Zazdrość satrapów
1 A Dariusz Medyjczyk objął królestwo, mając sześćdziesiąt dwa lata.
2 I postanowił Dariusz powołać nad królestwem stu dwudziestu satrapów; mieli być wszędzie w całym królestwie.
3 Nad nimi ustanowił trzech ministrów, z których jednym był Daniel. I owi satrapowie mieli przed nimi zdawać sprawę, aby król nie był poszkodowany.
4 Tenże Daniel wyróżniał się wśród satrapów i ministrów, gdyż był w nim nadzwyczajny duch, i król zamierzał ustanowić go nad całym królestwem.
5 Satrapowie zaś i ministrowie szukali w sprawach państwowych pozoru do skargi przeciwko Danielowi, lecz nie mogli znaleźć pozoru do skargi ani winy, gdyż był godny zaufania i nie stwierdzono u niego żadnego zaniedbania ani winy.
6 Wtedy rzekli owi mężowie: Nie znajdziemy u tego Daniela żadnego pozoru do skargi, chyba że znajdziemy przeciwko niemu coś na punkcie jego religii.
7 Wówczas owi satrapowie i ministrowie wpadli do króla i tak odezwali się do niego: Żyj wiecznie, królu Dariuszu!
8 Wszyscy ministrowie królestwa, namiestnicy, satrapowie, zwierzchnicy i doradcy doradzają, aby król wydał zarządzenie i nadał mu moc obowiązującą: Kto w ciągu trzydziestu dni o cokolwiek będzie się modlił do jakiegokolwiek boga albo człowieka oprócz ciebie, królu, będzie wrzucony do lwiej jamy.
9 Teraz więc królu, wydaj to zarządzenie i każ sporządzić pismo, które według niewzruszonego prawa Medów i Persów nie może być cofnięte.
10 Wobec tego król kazał sporządzić pismo z tym zarządzeniem.
11 A gdy Daniel się dowiedział, że sporządzono to pismo, udał się do swojego domu, a miał w swym górnym pokoju okna otwarte w stronę Jeruzalemu i trzy razy dziennie padał na kolana, modlił się i wysławiał swojego Boga, jak to zwykle dotąd czynił.
12 Wtem wpadli owi mężowie i zastali Daniela modlącego się i błagającego swojego Boga.
Oskarżenie Daniela przed królem Dariuszem
13 Potem stanęli przed królem i tak rzekli: Czy nie kazałeś wypisać nakazu, że każdy, kto by w ciągu trzydziestu dni o cokolwiek modlił się do jakiegokolwiek boga albo człowieka oprócz ciebie, królu, będzie wrzucony do lwiej jamy? Wtedy odpowiedział król i rzekł: Rzecz to niewątpliwa zgodnie z niewzruszonym prawem Medów i Persów.
14 Wtedy odpowiadając rzekli do króla: Daniel, jeden z wygnańców judzkich, nie zważa na ciebie, o królu, i na twój nakaz, który kazałeś wypisać: trzy razy dziennie odprawia swoje modły.
15 Gdy król usłyszał te słowa, bardzo mu się to nie podobało; i zastanawiał się nad tym, jakby Daniela ratować i aż do zachodu słońca starał się go uwolnić.
16 Lecz owi mężowie wpadli do króla i tak rzekli do króla: Wiedz, królu, iż jest prawem u Medów i Persów, że żadne zarządzenie lub nakaz, wydany przez króla, nie mogą być zmienione.
Daniel w lwiej jamie
17 Wtedy król rozkazał, aby przyprowadzono Daniela i wrzucono go do lwiej jamy; a król odezwał się i rzekł do Daniela: Twój Bóg, któremu nieustannie służysz, niech cię wyratuje!
18 Po czym przyniesiono jeden kamień i położono go na otworze jamy, a król opieczętował go swoim sygnetem i sygnetami swoich dostojników, aby sprawa Daniela nie uległa zmianie.
19 Potem udał się król do swojego pałacu i spędził noc na poście, nie dopuścił do siebie nałożnic, a sen go odbiegł.
20 A wstawszy bardzo rano o świcie poszedł król spiesznie do lwiej jamy.
21 A gdy się przybliżył do jamy, zawołał smutnym głosem na Daniela i rzekł: Danielu, sługo Boga żywego! Czy twój Bóg, któremu nieustannie służysz, mógł cię wybawić od lwów?
22 Wtedy Daniel rzekł do króla: Królu, żyj na wieki!
23 Mój Bóg posłał swojego anioła, by zamknął paszcze lwów, tak że mi nie zaszkodziły, gdyż przed nim jestem niewinny, nadto względem ciebie, królu, nic złego nie popełniłem.
24 Wtedy król bardzo się z tego ucieszył i rozkazał wyciągnąć Daniela z jamy; a gdy wyciągnięto Daniela z jamy, nie znaleziono na nim żadnego uszkodzenia, gdyż wierzył w swojego Boga.
25 Rozkazał też król, aby przyprowadzono owych mężów, którzy oczernili Daniela, i wrzucono ich do lwiej jamy, ich samych, ich dzieci i żony, a zanim dosięgnęli dna jamy, lwy rzuciły się na nich i pogruchotały wszystkie ich kości.
26 Potem król Dariusz wystosował do wszystkich narodów, plemion i języków na całej ziemi pismo tej treści: Pokój wam!
27 Przeze mnie wydany został dekret, że na całym obszarze mojego królestwa winni drżeć i bać się Boga Daniela;
On bowiem jest Bogiem żywym i trwa na wieki,
a jego królestwo jest niezniszczalne
i władza jego jest nieskończona.
