Pierwsza pieśń o słudze Pana
1 Oto sługa mój, którego popieram,
mój wybrany, którego ukochała moja dusza.
Natchnąłem go moim duchem,
aby nadał narodom prawo.
2 Nie będzie krzyczał ani wołał,
ani nie wyda na zewnątrz swojego głosu.
3 Trzciny nadłamanej nie dołamie
ani knota gasnącego nie dogasi,
ludom ogłosi prawo.
4 Nie upadnie na duchu ani się nie złamie,
dopóki nie utrwali prawa na ziemi;
a jego nauki wyczekują wyspy.
5 Tak powiedział Bóg, Pan,
który stworzył niebo i je rozpostarł,
rozciągnął ziemię wraz z jej płodami,
daje na niej ludziom tchnienie,
a dech życiowy tym, którzy po niej chodzą.
6 Ja, Pan, powołałem cię w sprawiedliwości
i ująłem cię za rękę, strzegę cię
i uczynię cię pośrednikiem przymierza z ludem, światłością dla narodów,
7 Abyś otworzył ślepym oczy,
wyprowadził więźniów z zamknięcia,
z więzienia tych, którzy siedzą w ciemności.
8 Ja, Pan, a takie jest moje imię,
nie oddam mojej czci nikomu
ani mojej chwały bałwanom.
9 Oto wydarzenia dawniejsze już się dokonały,
a to, co ma nastać, zwiastuję;
zanim zacznie kiełkować, opowiem je wam.
Pieśń ku czci Pana
10 Śpiewajcie Panu pieśń nową,
pieśń ku jego czci od krańców ziemi;
niech zaszumi morze i wszystko, co w nim jest,
wyspy i ich mieszkańcy.
11 Niech się odezwie pustynia i ci, którzy nią ciągną,
osiedla, gdzie mieszkają Kedareńczycy;
niech się głośno weselą mieszkańcy skalistych gór,
niech radośnie wołają ze szczytów górskich!
12 Niech oddają Panu cześć
i niech zwiastują jego chwałę na wyspach!
13 Pan wyrusza jak bohater,
jak wojownik budzi zapał do walki,
rzuca donośny zew bojowy, wydaje okrzyk,
nad swoimi wrogami odnosi zwycięstwo.
14 Już długo milczałem,
nie odzywałem się,
powstrzymywałem się;
lecz teraz jak rodząca będę krzyczeć,
będę zawodzić i skomleć.
15 Spustoszę góry i pagórki,
i wysuszę wszystką ich zieleń,
przemienię rzeki w suchą ziemię
i bagna osuszę.
16 I poprowadzę ślepych drogą, której nie znają,
ścieżkami im nieznanymi ich powiodę,
ciemność przed nimi obrócę w jasność,
a miejsca nierówne w równinę.
Oto rzeczy, których dokonam i nie zaniedbam ich!
17 Obrócą się w tył i okryją się hańbą ci,
którzy polegają na bałwanach,
ci, którzy mówią do posągów lanych:
Wy jesteście naszymi bogami.
Ubolewanie nad zaślepieniem Izraela
18 Słuchajcie, wy głusi!
A wy, ślepi, przejrzyjcie, aby widzieć!
19 Kto jest ślepy, jeżeli nie mój sługa,
i głuchy, jeżeli nie mój posłaniec, którego posyłam?
Kto jest ślepy jak posłaniec i głuchy jak sługa Pana?
20 Widział wiele rzeczy, lecz nie zważał na nie,
jego uszy otwarte, lecz nie słyszy.
21 Upodobało się Panu dla jego sprawiedliwości,
aby jego zakon był wielki i sławny.
22 Lecz lud jest złupiony i obrabowany,
wszyscy oni są spętani w dołach i zamknięci w więzieniach,
stali się łupem, a nie ma kto by ratował,
wydani na splądrowanie, a nikt nie mówi: Oddaj!
23 Kto między wami tego słucha?
Kto zwraca uwagę i słucha tego, myśląc o przyszłości?
24 Kto wydał Jakuba na splądrowanie, a Izraela łupieżcom?
Czy nie Pan, przeciwko któremu zgrzeszyliśmy?
