Skarga proroka nad losem Jeruzalemu
1 Ach! Jak samotne leży miasto, niegdyś tak ludne!
Stało się jak wdowa niegdyś wielkie wśród narodów.
Władczyni krain odrabia pańszczyznę.
2 Płacze gorzko po nocy, a jej łzy spływają po licach.
Nikt jej nie pociesza spośród wszystkich jej kochanków,
wszyscy jej przyjaciele ją zdradzili,
stali się jej wrogami.
3 Na wygnanie poszedł Juda, na cierpienie i w ciężką niewolę.
Zamieszkał między poganami
i nie znajduje odpocznienia.
Wszyscy jego prześladowcy dopadli go wśród ucisku.
4 Drogi na Syjon okryte są żałobą,
nikt nie podąża na święto.
Wszystkie jego bramy spustoszone,
jego kapłani jęczą,
jego panny strapione, a on sam pełen goryczy.
5 Jego wrogowie są górą, szczęście sprzyja jego nieprzyjaciołom,
gdyż Pan utrapił go dla wielu jego grzechów.
Jego dzieci poszły na wygnanie pędzone przez wroga.
6 Odjęta jest córce Syjońskiej cała jej chwała,
jej książęta są jak jelenie, które nie znalazły paszy
i uchodzą bez siły przed tym, który je goni.
7 W dniach swej niedoli i tułaczki wspomina Jeruzalem
wszystkie swoje bogactwa, które miało od dawna,
gdy jego lud wpadł w ręce wroga,
a nie było, kto by go ratował.
Gdy to widzieli ciemięzcy,
naśmiewali się z jego zagłady.
8 Ciężko zgrzeszyło Jeruzalem,
dlatego stało się nieczyste.
Wszyscy, którzy je czcili, wzgardzili nim, ponieważ widzieli jego sromotę;
ono samo również wzdycha i odwraca się.
9 Jego nieczystość jest na podołku jego szaty; nie pamiętało o swojej przyszłości
i tak haniebnie upadło, nie ma, kto by je pocieszył.
Wejrzyj, Panie, na moją niedolę,
gdyż nieprzyjaciel się wynosi!
10 Wróg wyciągnął swoją rękę po wszystkie jego skarby.
Widziało nawet pogan, jak wkraczają do jego świątyni,
którym przecież zabroniłeś wchodzić do twojego zgromadzenia.
11 Cały jego lud jęczy, szukając chleba;
swoje kosztowności oddaje za pokarm, aby zachować życie.
Wejrzyj, Panie, i patrz, jak jestem wzgardzone!
12 Nuże, wy wszyscy, którzy przechodzicie drogą, spójrzcie i patrzcie:
Czy jest ból równy mojemu bólowi,
który mnie zadano,
którym dotknął mnie Pan w dniu zapalczywości swojego gniewu?
13 Z wysoka zesłał ogień do moich kości i on przeniknął je,
rozciągnął sieć na moje nogi, zawrócił mnie;
spustoszył mnie, uczynił na zawsze chorym.
14 Mocno ściągnięte jest jarzmo moich grzechów, jego ręką związane.
Włożone zostało na moją szyję;
załamała się moja siła.
Pan wydał mnie w ręce tych, którym nie mogę sprostać.
15 Odrzucił Pan z mojego grona wszystkich bohaterów.
Zwołał przeciwko mnie zgromadzenie, by zniszczyć moją młodzież.
Pan podeptał w tłoczni dziewiczą córkę Judzką.
16 Dlatego płaczę, moje oko, moje oko zalewa się łzami,
bo daleko jest ode mnie pocieszyciel,
który by pokrzepił moją duszę.
Moje dzieci są zgubione, gdyż nieprzyjaciel jest potężny.
17 Syjon wyciąga ręce, lecz nie ma pocieszyciela;
Pan wezwał przeciwko Jakubowi jego wrogich sąsiadów;
Jeruzalem stało się wśród nich nieczyste.
18 Sprawiedliwy okazał się Pan, bo buntowałem się przeciwko jego słowu.
Słuchajcie, wszystkie ludy, i patrzcie na moje cierpienia!
Moje panny i moi młodzieńcy poszli na wygnanie.
19 Wołałom na moich kochanków,
lecz oni mnie zdradzili.
Moi kapłani i moi starsi zginęli w mieście,
szukając żywności, ale nie znaleźli.
20 Wejrzyj, Panie, jak jestem utrapione,
burzą się moje wnętrzności!
Moje serce przewraca się we mnie,
bo byłom bardzo przekorne.
Na zewnątrz osieraca miecz, a w domu zaraza.
21 Słychać jak jęczę, lecz pocieszyciela nie ma.
Wszyscy moi nieprzyjaciele, słysząc o mojej niedoli, cieszą się, że to Ty uczyniłeś.
Sprowadź dzień, który zapowiedziałeś! Niech im się stanie tak, jak mnie!
