Wzniosłość Boga i nicość bożków
1 Słuchajcie słowa tego, które Pan mówi do was, domu Izraela!
2 Tak mówi Pan:
Nie wdrażajcie się w zwyczaje narodów,
nie lękajcie się znaków niebieskich,
chociaż narody się ich lękają!
3 Gdyż bóstwa ludów są marnością.
Są dziełem rąk rzemieślnika pracującego dłutem w drzewie, ściętym w lesie,
4 Które przyozdabiają srebrem i złotem,
umacniają gwoździami i młotami,
aby się nie chwiało.
5 Są jak straszak na polu ogórkowym,
nie mówią, trzeba je nosić, bo nie mogą chodzić.
Nie bójcie się ich, bo nie mogą szkodzić,
lecz nie mogą też nic dobrego uczynić.
6 Tobie nikt nie dorówna, Panie!
Jesteś wielki i wielkie jest w mocy twoje imię.
7 Któż by się nie bał ciebie, Królu narodów?
Tak, tobie się to należy, gdyż wśród wszystkich mędrców narodów
i wśród wszystkich ich królów nie ma takiego jak Ty.
8 Wszyscy co do jednego są głupi i nierozumni;
niedorzecznością jest cześć oddawana drewnu.
9 Srebro cienko sklepane,
sprowadzone z Tarszyszu,
a złoto z Ofiru,
to dzieło rzemieślnika i rąk złotnika;
ich szata jest z błękitnej i czerwonej purpury.
Wszystko to jest robota znawców.
10 Ale Pan jest prawdziwym Bogiem.
On jest Bogiem żywym i Królem wiecznym;
Od jego gniewu drży ziemia,
a narody nie mogą znieść jego groźby.
11 Tak mówcie o nich:
Bogowie, którzy nie stworzyli nieba ani ziemi,
zginą z ziemi i spod tego nieba.
12 On stworzył ziemię swoją mocą,
utwierdził okrąg ziemi swoją mądrością,
a swoim rozumem rozpostarł niebiosa.
13 Na jego głos szumią wody na niebie;
On sprawia, że obłoki podnoszą się z krańców ziemi,
On z błyskawic wyprowadza deszcz i wypuszcza wiatr ze swoich komór.
14 Głupi jest każdy człowiek i bez rozumu,
na wstyd naraża się każdy złotnik z powodu bałwana,
gdyż złudą są i bez życia jego odlane bożki.
15 Są nicością, dziełem wartym śmiechu,
które w czasie swojego nawiedzenia poginą.
16 Nie takim jak oni jest dział Jakuba,
gdyż On jest stwórcą wszechrzeczy,
a Izrael jego dziedzicznym plemieniem.
Pan Zastępów jest imię jego.
Spustoszenie Judy
17 Podnieś z ziemi swój tłumok,
ty, która jesteś oblężona!
18 Albowiem tak mówi Pan:
Oto Ja tym razem odrzucę precz mieszkańców tej ziemi
i udręczę ich, aby mnie szukali i znaleźli.
19 O, jak mnie boli moja rana!
Mój cios jest nieuleczalny!
A ja myślałem,
że będę mógł znieść to cierpienie.
20 Lecz mój namiot jest zniszczony
i wszystkie moje sznury są zerwane:
moi synowie odeszli ode mnie i nie ma ich.
Nikt już nie rozepnie mojego namiotu,
nikt nie rozciągnie moich zasłon.
21 Gdyż nierozumni byli pasterze i nie szukali Pana,
dlatego nie powiodło im się
i cała ich trzoda jest w rozproszeniu.
22 Słuchaj! Oto nadchodzi wieść i wielki zgiełk z ziemi północnej,
aby miasta judzkie zamienić w pustynię,
w legowisko szakali.
23 Wiem, Panie, że droga człowieka nie od niego zależy
i że nikt, gdy idzie sam, nie kieruje swoim krokiem.
24 Karć mnie, Panie, ale według sprawiedliwej miary,
nie w swoim gniewie, abyś mnie nie zniweczył!