Nie chcieli chodzić jego drogami
ani też nie słuchali jego zakonu,
25 Dlatego wylał na niego żar swojego gniewu
i okropności wojny,
tak że objęły go zewsząd, lecz on tego nie zrozumiał,
a chociaż płomienie go przypiekły,
jednak nie bierze sobie tego do serca.
Слуга Божий
1 Ось Мій Слуга , Якого Я підтримую, – Мій Обранець, Якого вподобала Моя душа. Я зіллю на Нього Свого Духа, і Він встановить серед народів правосуддя.
2 Він не кричатиме й не підвищуватиме голосу , – на вулицях не буде чути Його волання.
3 Тростини надломленої Він не доламає і тліючого ґнота не погасить, проте справедливо звершуватиме суд.
4 Не ослабне духом і не зламається, аж доки не встановить на землі правосуддя, і на його Закон покладатимуться острови.
5 Так говорить Господь Бог, Котрий створив небеса і розпростер їх; Котрий встановив простори землі, й все, що на ній, та дає дихання людям, котрі на ній живуть , і дух життя усьому, що рухається по ній:
6 Я, Господь, покликав Тебе у праведності, – триматиму Тебе за руку і охоронятиму Тебе. Я учиню Тебе Заповітом для народів, Світочем племен,
7 аби відкрити очі сліпим, вивести в’язнів із в’язниці, – з темниці тих, котрі живуть у темряві.
8 Я – Господь! Таке Моє Ім’я! Не поступлюсь Своєю славою іншому! Своєї хвали не віддам різьбленим ідолам.
9 Те, що віддавна Мною було провіщено, відбулось, і тепер Я сповіщаю нове; перш ніж воно почне звершуватись, Я вам сповіщу.
Заспівайте Господу нову пісню!
10 Заспівайте Господу нову пісню! Прославте Його в усіх краях землі! Всі, котрі плавають у морі, і що наповняє його! Острови та їхні мешканці!
11 Нехай озветься пустеля та її міста поселення; також ті, котрі проживають у Кедарі ! Хай веселяться всі мешканці скелястих гір, – нехай голосно вигукують на вершинах гір!
12 Нехай прославляють Господа, проголошуючи Йому хвалу на островах!
13 Господь вирушає, як лицар, як муж війни. Сповнений запалу до боротьби, Він видає бойовий клич до перемоги над Своїми ворогами.
14 Я довго мовчав, і стримуючись, не відповідав. Тепер же кричатиму, як породілля, – тяжко дихаючи, зітхаючи та хапаючи повітря!
15 Я спустошу гори і пагорби, висушу всю їхню рослинність, – ріки оберну в острови і повисушую озера!
16 Я попроваджу сліпих дорогою, якої вони не знали, – невідомими стежками вестиму їх. Я оберну перед ними темряву на світло, а криві шляхи зроблю прямими. Ось що Я учиню для них і не залишу їх.
17 Стосовно ж тих, котрі покладаються на ідолів, – котрі до різьблених кумирів кажуть: Ви – наші боги, то вони обернуться назад і покриються соромом.
Глухий і сліпий народ
18 Тож почуйте глухі, і ви, сліпі, прозрійте, аби побачити!
19 Хто сліпий, як не Мій слуга, і хто глухий, як не Мій вісник, якого посилаю? Хто ще такий сліпий, як Мій довірений, – сліпий, як Господній слуга?
20 Ви бачили багато речей, але не зауважували, вуха були відкритими, але не почули.
21 Господь захотів, заради Своєї праведності, звеличити і прославити Закон.
22 Але цей народ спустошений і пограбований. Всіх їх кинуто у свої ями, заховано у в’язницях. Вони стали здобиччю, і нема кому їх врятувати, – їх грабують, і нікому сказати: Віддай!
23 Хто з вас може це зрозуміти? Хто звертає на це увагу, прислухається і думає про майбутнє?
24 Хто віддав Якова на спустошення, – Ізраїль – грабіжникам? Хіба не Господь, проти Якого ми згрішили, не бажаючи ходити Його дорогами, дотримуючись Його Закону?
25 Тому Він і вилив на нього обурення Свого гніву і страхіття війни. Вона палала довкола нього, та йому було байдуже, – її полум’я його припікало, – але він не брав того до серця.