rozbiły się okręty i nie zdołały dopłynąć do Tarszisz.
Pokonanie Moabitów i Ammonitów
1 Po tych wydarzeniach ruszyli Moabici, Ammonici, a z nimi także niektórzy Maonici na wojnę z Jehoszafatem.
2 I przyszli posłańcy do Jehoszafata z doniesieniem: Ruszyło przeciwko tobie wielkie wojsko z tamtej strony morza, z Edomu, i oto są już w Chase-son-Tamar, to jest w En-Gedi.
3 Wtedy Jehoszafat zląkł się i postanowił zwrócić się do Pana, ogłosił też post w całej Judzie.
4 Zebrali się więc Judejczycy, ażeby zwrócić się do Pana o pomoc, również ze wszystkich miast judzkich przyszli, aby szukać Pana.
5 Jehoszafat stanął wobec zgromadzenia Judy i Jeruzalemu w świątyni Pańskiej przed nowym dziedzińcem
6 I rzekł: Panie, Boże ojców naszych! Czy nie Ty jesteś Bogiem w niebiesiech? Ty władasz nad wszystkimi królestwami narodów. W twoim ręku jest siła i moc i nie ma takiego, kto by ci móg? sprostać.
7 Czy nie Ty, Boże nasz, wypędziłeś mieszkańców tej ziemi przed swoim ludem izraelskim i dałeś ją potomstwu Abrahama, przyjaciela swego, na wieki?
8 Oni zamieszkali w niej i zbudowali w niej świątynię imieniu twojemu, powiadając:
9 Jeżeli spadnie na nas nieszczęście, miecz karzący, zaraza czy głód, to staniemy przed tą świątynią i przed twoim obliczem, gdyż twoje imię mieszka w tej świątyni, i będziemy wołać do ciebie z głębi naszego ucisku, a Ty wysłuchasz i ocalisz.
10 Oto właśnie teraz Ammonici, Moabici i mieszkańcy gór Seiru, do których nie pozwoliłeś wkroczyć Izraelowi, gdy szedł z ziemi egipskiej, tak iż ominęli ich i nie zniszczyli,
11 Właśnie oni tak nam się odpłacają, że ruszają na nas, aby nas wypędzić z twojego dziedzictwa, które dałeś nam w posiadanie.
12 Boże nasz! Czy ich nie osądzisz? Bo myśmy bezsilni wobec tej licznej tłuszczy, która wyruszyła przeciwko nam; nie wiemy też, co czynić, lecz oczy nasze na ciebie są zwrócone.
13 Podczas tego stali przed Panem wszyscy Judejczycy, nawet ich małe dzieci, ich kobiety i synowie,
14 A wtedy pośród tego zgromadzenia Duch Pański spoczął na Jachazielu, synu Zachariasza, syna Benajasza, syna Jaiela, syna Mattaniasza, Lewicie, z potomków Asafa,
15 I ten rzekł: Posłuchajcie uważnie, wszyscy Judejczycy i wy, mieszkańcy Jeruzalemu, i ty, królu Jehoszafacie! Tak mówi do was Pan: Wy się nie bójcie i nie lękajcie tej licznej tłuszczy! Gdyż nie wasza to wojna, ale Boża.
16 Jutro zejdźcie naprzeciw nich; pójdą oni stokiem Sis, a natkniecie się na nich na skraju doliny przed pustynią Jeruel.
17 Nie waszą rzeczą będzie tam walczyć, ustawcie się tylko i stójcie, i oglądajcie ratunek Pana, o Judo i Jeruzalemie! Nie bójcie się i nie lękajcie! Jutro wyjdźcie przed nich, a Pan będzie z wami!
18 Wtedy Jehoszafat pochylił głowę twarzą aż do ziemi, a także wszyscy Judejczycy i mieszkańcy Jeruzalemu padli przed Panem, oddając pokłon Panu.