25 Wylej swoją zawziętość na narody, które cię nie znają,
i na plemiona, które nie wzywają twojego imienia,
gdyż pożarły Jakuba, zniszczyły go i spustoszyły jego niwę.
Справжній живий Бог і нікчемні ідоли
1 Послухай, роде Ізраїлів, слова, які щодо вас проголошує Господь!
2 Так говорить Господь: Не привчайтесь до звичаїв народів (язичників ) і не бійтеся небесних ознак, яких бояться ті люди!
3 Адже звичаї інших народів – марнота! Бо ідол – дерево, зрубане в лісі й оброблене сокирою ремісника;
4 воно прикрашене сріблом і золотом, на чомусь укріплене цвяхами та молотком, щоб не впало й не хиталось.
5 Вони (ідоли ), як опудала на баштані, які не розмовляють, – їх неодмінно потрібно носити, оскільки самі не ходять! Тому не бійтеся їх, адже вони не заподіють зла, – та й добра від них не чекайте!
6 Немає подібного до Тебе, Господи! Ти Один величний, – навіть у Твоєму Імені потужна сила.
7 Хто Тебе не боятиметься, Царю народів? Лише Тобі належить поклоніння! Усі мудреці народів, у всіх їхніх царствах, не можуть зрівнятись з Тобою!
8 Всі до одного вони безумні й безглузді, тому їхнє уявне напоумлення – порожнеча, бо що візьмеш з дерева?!
9 Так само й коване срібло, доставлене з Таршішу, як і золото з Уфазу, – усе це виріб митця і руки золотаря. Та й одежа на них з блакиті й порфіри – ніщо інше як вироби вмілих митців.
10 Але Господь є справжнім Богом, – Він живий Бог, вічний Цар! Від Його гніву здригається земля, а народи не здатні витримати Його обурення.
11 Отже, скажіть їм так: боги, які не створили неба і землі, зникнуть з землі та з-під небес!
12 Господь же створив землю силою Своєю, утвердив усесвіт Своєю мудрістю, і Своїм розумом розпростер небеса.
13 Щойно зазвучить Його голос, – у небі починають шуміти води, з країв землі підіймаються хмари, блискавки звіщають про дощ, а з Його сховищ виривається вітер.
14 Стосовно ж людини та її знання, то вона виявляється зовсім немудрою. Адже кожний плавильник золота мав би соромитись свого ідола, розуміючи, що його виріб – ніщо інше як обман, позбавлений духа.
15 Вони нікчемні й варті глузування, оскільки в час відплати будуть знищені.
16 Не таким є уділ Якова! Його майбутнє – Той, Хто створив усе, а плем’я Його спадку – Ізраїль! Господь Саваот – Його Ім’я!
Майбутнє розпорошення народу і знищення Юдейських міст
17 Отже, збирай свої пожитки (клунки ) в краю, який в облозі.
18 Адже так говорить Господь: На цей раз Я відкину від Себе мешканців цього краю, завдам їм страждань, аби вони, шукаючи, знайшли Мене.
19 Горе мені в моїй скрусі! Мої рани невиліковні! Але я сказав: Це заслужена недуга, і я мушу її стерпіти!
20 Мій намет знищений, і всі мої шнури позривані. Мої діти відійшли від мене, і їх більше немає. Нема кому знову розіп’яти мій намет, й нікому повісити мої завіси.
21 Адже пастирі втратили глузд й не шукають Господа, через що їм не пощастило, і всі їхні стада розпорошені.
22 Вже чути галас, – звістка про те, що він наближається! Великий гуркіт несеться зі сторони північного краю, аби обернути Юдейські міста в руїни, – в поселення для шакалів.
Молитва Єремії
23 Знаю, Господи, що не від волі людини залежить її дорога, і сама по собі людина не здатна керувати своєю ходою.
24 Напоумляй мене, Господи, але за Своїм правосуддям, й не в Своєму гніві, щоб мені не загинути.
25 Вилий Своє обурення на народи, які Тебе не знають, і на племена, які не проголошують Твого Імені. Адже вони проковтнули Якова, – вони пожерли й знищили його, а поселення його спустошили.