28 On wybawia i wyzwala,
i czyni znaki i cuda na niebie i na ziemi,
On, który wyratował Daniela z mocy lwów.
29 A Danielowi dobrze się powodziło za panowania Dariusza i za panowania Cyrusa, Persa.
1 Дарій, мідієць, посів царство у віці шістдесяти двох років.
2 І вирішив Дарій настановити над царством сто двадцять сатрапів, – вони мали відати справами усього царства.
3 Над ними було призначено трьох головних урядників, одним з яких був Даниїл. Усі сатрапи перед ними (урядниками ) звітували, аби цар не зазнавав жодних збитків.
Змова урядовців та сатрапів проти Даниїла
4 Оскільки Даниїл вирізнявся від інших урядовців і сатрапів незвичайною силою духу, цар мав намір постановити його над усім царством.
5 Тому інші урядовці разом із сатрапами шукали приводу для звинувачення Даниїла відносно царських справ. Проте жодної підстави чи провини щодо нього знайти не могли, тому що в усьому він був вірний, і не допускав недбальства, – через те й не можна було його звинуватити.
6 Нарешті ці мужі вирішили: Нам не знайти проти Даниїла якогось приводу, хіба що пошукаємо щось проти нього в Законі його Бога.
7 Якось ці урядовці й сатрапи прийшли до царя і сказали йому: Живи повіки, царю Дарію!
8 Всі урядовці царства, намісники, сатрапи, радники та інші службовці вважають, що потрібна царська Постанова, обов’язкова для виконання, яка забороняла би будь-кому впродовж тридцяти днів звертатися з проханням до будь-якого бога, чи людини, окрім тебе, царю. Хто ж її порушить , буде вкинутий у лев’ячу яму.
9 Отже, царю, дай розпорядження і підпиши наказ, аби, згідно з непорушним законом мідійців і персів, вона не могла бути скасована, або відкликана.
Даниїл у ямі з левами
10 Цар Дарій затвердив таку постанову підписом.
11 Дізнавшись про підписаний указ, Даниїл пішов до свого дому, вікна якого в його горішній кімнаті були відкриті в бік Єрусалима, і тричі на день він схилявся на коліна і молився, прославляючи свого Бога, як він зазвичай робив і до цього.
12 Тоді ці мужі, прийшовши несподівано, застали Даниїла, коли він молився і благав свого Бога про допомогу .
13 Вони негайно подались до царя і нагадали про царський указ: Хіба не ти видав наказ, за яким кожна людина, котра протягом тридцяти днів звертатиметься з проханням до будь-якого бога чи людини, крім тебе, царю, буде вкинена до лев’ячої ями? Відповідаючи, цар промовив: Це слово непорушне, як закон мідійців і персів, – і не може бути змінене!
14 Тоді вони сказали царю такі слова: Даниїл, один з юдейських переселенців, не зважає на тебе, й не підкоряється указу, який ти підписав, а тричі на день звершує свої молитви!
15 Почувши ці слова, цар дуже засмутився і вирішив докласти всіх зусиль, аби ще до заходу сонця врятувати і спасти Даниїла.
16 Але, прийшовши разом до царя, зловмисники заявили цареві: Пам’ятай, царю, що закон мідійців і персів не можна відмінити жодним рішенням чи наказом, які цар міг би видати!
17 Тоді, за наказом царя, привели Даниїла й кинули його до ями з левами. При цьому, звертаючись до Даниїла, цар промовив: Твій Бог, Котрому ти віддано служиш, визволить тебе!
18 Принесли великий камінь і поклали його на отвір ями. Цар запечатав його своїм перснем та перснями своїх вельмож, аби в справі Даниїла нічого не було змінено.
19 Після цього цар відійшов у свій палац і провів безсонну ніч, цілковито відмовившись від їжі та будь-яких розваг.
20 Вранці, щойно почало світати, цар з поспіхом подався до лев’ячої ями.
21 Наблизившись до ями, цар жалібним голосом заволав до Даниїла, звертаючись до нього такими словами: Даниїле, слуго Живого Бога! Чи зміг твій Бог, Котрому ти незмінно служиш, врятувати тебе від левів?
22 Даниїл так відізвався до царя: Царю, живи повіки!
23 Мій Бог послав Свого ангела, аби він замкнув пащі левів, так що вони не завдали мені жодної шкоди, оскільки я перед Ним невинний, та й супроти тебе, царю, я не вчинив жодного зла.
24 Цар дуже зрадів і наказав витягти Даниїла з ями. Підняли Даниїла з ями, і не знайшлось на ньому жодного ушкодження, оскільки він був вірний своєму Богові.
25 За наказом царя привели тих мужів, котрі звинувачували Даниїла, і вкинули до лев’ячої ями їх, їхніх дітей і їхніх жінок. Не встигли вони досягти дна ями, як леви накинулись на них і навіть потрощили всі їхні кості.
Цар Дарій шанує Бога
26 Після цього цар Дарій написав: Всім народам, племенам і язикам, котрі живуть по всій землі! Нехай ваш мир помножується!
27 Від мене дається наказ, аби в усьому володінні мого царства боялися і шанували Бога Даниїла, адже Він є Богом живим, Котрий існує вічно, а Його царство не може бути знищене, і Його влада ніколи не закінчується.
28 Він визволяє і спасає, чинить ознаки та чудеса на небесах і на землі, – Він врятував Даниїла від лев’ячої сили!
29 Отже, Даниїл був успішним під час царювання Дарія, а також при владарюванні Кіра Персидського.