22 Niech cała ich złość przyjdzie przed ciebie!
Uczyń im tak, jak mnie uczyniłeś z powodu wszystkich moich występków!
Zaiste, wiele jest moich westchnień,
a serce moje chore.
Гіркий плач Єрусалима
1 Яким же самотнім виглядає колись багатолюдне місто! Воно стало, немовби вдовою… Видатна серед народів столиця, – володарка над іншими країнами, – сама стала платником данини.
2 Ночами вона гірко плаче, і її сльози течуть по щоках. Ніхто з усіх колишніх коханців тепер її не потішає. Усі її друзі зреклися її, – навіть стали ворогами.
3 Поневолена Юдея страждає від утисків і тяжкої праці. Живе серед язичників і не знаходить спокою! У важкий для неї час її наздогнали переслідувачі.
4 Дороги на Сіон сумні й вкриті жалобою, позаяк немає тих, котрі поспішали б на свято. Усі його брами спустошені, – його священики зітхають, тужать його дівчата та й самому йому гірко.
5 Його вороги взяли над ним гору, – пощастило його противникам. Адже Господь завдав йому смутку через його численні гріхи. Гнані своїми загарбниками, його діти пішли в неволю.
6 Втратила дочка Сіону всю свою славу. Її вельможі стали, як ті олені, що не знаходять пасовиська, – знесилені, вони втікають від своїх переслідувачів.
7 У часи своїх поневірянь і страждань Єрусалим згадує всі свої блага й скарби, що були в нього в давні часи… Коли ж його мешканці попали в руки гнобителя, ніхто не прийшов йому на допомогу, а його вороги дивились і глузували над його руїнами.
8 Тяжко згрішив Єрусалим і через те став огидним. Всі, котрі його величали, тепер ним гидують, дивлячись на його голизну. Та й сам він зітхає, відвертаючи від сорому своє обличчя.
9 Заплямований поділ спідниці Сіонської дочки, – адже вона не думала про наслідки, які можуть бути в кінці. Як же низько вона впала, і немає кому її потішити! Господи, подивись на мої злигодні, тому що вороги торжествують.
10 Ворог простягнув свою руку на всі її скарби. Адже вона бачила, як язичники входили в її Святиню, – ті, про яких Ти наказав, що вони не повинні ввійти у Твою громаду.
11 Усі його (Єрусалима ) люди стогнуть у пошуках хліба, – всі свої коштовності віддають за їжу, аби лише зберегти життя. Господи, зглянься, – подивися, який я принижений!
12 Ну-бо, ви всі, що проходите дорогою, оберніться і подивіться, – чи є ще десь біль такий, як страждання, що завдані мені, якими вразив Господь мене в день Свого палкого гніву?
13 З висоти Він зіслав у мої кості вогонь, і він (вогонь ) проник у них. Він розтягнув під моїми ногами сітку й повернув мене назад, – Він спустошив мене, і я щодня страждаю.
14 Ярмо моїх гріхів міцно зтягнуте Його рукою, – вони (гріхи) сплетені й тяжіють на моїй шиї. Він попустив, аби зламалась моя сила, – віддав мене мій Господь у руки ворогів , так що я не можу піднятися.
15 Господь позбавив мене всіх моїх хоробрих воїнів. Скликав проти мене натовп, щоб знищити моїх юних захисників. Наче в чавильні, Господь наступив на дівицю, – Юдейську дочку.
16 Тому й плачуть мої очі, – з моїх очей постійно течуть сльози, позаяк покинув мене Той, Котрий міг би мене потішити, й Хто міг би вдихнути у мене життя. Мої діти знищені, оскільки ворог сильніший від мене…
17 Простягає свої руки дочка Сіону, але нікому її потішити. Господь покликав проти Якова довколишні народи, аби вони стали його ворогами. Через них Єрусалим став ритуально нечистим.
18 Справедливий Господь, – голосить дочка Сіону, – адже я була неслухняною Його слову. Послухайте ж, усі народи, й подивіться на мої муки. Моїх дівчат і моїх хлопців попровадили в неволю.
19 Я кликала моїх коханців, але вони мене зрадили. Мої священики та мої старійшини вмирають у місті, оскільки шукають і не знаходять собі їжі, аби врятувати своє життя.
20 Подивися ж, Господи, як я страждаю! У мене всередині все горить, і моє серце немовби перевертається від того, що я так довго чинила опір… Ззовні меч забирає моїх дітей, а вдома – смерть.
21 Всі чують, як я стогну, але нікому мене потішити. Усі мої вороги, які чують про мої нещастя, тішаться, що Ти так учинив. Ти спровадив час, про який провістив, – тож нехай станеться і з ними те, що зі мною!
22 Нехай усі їхні злочини постануть перед Тобою. Тож учини з ними так, як Ти вчинив зі мною за всі мої беззаконня, адже я стогну безперестанку, і моє серце не перестає боліти.