19 Lewici zaś z rodu Kehatytów i z rodu Korachitów wstali, aby chwalić Pana, Boga izraelskiego, głosem nader donośnym.
20 Wstawszy wcześnie rano, wyruszyli na pustynię Tekoa. A gdy wyruszali, Jehoszafat stanął i rzekł: Słuchajcie mnie, Judejczycy i mieszkańcy Jeruzalemu! Zawierzcie Panu, Bogu waszemu, a ostaniecie się! Zawierzcie jego prorokom, a poszczęści się wam.
21 A naradziwszy się z ludem, wyznaczył śpiewaków dla Pana, którzy odziani w święte szaty mieli kroczyć przed zbrojnymi i śpiewać hymn pochwalny: Wysławiajcie Pana, albowiem na wieki trwa łaska jego.
22 Gdy tylko zaczęli śpiewać radosne pienia pochwalne, Pan nastawił zasadzkę na Ammonitów, Moabitów i mieszkańców pogórza Seir, którzy ruszyli na Judę i zostali pobici.
23 Ammonici i Moabici wystąpili bowiem przeciwko mieszkańcom pogórza Seir, aby ich doszczętnie wytracić, a gdy wybili mieszkańców Seiru, dopomogli sobie nawzajem do zguby.
24 Gdy zaś Judejczycy doszli do wieży strażniczej u wejścia na pustynię i spojrzeli na tę tłuszczę, oto wszędzie leżały trupy na ziemi i nikt nie ocalał.
25 A gdy Jehoszafat i jego lud zbrojny zabrali się do zagarniania łupu, znaleźli wiele bydła, różnego mienia, szat i kosztownych naczyń, i nabrali tego tyle, że nie mogli unieść. Trzy dni zagarniali łup, gdyż był tak obfity.
26 Czwartego dnia zgromadzili się w Dolinie Beraka, tam bowiem błogosławili Pana; dlatego miejscowości tej nadali nazwę Dolina Beraka i nosi ją ona do dnia dzisiejszego.
27 Potem powrócili wszyscy mężowie judzcy i jeruzalemscy na czele z Jehoszafatem do Jeruzalemu, a wrócili radośni, gdyż Pan uradował ich wyzwoleniem od ich nieprzyjaciół.
28 I wkroczyli do Jeruzalemu przy dźwiękach lutni i cytr, i trąb, i poszli do świątyni Pańskiej.
29 I padł strach przed Bogiem na wszystkie królestwa ziem, gdy usłyszano, że Pan walczył z nieprzyjaciółmi Izraela.
30 A królestwo Jehoszafata zażywało spokoju, którego jego Bóg zewsząd mu użyczył.
Charakterystyka rządów Jehoszafata
(I Król. 22,41—50)31 Tak panował Jehoszafat nad Judą. Władzę królewską objął mając trzydzieści pięć lat, a panował w Jeruzalemie dwadzieścia pięć lat. Matka jego miała na imię Azuba, a była córką Szilchiego.
32 Kroczył on drogą swojego ojca Asy i nie odstąpił od niej, czyniąc to, co prawe w oczach Pana.
33 Jednakże świątynki na wzgórzach nie zostały zniesione i lud nie trwał szczerze przy Bogu swoich ojców.
34 Pozostałe zaś sprawy Jehoszafata, pierwsze i ostatnie, są zapisane w dziejach Jehu, syna Chananiego, które weszły do Księgi Królów Izraelskich.
35 Po tych wydarzeniach Jehoszafat, król judzki, sprzymierzył się z Achazjaszem, królem izraelskim, ten zaś postępował bezbożnie.
36 Sprzymierzył się z nim, aby budować okręty płynące do Tarszysz. Budowali te okręty w Esjon-Geber.
37 Wtedy Eliezer, syn Dodajasza z Mareszy, wystąpił przeciwko Jehoszafatowi z takim proroctwem: Ponieważ sprzymierzyłeś się z Achazjaszem, Pan zdruzgocze twoje dzieło. I rozbiły się te okręty, i nie mogły popłynąć do Tarszysz.